Zapraszamy do zastanowienia się nad tak ciekawymi pytaniami. Czy sądzisz, że w Twojej relacji z dzieckiem (w ogóle w relacji kochających rodziców z dzieckiem) obserwuje się wymianę energii? Czy rodzice otrzymują od dziecka tyle samo, ile mu dają, czy więcej, czy jeszcze mniej? Jak to się dzieje w Twoim obrazie świata? Bardzo ważne jest, abyś szczerze odpowiedział na te pytania, tak jak widzisz i czujesz. Zaraz porozmawiamy o roli dziecka w rodzinie, o tym, jak rodzice „oferują” swoim dzieciom określone role i co z tego wynika. Wyobraźcie sobie tę sytuację. Starsza kobieta opowiada swojej koleżance: „Właściwie to miałam już syna, a bardzo chciałam mieć dziewczynkę, więc po prostu zachwycałam się córką. I urodził się Dimochka. Na początku byłem zdenerwowany, a potem, wiesz, nic: moja Dimochka jest taka czuła, lepsza niż jakakolwiek dziewczyna!” Teraz wyobraź sobie Dimochkę: takiego muskularnego faceta, około dziewięćdziesięciu metrów wzrostu... I pojawia się logiczne pytanie: czy „Dimochce” naprawdę było przeznaczone w życiu stać się „lepszym niż jakakolwiek dziewczyna”? Tutaj raczej przypominam sobie wersety z wiersza dla dzieci „...zostać pilotem, być odważnym żeglarzem”. Czy coś takiego. Chociaż oczywiście trzeba to jeszcze zobaczyć. Oczywiście jasne jest, że matka nie nazywała Dmitrija „dziewczyną” i „córką”, jednak przesłanie, zdeterminowane jej indywidualnymi preferencjami i pragnieniami, było obecne w filmie. systemu i dziecko to złapało. Jak, powiedz, proszę, małe dziecko może oprzeć się temu, czego chce od niego rodzic? Czy chce tego mocno i szczerze? Dla dziecka tata i mama są najbardziej kochanymi, najważniejszymi osobami na świecie. I tak dziecko patrzy, podnosząc główkę, na tego olbrzyma, od którego, jak się wydaje, zależy całe jego życie, i myśli: czego on ode mnie chce, ale tak naprawdę, czego? Podobnie jak w tym samym przykładzie rodzic z jakiegoś powodu początkowo oczekuje czegoś od dziecka i postrzega je jako kogoś w swoim życiu. Przez kogo to jest pytanie drugorzędne; jak dokładnie kształtuje się to oczekiwanie, to także pytanie drugorzędne; w ogóle, powiedzmy, że najczęściej wywodzi się z tradycji przodków. A wtedy okazuje się, że dla niektórych „moje dziecko jest moją radością”. ”, ale dla kogoś „moje dziecko jest moim krzyżem”. Czy uważasz, że życie jest łatwiejsze dla „radości” niż „krzyża”? Na zewnątrz może to wyglądać inaczej, ale poziom restrykcji (tłumienia) jest taki sam, a dziecko, które w potocznym języku jest ciągle „wyrzucane”, od którego oczekuje się czegoś „złego”, znajduje się pod taką samą presją emocjonalną jak takiego, od którego oczekują „dobra”, że sprawi tylko przyjemność mamie i tacie. Dość często spotyka się z takimi przekonaniami: moje dziecko jest moją kontynuacją (nawet do tego stopnia, że ​​„moje dziecko to ja”), moje dziecko jest gwarancją. mojej przyszłości („wygodna starość”. Czy to nie ciekawe? Mało rozumiane przekonanie, że „moje dziecko to moja emerytura”), moje dziecko jest sens mojego życia i to wszystko sprowadza się do tego. .. „Moje dziecko jest moją niewolnicą” czy coś w tym stylu. I wtedy można usłyszeć takie wypowiedzi: „Urodziłam córkę dla siebie, a syna dla męża”, „Nie spałam w nocy przez to. ty, a ty tu jesteś...”, „tak, żyję tylko dla ciebie, a ty…”, „jesz, co moje, co moje”. Jeśli pijesz, to rób, co ci mówię”, „ przynajmniej będzie komu na starość dać szklankę wody”, „Dla kogo zbudowałem ten dom, dla siebie czy po co? Jakie „wynajęte mieszkanie?!”, „Co masz na myśli mówiąc, że nie chcesz posunąć mojego biznesu do przodu? Jak myślisz, kto to zrobi?”, „Kiedy byłem dzieckiem, marzyłem o nauce w szkole muzycznej, ale u nas na wsi takiej nie było, a masz ją dwa kroki od domu – i nie Nie chcesz?!” Okazuje się, że na podstawie tego, że: dziecko było chciane (a może dlatego, że „samo przyszło” i nie przeszkadzano), że zostało doniesione i urodziło się; że zwraca się na niego uwagę; otrzymuje opiekę, żywność, napoje, odzież, buty, zabawki i książki; lub na innej podstawie – dziecko jest zarejestrowane jako „wiecznie zobowiązane”, jest niejako obciążone długiem, który „obowiązuje” spłacać do końca życia. Zaczęliśmy już tę rozmowę w jednym z artykułów, pamiętasz? A teraz to trwa.