Zawsze, niezależnie od tego, co kobieta robi, bez względu na to, jak bardzo kocha swoje dziecko, znajdą się tacy, którzy poczują, że miłości jest za dużo i dziecko jest rozpieszczane, że kobieta się poddaje, pozwala się prowadzić itp. . Znajdą się też tacy, którzy poczują, że miłość to za mało, że dziecko jest pozbawione i brakuje mu uwagi. Tylko kobieta sama może odczuć ten stopień intymności, który jest akceptowalny dla matki i dziecka, który nie jest destrukcyjny dla obojga w tym związku, ale twórczy. Nieważne, co ktoś powie, nawet jeśli w takich słowach jest prawda, w każdym razie kobieta musi samodzielnie znaleźć kompromis w zakresie swojej zdolności dawania i otrzymywania. Każda, absolutnie każda kobieta-matka (nie mówię tu o przypadkach klinicznych) jest w stanie intuicyjnie zrozumieć, co jest dozwolone w komunikacji, wychowaniu, a co jest sprzeczne z jej „normami”. Problemem może być jedynie brak wiedzy i przeszkolenia. Dziś można zrobić jeden krok w kierunku zbliżenia się do dziecka, a jutro kolejny. W każdym razie kroki podejmowane są na prośbę samej kobiety i nikt nie może jej zmusić do większej miłości lub mniejszej czułości. Niech otoczenie zobaczy swój własny obraz relacji matka-dziecko i określi stopień miłości. To nigdy nie będzie obiektywna ocena. Dlatego warto zwrócić większą uwagę na samopoznanie, pogłębienie swoich korzeni, natury, studiować specjalne techniki, metody wychowania i rozwijać swoje instynkty, intuicję, radość i szczerość w komunikacji. Jesteś taką matką, jaką stworzyła natura, ale jesteś zdolna i możesz się rozwijać i odkrywać nowe rezerwy w niekończącym się procesie komunikowania się z dzieckiem. Twój tandem będzie się rozwijać zgodnie z kobiecymi intencjami, by się poprawiać, zbliżać i otwierać. Kobieta-matka to obraz bardzo głęboki, czasem niewytłumaczalny i prawdziwie naturalny, zmienny, pełen szacunku, ekscytujący i nieskończenie odpowiedzialny. Ten fragment pochodzi z mojej książki. http://yadi.sk/d/UFN4IKn3KKCMf