Wszyscy rodzice popełniają błędy, absolutnie wszyscy. Traumatyczne wydarzenia można znaleźć w doświadczeniach z dzieciństwa każdego dorosłego. Ja, jak to mówią, też mam swój „cmentarz”. I jeśli na początku mojej psychoterapeutycznej podróży byłem aktywnie zły na mamę i tatę, teraz nie ma już żadnej urazy. To spowodowało, że bardzo chciała uniknąć swoich błędów w relacjach z córką. Uważam, że najcenniejszą rzeczą, jaką możemy dać naszym dzieciom, jest miłość i wiara w nie. A dla mnie miłości nie mierzy się lalkami Barbie, modnymi nowościami, smakołykami, kryminalnym przedszkolem i pobłażliwością. Miłość to przytulanie, to bycie tam, gdzie jesteś potrzebny, to rozmowa i słuchanie, to wzięcie wolnego od pracy, żeby się pocałować i spojrzeć w oczy, to nie tylko patrzeć, ale widzieć, nie tylko słuchać, ale także wysłuchania Twojego dziecka. Jeśli napełnimy nasze dzieci miłością, wtedy niosą ją w świat. Złość, chęć niszczenia i obrażania, rodzi się u dzieci z braku miłości i niezrozumienia, bo trudno dawać miłość, gdy się jej nie widzi, gdy się jej nie ma i nie wiadomo. jak to jest kochać. Trudno też uwierzyć w siebie, jeśli najbliżsi Ci ludzie w Ciebie nie wierzą. Notorycznie niska samoocena w większości przypadków ma swoje źródło w dzieciństwie. Wyrasta z rodzicielskiego „masz ręce w złym miejscu”, regularnego „tak, dlaczego jesteś taki głupi”, okresowego „kto cię tak poślubi”. Nie przyklejaj im „etykiet”. Rosną ciasno i trzeba je potem bardzo długo „myć” i „zeskrobywać”. Powiedz swoim dzieciom: „Dasz radę”, „Wierzę w Ciebie”, „Spróbujmy razem jeszcze raz”. Zapytaj, jak możesz mu pomóc. Całuj i przytulaj (wiesz, że należy to robić średnio 8 razy dziennie). A wtedy Twoje dziecko nauczy się nie bać wyznaczać sobie celów, nie będzie się zatrzymywać i przygnębiać z powodu żadnego błędu, a w trudnej sytuacji będzie mogło poprosić o pomoc. Nasza relacja z dziećmi jest wzorem i podstawą wszystkich innych relacji. Niech będzie fundamentem miłości, wsparcia i szacunku..