Od autora: Artykuł ukazał się w materiałach IV Kongresu Psychologów Onkologii, który odbył się w dniach 22-23 sierpnia w Moskwie. Kolejny artykuł o tematyce onkopsychologicznej na mojej stronie internetowej w dziale „Onkopsychologia” W dzisiejszych czasach czytając mity Indii, starożytnej Grecji czy legendy plemion indiańskich trudno dopatrzeć się jakiegokolwiek związku pomiędzy nimi a wydarzeniami współczesnymi. Tymczasem mity nie straciły na znaczeniu dla współczesnego człowieka i istnieje poważny powód, aby kultywować w umyśle zawarte w nich idee i wierzenia, które nadają sens życiu. Największa ilość informacji na temat udziału mitów i legend w życiu człowieka została zgromadzona w pracach analitycznych psychologów (K.G. Jung, J. Hillman, M.-L. von Franz, K.P. Estes, J.S. Bohlen i in.). KG. Jung zwracał uwagę, że psychika ludzka, posiadająca swoją osobistą historię, zachowuje wiele śladów z poprzednich etapów swojego rozwoju, które znajdują odzwierciedlenie w niezliczonych archetypowych obrazach i mitach. Kiedy świadomość się na nie otworzy, umysł ma szansę znaleźć dla nich miejsce w swoim schemacie i za pomocą metafory nadać sens temu, co się dzieje, a to często pomaga przetrwać w najtrudniejszych sytuacjach książka J.S. W chorych „Starszych Boginiach” można doszukać się analogii pomiędzy śmiertelną chorobą a zejściem duszy do podziemi, domeny Hadesu, czyli do nieświadomości indywidualnej i zbiorowej. Ponadto, jak wynika z doświadczeń pacjentów chorych na raka, którzy stają twarzą w twarz ze śmiercią, uwalniając się od przestarzałych zabezpieczeń psychologicznych i stereotypów, J.Sh. Bohlen przytacza sumeryjski mit o Inannie, która w drodze do podziemi mija bramy za bramami i spotyka potężną Ereshkigal, panią Zaświatów. Wracając do życia z pomocą wiernej przyjaciółki, Inanna nabywa sama cechy bogini śmierci. W konsekwencji, po doświadczeniu zejścia do królestwa ciemności, przejściu przez „kręgi piekielne”, chorzy na raka zyskują szansę na wewnętrzną przemianę, a jeśli uda im się wrócić do Wyższego Świata, to powracają odmienieni zarówno psychicznie, jak i duchowo . J.S. Bolen przytacza wspaniałe metafory, których używają pacjenci chorzy na raka, aby nadać wyraz i znaczenie procesowi diagnozy i leczenia. W Indiach istnieją świątynie bogini Kali, gdzie wtajemniczony schodzi na dół i pozostaje tam przez jakiś czas, patrząc w oblicze śmierci, a następnie powraca jako nowa osoba. Pacjentka z rakiem piersi porównała Centrum Radioterapii do świątyni Kali, gdzie wszystko napawało ją przerażeniem: łysi, okaleczeni ludzie i świadomość, że jest jedną z nich. Zdecydowała, że ​​„musi tam wejść, rozpoznać się jako jedna z jego mieszkanek, przyjąć uzdrawiające fotony Apolla i wyjść jako nowa wtajemniczona do Klanu Raka – jako uzdrowiona”. Po ukończeniu kursu pacjentka celebrowała go „jako początek przemiany własnego ja po udanej podróży…”. Praca K.P. Estesa „Biegnąc z wilkami” również pełna jest metafor uzdrawiania w okresie przeciwności życiowych i tragedie (inicjacja do Klanu Rannych, Blizny Bojowe Duszy itp.). Książka bada aspekty nieświadomości, których nazwy już niosą w sobie siłę do życia (Dzika Kobieta, Ta, Która Wie, Kobieta-Motyl itp.). W swojej pracy z pacjentami onkologicznymi mogę odnotować wiele przypadków ich udanej interakcji z przestrzenią mitów i opowieści z udziałem „Kobiety biegnącej z wilkami”. W praktyce stosowano dwa sposoby pracy z książką: świadomy wybór tematu z tytułu, adekwatny do aktualnego stanu psychicznego i nieświadomy (przypadkowy), który pozwolił na ujawnienie się irracjonalnej strony psychiki. Stosowanie drugiej metody w swojej pracy sprawiało pacjentom radość i zaskoczenie odnajdywaniem zbiegów okoliczności w tym, co czytali, ze swoją osobistą historią. Manifestacjom emocjonalnym często towarzyszyły stwierdzenia i myśli o boskości. Moim zdaniem to doświadczenie może zaoferować pacjentom chorym na raka możliwość wypełnienia swojego życia wieloma rzeczami, złożenia hołdu tym aspektom, które wcześniej były.