Od autora: Myśli o sobie. Myśli o życiu. Obserwacje: Obecnie na całym świecie jest wielu, wielu, wielu samotnych ludzi. Są niewidzialni, na zewnątrz nie różnią się od innych ludzi. Kiedy jednak przychodzą do psychologa, piszą na forach o swoich problemach lub po prostu płaczą samotnie w poduszce, ich ból jest bardzo silny, a co gorsza, większość z nich spowija rozpacz i beznadzieja. Wiele z nich z rozpaczy po raz pierwszy porzuca możliwe relacje, aby w jakiś sposób zmniejszyć ból i strach przed samotnością. Ale zwykle z oczywistych powodów takie osoby tworzą relacje z partnerami, którzy sami też szukają przynajmniej jakiegoś związku, aby uniknąć samotności. Takie relacje są z góry skazane na upadek lub na tak trudną egzystencję, że czasami lepiej byłoby nie istnieć. A tacy ludzie szukają i szukają związków, za każdym razem mając nadzieję, że tym razem w końcu będą mieli silny i szczęśliwy związek. I czasami tak się dzieje. Przypadkowo. Ponieważ to zwykle się nie zdarza. I tak się nie stanie. Bo to po prostu nie może się zdarzyć... Dlaczego? Bo w takim związku każdy z partnerów jest zajęty zaspokajaniem swoich ogromnych potrzeb bycia akceptowanym i kochanym. A w takich związkach zawsze jest strach. Strach, że po tylu długich wędrówkach w otchłani samotności nagle pojawi się pożądany związek i jeśli się zakończy, powrót do miejsca, z którego dana osoba próbowała uciec przez tyle lat, będzie nieznośnie bolesny Do? Przede wszystkim musisz stworzyć relację ze sobą. Znajdź (a na pewno istnieją) w sobie zasoby, które pomogą uleczyć te wewnętrzne rany, które te osoby próbują uleczyć w relacji z drugą osobą. Odnajdując te zasoby, człowiek zyskuje (niezbyt lubię to słowo, ale innego jeszcze nie znalazłem) integralność, gdy czuje pełnię życia nawet będąc sam ze sobą. A kiedy człowiek jest całością, potrafi tworzyć relacje, w których obaj partnerzy (jeśli drugi też jest całością) odczuwają zaufanie, wsparcie, szczęście i miłość. (źródło)