Od autora: Artykuł ukazał się 16 sierpnia 2010 roku na portalu. Nie pamiętam, który z gestalistów powiedział, że „psychoterapeuta powinien być tchórzliwy, leniwy, podły i zachłanny. ” Tak, gestaltyści słyną z umiejętności ostrego mówienia, ale moje osobiste i praktyczne doświadczenie pokazuje, że prawda jest gdzieś tam. Wyjaśnię: „Tchórzliwy”, gdyż terapeuta musi zawsze mieć świadomość i utrzymywać własne granice, a także ograniczenia swoich możliwości i nie ulegać wszelkiego rodzaju świadomym i nieświadomym manipulacjom klientów (co np. jest takim mechanizmem ochronnym psychiki jak identyfikacja projekcyjna), czyli nie wchodź „pod pędzącą lokomotywę” w celu zatrzymania jej klatką piersiową i uchronienia się przed wypaleniem emocjonalnym. Wyczerpany, lgnący do tego, co przekracza jego siły i w efekcie ledwo żywy, terapeuta, który nie potrafił o siebie zadbać, raczej nie będzie w stanie nikomu pomóc. Klient potrzebuje i jest ważne, aby mieć osobisty przykład terapeuty dbającego o siebie, w przeciwnym razie wiara klienta nie tylko w możliwości takiego specjalisty (i dobrze), ale także we własne siły zostaje zniszczona.” Dla leniwych”, bo nadmierne zamieszanie, dążenia, skakanie i pośpiech zakłócają jedynie „rozkwitanie”, są ważnymi procesami w terapii, a zatem zakłócają spowolnienie, samopoznanie i uzdrowienie klienta. Nie musisz wykonywać pracy klienta. Taka inicjatywa przypomina pomoc motylowi w uwolnieniu się od poczwarki: bardzo chcę przyspieszyć naturę, ułatwić lub ułatwić przemianę, ale skrzydła takiego motyla na zawsze pozostaną kruche, co pozbawi go lotu i sprawi, że będzie nieżywy. Nadmierne wysiłki i sztuczki terapeuty w rzeczywistości okażą się krzywdą, przeszkodą w procesie psychoterapii, co może prowadzić do rozczarowania obu stron. Przecież to, co terapeuta szybko zrozumiał z zewnątrz, klient może realizować miesiącami i latami. I ważne jest, aby terapeuta zaakceptował tempo i stopień gotowości klienta na zmianę, aby jego proces dojrzewania trwał tak długo, jak to konieczne. Jest to droga, którą ważne jest, aby klient przeszedł ją samodzielnie, a nie jeździł konno z terapeutą, który jest bardziej towarzyszem podróży na tej ścieżce niż „przeciętnym” tragarzem ukryte, wędrując po pacjencie, dostrzegając sprzeczności (co czasem przypomina sadyzm budzący się nagle w kontakcie z niektórymi klientami) – to tak naprawdę główna część pracy profesjonalnego terapeuty. Prawie każda głęboka, zmieniająca życie terapia w taki czy inny sposób traumatyzuje, powoduje ból u klienta, odtwarzając doświadczenie przeszłych traum, których doświadczyła dawno temu. Ale bez tego jaki sens ma terapia, poza utrzymaniem naprawdę istniejącej, opłakanej sytuacji, którą klient chce zmienić? Jeśli oczywiście po to przyszedł. Powody zwracania się do terapeuty są różne i czasami niezwykle nieoczekiwane, a tutaj umiarkowana „podłość” terapeuty pomoże ujawnić prawdziwy powód i cel prośby. „Chciwy”, bo za swoją trudną pracę – pracę z SOBĄ, za pomocą swojej psychiki – terapeuta zawsze powinien być nagradzany i to w stopniu wystarczającym na jego własne standardy. A gdyby poczyniono wiele inwestycji w doskonalenie umiejętności i rozwój zawodowy, koszty poddania się osobistej, wielogodzinnej głębokiej psychoterapii i regularnej superwizji, drogie szkolenia z teorii i praktyki psychoterapeutycznej i wiele więcej, co było podstawą obecnego możliwość praktyki – wówczas dla mnie wygląda to na skrajnie sprzeczną chęć terapeuty do pracy za darmo lub za grosze. Myślę, że to „chciwość” kiedyś pchała terapeutę dopiero zaczynającego, aby stał się pewnym siebie, poważnym i dobrze opłacanym specjalistą, a teraz dalej się rozwijał, bo perfekcja nie ma granic. W związku z tym, jeśli terapeuta nie otrzymuje czegoś w wystarczającej ilości, zaczynają się w nim kumulować irytacja, złość i nuda, a to z pewnością wybuchnie, niekorzystnie wpływając na klientów, a także zwiększy wypalenie samego terapeuty. Co więcej, jeśli klient tego nie robi