Od autora: Tarasova E.V. Obecnie problematyka witalności człowieka zaczyna budzić coraz większe zainteresowanie przedstawicieli różnych nauk w Rosji i za granicą [18]. Badanie struktury witalności w zawodzie psychoterapeuty przyczynia się do analizy działań specjalistów w celu: podwyższyć swoje kompetencje Wiadomo, że psychoterapeuta w swojej działalności zawodowej doświadcza wpływu takich czynników stresowych jak stres psycho-emocjonalny, brak czasu, duża odpowiedzialność, intensywność pracy itp. W trakcie wykonywania czynności zawodowych objawia się witalność człowieka, między innymi w skutecznym radzeniu sobie z trudnościami. We współczesnym świecie wyznacznikiem sukcesu jest czynnik czasu, czyli tzw. priorytetem jest możliwie najkrótszy czas, aby móc poradzić sobie z sytuacjami problemowymi. Poczucie koherencji i wiara w możliwość rozwiązania trudnych sytuacji życiowych to główne aspekty witalności w zawodzie badając wypalenie emocjonalne psychoterapeutów, zasoby osobiste i czynniki odporności, opracowano model witalności w działaniach psychoterapeuty (patrz ryc. 1), który podsumowuje składniki witalności. Ryż. 1. Model odzwierciedlający strukturę żywotności psychoterapeuty. Witalność psychoterapeuty to wieloskładnikowa struktura, obejmująca warunki społeczno-psychologiczne oraz witalność społeczną i osobistą, która charakteryzuje aktywność życiową człowieka na poziomie podmiotowości (w interpretacji E.I. Isaeva i V.I. Słobodczikowa):1. Świadomość jednostki ciągłości, stałości i tożsamości jej fizycznego, psychicznego i osobowego „ja”.2. Umiejętność kierowania swoim zachowaniem zgodnie z normami, zasadami i prawami społecznymi.3. Pozytywna krytyka siebie i własnej aktywności życiowej we wszystkich jej formach i przejawach, a także jej skutków.4. Umiejętność pozytywnego planowania swoich działań życiowych i ogólnej realizacji tego planu.5. Umiejętność zmiany zachowania i wyjaśnienia sensu własnego istnienia w zależności od zmieniających się okoliczności życiowych [14].