Ważnym elementem zdrowej osobowości jest zdolność do konfliktu. Dziś chcę krótko porozmawiać o taktyce wyjścia z sytuacji konfliktowych. Przez konflikt rozumiemy sytuację, w której strony mają rozbieżne interesy i przynajmniej jedna ze stron podejmuje jakieś działania we własnym interesie. Oznacza to, że jeśli ty i ktoś po prostu macie odmienne opinie lub cele życiowe, z pewnością nie jest to konflikt. Ale jeśli ktoś przychodzi i narzuca ci swoją opinię, szuka od ciebie czegoś wbrew twoim pragnieniom, to już można to nazwać konfliktem. Należy również pamiętać, że z punktu widzenia celów istnieją 2 rodzaje konfliktów: 1) Konflikt dla samego konfliktu, gdy osoba w ten sposób próbuje pozbyć się napięcia i wewnętrznej agresji, wykorzystując drugą do rozładowywania . Przykładem są trolle internetowe. 2) Konflikt w imię określonego celu, np. gdy strony próbują podzielić określony zasób. Przyjrzyjmy się teraz pięciu możliwym strategiom zachowania w konflikcie: 1) Rywalizacja (walka) Zawsze lepiej jest przystąpić do walki z jasnym zrozumieniem celu, o który walczymy, a także trzeźwą oceną naszych mocnych stron i siła wroga. Nie ma sensu walczyć, jeśli zwycięstwo jest oczywiście niemożliwe. Walka nie ma sensu, jeśli cel walki nie jest wart wysiłku. Ponieważ zapasy naprawdę wymagają dużo zasobów i siły, zwykle powodują produkcję hormonów stresu w organizmie człowieka. W walce każdy chce wyjść na zwycięzcę konfliktu, a jeśli obie strony dojdą do końca, wówczas walka stanie się sposobem na sprawdzenie, kto jest silniejszy, kto ostatni się wyczerpie. W takim przypadku obie strony będą w pewnym stopniu wyczerpane. Nawet jeśli nie lubimy konkurencji, czasami musimy walczyć, aby chronić nasze interesy. Często ludzie decydują się na walkę automatycznie, bez zastanowienia, jako reakcję emocjonalną na jakiś niekorzystny wpływ. Jeśli ktoś nie spłaci Ci dużego długu, możesz zgłosić się na policję lub wynająć bandytów w celu zastraszenia dłużnika, jeśli koszty takich działań są uzasadnione. Jeżeli wiesz, że nie masz wpływu na dłużnika, to mądrzej jest przyznać się do porażki, wyciągnąć wnioski na przyszłość i skierować uwagę na inne sytuacje. 2) Adaptacja (konformizm) Kiedy poddajemy się bez walki, chęć ucieczki od konfliktu, poświęcenia naszych interesów na rzecz interesów wroga. Zdarza się, że człowiek wybiera tę metodę kierując się samooszukiwaniem, wmawiając sobie, że wartość przedmiotu walki jest dla niego niska, a tak naprawdę doświadczając nieświadomego strachu przed walką. Prostym przykładem jest sytuacja, gdy zastraszony, neurotyczny chłopiec ugina się pod żądaniami i daje tabliczkę czekolady hałaśliwemu koledze z klasy, zamiast wdawać się w bójkę i bronić nie tylko słodyczy, ale także prawa do poszanowania swoich interesów w szkole. klasa. 3) Kompromis Wzajemne ustępstwo, znalezienie równowagi interesów na przeciętnym poziomie. Często wzajemne ustępstwo jest jedynie etapem na drodze do rozwiązania konfliktu, gdyż obie strony pozostają niezadowolone i utrzymuje się rozbieżność interesów. Jeśli jednak okoliczności się zmienią, wówczas kompromis może stać się także całkowitym rozwiązaniem konfliktu. Jeśli kompromis nie jest równy i jedna ze stron daje więcej, ryzyko ponownego konfliktu jest większe. Przykładowo żona chce wyjechać na weekend za miasto, a mąż chce tam zostać do domu i śpij. Małżeństwo może zgodzić się, że jeden dzień zostanie w domu i na jeden dzień wyjedzie gdzieś pod miasto, ale ostatecznie żaden z małżonków nie dostanie dokładnie tego, czego oczekiwał: mąż nie spędzi weekendu biernie, a żona nie odwiedzić tego miejsca, do którego chciałem się dostać. 4) Współpraca jest możliwa tylko w przypadkach, gdy obie strony są w stanie w równym stopniu uwzględnić zarówno swoje interesy, jak i interesy przeciwnika. Z reguły współpracę wybierają te strony, dla których wartość stanowi sama relacja, a nie tylko to, co spowodowało konflikt. Jeżeli przedmiot konfliktu jest żywotny dla jednej lub obu stron, wówczas nie można mówić o współpracy.?