Mądrość ludowa mówi: „Do cudzego klasztoru nie idzie się z własnym statutem”. O czym to jest? Mówisz o klasztorach? Myślę, że główny problem wiąże się z ochroną granic zarówno jednostki, jak i rodziny. Każdy klasztor ma swój własny statut. Każda rodzina ma swoje własne zasady. Jednak często te granice są naruszane przez irytujących krewnych, którzy uważają się za niemal „najwyższy autorytet” we wszystkich kwestiach edukacji, zachowania, a nawet regulacji potrzeb i życia. Oddzielne, rozdzielone rodziny. Dotyczy to relacji pomiędzy: Rodzicami i dorosłymi dziećmi; Siostrami, braćmi; Siostrzeńcami i ciotkami, wujkami i innym arsenałem skomplikowanych więzi rodzinnych. Pierwszy problem, który niszczy więzi rodzinne: Ja wiem lepiej od Ciebie. To jest najbardziej częsty i trudny do skorygowania punkt konfliktogenny w relacjach pomiędzy bliskimi. Ta niepokojąca postawa niszczy i tak już kruche więzy krwi. Na przykład matka, ciocia, siostra lub babcia, atakując izolowaną rodzinę, bez pozwolenia i nie zdając sobie sprawy z brakującego znaczenia w tej rodzinie, rozpoczyna kampanię zatytułowaną „Jak prawidłowo wychowywać dzieci” (cóż, to klasyka gatunku !), „Rozwinę dla Ciebie Twój „biznes” - zaplanuj” (a nie to, że już się to odbywa i generuje dochody) i w ogóle „WIEM, CO DLA CIEBIE NAJLEPSZE!”! Cóż za przesadne poczucie zarozumiałość wydaje się nie tylko niepotrzebna, zbędna, ale także orientacyjnie dewaluująca własne pomysły i poglądy. Oczywiście zawodowo ci ludzie nigdy nie są psychologami, ani w swojej specjalności, ani w życiu, ale starają się zrozumieć zawiłości swoich. zawód krewnego (czy to nauczyciel, psycholog, inżynier itp.), wulgarne bycie mądrym i robienie daremnych rzeczy, próby udowodnienia swojej wyższości na podstawie własnego niespełnienia i strachu przed zobaczeniem własnej niższości. Drugim problemem jest fuzja i szczera motywacja To zniszczenie skupia się na pragnieniu osoby (matki, siostry, ciotki), aby zobaczyć w tobie swoją kontynuację. „Ja jestem tobą, ty jesteś mną”. A co następuje, to całkowicie szczera i na pierwszy rzut oka całkowicie przyjazna dla środowiska manipulacja twoją świadomością. W jakiś cudowny sposób stajesz się „częścią” lub „podosobowością” irytującego krewnego, który „zna” cię i w tych chwilach oszałamiającego „czarowania” odsłania swoją osobowość od nieestetycznej strony. Iluzje i zniekształcenia całkowicie rozbijają relacje rodzinne. „Sam to powiedziałeś!” (Chociaż w rzeczywistości tak nie było), „Zawsze kochałeś kwiatowy zapach” (Och, bogowie! Mówiłem o kompozycji perfum z akordami tuberozy). Trzeci problem: Zablokuję Twoją osobowość, bo szczerze Cię nienawidzę i zazdroszczę. Oczywiście oczywistość konfliktu i ukryte pretensje. „Wszystko dostaniesz z łatwością!”, „Fajnie wyglądasz!”, „Mając takie możliwości, też daleko bym zaszedł (poszedł).” Dlatego radykalne zachowanie jest prowokacją do otwartego konfliktu, starć i chęcią poniżenia, znieważenia, oczernienia, a nawet przywłaszczenia sobie tego, co nie należy. Tak głęboką niechęć do krewnego tłumaczy się wieloma okolicznościami: surowym wychowaniem i przemocą psycho-emocjonalną w rodzinie; wychowanie w atmosferze zazdrości i innych uzależnień rodzica lub rodziców; brak spełnienia w sferze społeczno-zawodowej; liczne kompleksy, zniekształcenia i chęć wykazania się poprzez destrukcyjną autoafirmację (poprzez obelgi, złe zamiary, tłumienie osobowości). Takie wzorce zachowań wykorzystywane są do obsesyjnej samoafirmacji ze względu na ból wrażliwość na sukces innych ludzi i harmonię w rodzinie, ze względu na własne traumy psychiczne oraz unikanie korekt i pracy nad sobą Ważne jest, aby oprzeć się presji z zewnątrz, ponieważ właśnie dlatego, że jest to NASZ krewny, nie możemy się przeciwstawić, pozwalając na wtrącanie się w nasze sprawy rodzinne. i problemy intrapersonalne Strach przed obrazą jest nawet silniejszy niż strach przed utratą bezpieczeństwa własnych granic i naruszeniem własnej integralności psycho-emocjonalnej, ale szukanie w sobie niezbędnych zasobów do oporu i ochrony jest.