Psycholog lub psychoterapeuta nie tylko pomaga w konkretnym przypadku uporać się ze stratą, ale także umożliwia praca nad cechami osobistymi, które utrudniają produktywne doświadczenie straty. Człowiek musi zaakceptować ból straty. Pogodzenie się ze stratą to bolesny proces, w którym utracona osoba zostaje „opuszczona” stopniowo i z trudem. Ale proces ten jest całkowicie naturalny i nie trzeba go wymuszać. Nikt nie powinien zaszczepiać pogrążonego w żałobie sztucznego optymizmu, próbując go czymś zainteresować lub zabawić. Śmierć człowieka jest poważną raną i nieszczęśnik ma prawo do żałoby. Intensywność i czas trwania żałoby są różne w zależności od osoby. Wszystko zależy od charakteru relacji z utraconą osobą, od nasilenia poczucia winy, od długości okresu żałoby w danej kulturze. Istotą zadania terapeuty jest dzielenie się z klientem pracą związaną z żałobą, czyli pomóc mu pozbyć się zależności od zmarłego i znaleźć nowe modele satysfakcjonującej interakcji. Niezwykle ważne jest, aby zauważyć nie tylko nadmierne reakcje danej osoby na nieszczęście, które ją spotkało, ale także słabe reakcje, aby zapobiec możliwym opóźnionym reakcjom, które choć na początku niezauważone, mogą pojawić się zupełnie nieoczekiwanie i okazać się jego destrukcyjne strach przed szaleństwem, strach przed nieoczekiwanymi zmianami uczuć, zwłaszcza gwałtownie zwiększone poczucie wrogości - to wszystko musi zostać przetworzone. Musi wyrazić swoje poczucie winy i znaleźć wokół siebie ludzi, od których mógłby brać przykład w swoim zachowaniu. Zawodowym zadaniem psychologa jest pomóc klientowi naprawdę przeżyć stratę, przeprowadzić pracę nad żałobą, a nie stępić intensywność przeżyć emocjonalnych. Psychoterapeuta może zapewnić ulgę, ale jego interwencja nie zawsze jest właściwa. Żałoby nie można zatrzymać, należy ją kontynuować tak długo, jak to konieczne. Doświadczenie straty w czasie rozwodu i wieść o nieuleczalnej chorobie. Utrata bliskiej osoby następuje nie tylko w momencie jej śmierci. Rozwód, wiadomość, że bliska osoba zachorowała na nieuleczalną chorobę, to podobna sytuacja i rodzi podobną dynamikę przeżyć. Rozwód to śmierć związku, powodująca różnorodne, ale prawie zawsze bolesne uczucia. Wiadomość o tym, że dana osoba lub jej bliska osoba również zachorowała na nieuleczalną chorobę, Froiland posłużył się do opisu tych stanów modelem doświadczenia śmierci podanym przez dr Kubler-Rossa: Sytuacja zaprzeczenia. Początkowo zaprzecza się prawdziwości tego, co się wydarzyło. Zwykle człowiek poświęca dużo czasu, energii i uczuć na bliskie relacje, dlatego też trudno od razu pogodzić się np. z rozwodem. Na tym etapie np. sytuacja rozwodu jest postrzegana z wyraźną ochroną, poprzez mechanizm racjonalizacji, związek małżeński zostaje zdewaluowany: „Nic strasznego się nie wydarzyło”, „Wszystko w porządku”, „W końcu nadeszła wolność” itp. Etap rozgoryczenia. Na tym etapie chronią się przed bólem psychicznym, na przykład gniewając się na partnera. Często manipulują dziećmi, próbując przeciągnąć je na swoją stronę. Etap negocjacji. Trzeci etap jest najtrudniejszy. Podejmowane są próby odnowienia małżeństwa, stosuje się w stosunku do siebie wiele manipulacji, m.in. stosunki seksualne, groźbę ciąży czy ciążę. Czasami uciekają się do presji na partnera ze strony innych. Nastrój obniżony pojawia się, gdy zaprzeczanie, agresywność i negocjacje nie przynoszą żadnych rezultatów. Człowiek czuje się przegrany, jego poczucie własnej wartości spada, zaczyna unikać innych ludzi i nie ufa im. Często poczucie odrzucenia i depresja doświadczane podczas rozwodu na dłuższy czas uniemożliwiają rozpoczęcie nowych, intymnych relacji. Kiedy terapeuta spotyka się z rozwiedzionym klientem na jednym z powyższych etapów, jego celem jest pomóc klientowi w wejściu w nowy etap życia.…