Jabłko z jabłoni... czyli dlaczego spadło tak daleko? Często odnoszący sukcesy rodzice, którzy mają dobrą pozycję, znaczących towarzyskich pozycja i bogactwo materialne, które sami osiągnęli, chcą, aby ich dziecko osiągnęło lepsze wyniki w życiu, odniosło jeszcze większy sukces, ale w większości przypadków tak się nie dzieje i wtedy mówią: „Natura spoczywa w rękach dzieci”… Co to znaczy ten „odpoczynek natury” i dlaczego zdarza się, że dzieci odnoszących sukcesy rodziców nagle nie są przystosowane do życia w społeczeństwie, mają słabą wolę i nie chcą przejmować inicjatywy. Faktem jest, że osobowość człowieka kształtuje się poprzez aktywną interakcję z nim otoczenie, w rozwiązywaniu sytuacji problemowych, w pokonywaniu przeszkód i trudności na drodze do celu, już w bardzo młodym wieku. Przedszkolakowi może być trudno samodzielnie zawiązać sznurowadła, ubrać się na ulicę, zebrać zabawki, dojść do porozumienia z rówieśnikiem i wspólnie się bawić, ale nigdy nie będzie w stanie pokonać tych trudności i usamodzielnić się, jeśli: drodzy rodzice, nie pozwalajcie mu na to. Dalej – więcej: nastolatka ma problemy z wyrażaniem siebie, odnalezieniem siebie, odnalezieniem sensu życia, wyborem zawodu, relacjami z przyjaciółmi, z płcią przeciwną, z rodzicami. I w całej tej różnorodności trudności dziecko również jest w stanie to rozgryźć, choć z niewielką pomocą. Zgodnie z definicją rosyjskich psychologów: „Osobowość to osoba, która swobodnie, niezależnie i odpowiedzialnie określa swoje miejsce w życiu. w społeczeństwie, w kulturze. Osobowość to sposób działania, sposób bycia. W rezultacie za każdym razem, gdy ktoś musi utwierdzić się w swojej tożsamości, musi wybrać i bronić swojego własnego stanowiska, od wieku szkolnego po starość. Tylko podejmując działania, człowiek może stać się jednostką, uformować swoją „twarz”, zadeklarować siebie, odróżnić się od innych Osób” [V.I. Slobodchikov, E.I. Isajew]. Prawdopodobnie sukces rodziców tłumaczy się właśnie ich cechami osobistymi, umiejętnością wyrażania swoich opinii, wychodzenia z najtrudniejszych sytuacji z godnością i humanitarnością. Jak dziecko może stać się jednostką, gdy dokonuje się za niego wyborów, tłumi się jego inicjatywę, potępia się jego działania, gdy jego opinii nie traktuje się poważnie? „Niemożność zrozumienia głębi i złożoności relacji społecznych, rozwinięcia własnego podejścia do tego, co się dzieje, prowadzi albo do zależnych, zależnych zachowań, albo do działań aspołecznych” [V.I. Slobodchikov, E.I. Isaev]. Zwróć uwagę na rytm życia, w jakim żyjemy... „Czas to pieniądz”, „Im szybciej, tym lepiej” i tak dalej. Czasem o wiele łatwiej i szybciej jest dorosłemu zrobić coś dla dziecka, niż czekać na niego, pokonując siebie, wiązać te niegrzeczne sznurowadła pulchnymi palcami przez pięć, a nawet piętnaście minut! Wszystko to prowadzi do tego, że już w drugiej klasie niektórzy rodzice kucają u stóp swoich dzieci i pokornie zakładają dzieciom buty, a następnie zapinają takie „skomplikowane” guziki w marynarkach! Nauczyciele są zakłopotani, och i ach, odprowadzają dzieci po szkole do domu, próbują porozmawiać z rodzicami, ale spotykają się z nieporozumieniem... Jednocześnie od piątej klasy sytuacja się zmienia, rodzice są zmęczeni ciężarem obowiązków które dźwigali na ramionach przez tyle lat. Rodzice już chcieliby przenieść część obowiązków na swoje dorosłe już dziecko, ale tak się nie stało. Nasz wyimaginowany młodszy nastolatek albo nie jest gotowy na taki obrót wydarzeń. Jest przyzwyczajony do tego, że wszystko jest dla niego zrobione, lub nie rozwinął niezbędnych umiejętności, zdolności i cech osobistych do wykonywania obowiązków, które nagle trzeba wykonać. Typowe zwroty rodziców, które brzmią, gdy ich dzieci są dorosłe, ale nie dojrzały: „Dlaczego zawsze muszę ci przypominać?”, „Kiedy zaczniesz myśleć własną głową?”, „Mam dość powtarzania ci !” itp. Jakie zalecenia dotyczące kształtowania niezależności, a co za tym idzie osobowości dziecka, mogą zaoferować od najmłodszych lat.