W dzisiejszych czasach w Rosji pracuje wielu ludzi, którzy chcą nazywać swoje kluby „Sintonem”, jednak wydaje się, że często ich twórczość okazuje się oczywiście czymś innym: czymś ciekawym i konieczne, ale - nie Sinton. Ale żeby o tym mówić zdecydowaniej, musimy sami ustalić: czym jest Synton? Czym jest Sinton, a czym już nie jest Sinton? Być może te refleksje zainteresują także członków Moskiewskiego Klubu Sinton. Sinton jako organizacja publiczna Sinton nie jest wydarzeniem komercyjnym, ważne są zarobki dla prezenterów nie tylko potrzebujemy pieniędzy, ale także tych, z którymi współpracujemy. Synthon nie jest stworzony po to, aby zabierać ludziom pieniądze, niech działa tak, aby pieniądze pojawiały się dla ludzi, którzy do niego przychodzą. Dobry biznes dla Sintona jest ważny, ale ważniejsza jest treść pracy. Jedną z oczywistych konsekwencji tego jest to, że Sinton nie wiąże. Wszystkie struktury o charakterze komercyjnym są zainteresowane tym, aby ich klienci zawsze pozostali ich klientami. Sintona interesuje osoba, która w jak najbardziej uważny sposób przejdzie przez Sinton, zabierając to do swojej duszy – na zawsze! - i szedł przez życie zupełnie niezależnie, co nie wyklucza możliwości, że po opuszczeniu Sinton od czasu do czasu wróci do Sinton i żeruje na Sinton, nie jest to instytucja wypoczynkowa (rozrywkowa), ale szkoła życia zapłaci za dobry (świetny, przyjemny i łatwy) czas spędzony, zwłaszcza jeśli przyniósł też jakieś korzyści. Ale to nie jest sposób Sintona. Sinton to nie rozrywka, nie sposób na wypełnienie wolnego czasu. Tak, mieszkańcy Sinton dobrze się bawili, ale efekt jest inny niż gwar? Jaka pozostała pozostałość na całe życie musi być nauczana przez Sintona, a efektem tego badania jest kultura umysłowa i duchowa? Filozofia życia, wybrana świadomie i dająca człowiekowi wolność i wysokie wytyczne moralne. Jeśli jednak uda nam się uczynić tę szkołę życia jaśniejszą i atrakcyjniejszą niż uliczna rozrywka atakuje człowieka, to – hurra, Sinton nie jest sektorem usług, ale „instytucja edukacyjna” Bez bogatego zestawu narzędzi duchowych niewiele można w życiu zrobić, ale zadaniem Sintona jest nie tylko dostarczenie zestawu narzędzi duchowych, ale także zapewnienie człowiekowi duchowego, moralnego rdzenia. Stanowisko: „Moja sprawa dać ci narzędzia, a to, co z nimi zrobisz, to twój wybór” – zdaniem Sintona to stanowisko jest błędne. Dać mądrym osobom same narzędzia to za mało, on zasługuje na więcej, ale uzbroić głupca to wcale nie chodzi o to, by zwracać uwagę na to, czego ludzie chcą od Sintona, ale Sinton też dobrze wie, czego chce od ludzi. Sinton wychowuje, a jeśli istnieje możliwość zmiany wartości danej osoby na wyższe, Sinton powinien to zrobić. Sinton ma aktywną orientację moralną. Sinton jako filozofia. Sinton nie jest metafizyką. Sinton w ogóle nie jest zainteresowany wykładami na temat struktury świata, czy to świata biznesu, czy świata subtelnych energii, zwłaszcza że do niego nie wchodzi. do debaty na te tematy i nie urzeka ludzi tą bezowocną paplaniną. Dziewięć lub dwanaście czakr w człowieku i jak się je poprawnie nazywa – jaką różnicę robi to dla ciebie osobiście? To życie jest jedyne lub następne w szeregu – co Cię obchodzi, czy chcesz przeżyć swoje życie dzisiaj jak najlepiej? Synton interesuje się strukturą świata tylko w takim stopniu, w jakim jest to konieczne do rozsądnego i rozsądnego życia skuteczne działanie w tym Synton nie jest religią ani ezoteryką Synton nie interesuje się karmą i innymi siłami wyższymi, nie będzie rozstrzygał, czy są one dobre, czy nie, czy Bóg, czy Wszechświat nas kocha, czy też karze, i tego nie robi. wzywają do polegania na jakichkolwiek siłach wyższych. W Sintonie wierzą, że Bóg sam jest osobą, wszechświat o niczym nie będzie decydował za człowieka, nie da mu misji, a jedynym, który rozwiąże (lub pomnoży) problemy człowieka, jest także on sam wartości wolności Jeśli stopy kierują człowieka w złym kierunku, a ręce w złym kierunku – jest to godne ubolewania, ale jeśli, aby temu zapobiec, odcina się komuś ręce i nogi (no dobrze, wiąże się), to osoba ta po prostu nie będzie: stanie się kikutem albo mumiąw wyniku zwykłego wychowania z reguły tak się dzieje. A kiedy taki człowiek przychodzi do Sintona, Sinton go reedukuje, reedukuje – do wolności. To jest pierwsze zadanie Sintona – dać człowiekowi wolność, dać mu możliwość zobaczenia bogactw i wyborów tego świata, nauczyć go brać z życia to, co zdecyduje. Prowadź siebie w życiu. Sinton to nie wodze, ale wyzwolenie. Ale - Sinton nie jest indywidualizmem ani filozofią samorealizacji. Sinton wie, że obok nas są też ludzie, a Twoje życie nie jest cenniejsze od innych tylko dlatego, że jest Twoje. Samorealizacja jest świetna, ale niewystarczająca. Uczyń nie tylko swoje życie, ale także życie wokół ciebie. Na przykład ktoś mówi (w zasadzie cytując Senekę): „Co powinniśmy myśleć o śmierci? Dopóki żyję, nie ma śmierci, jestem martwy, śmierć nie jest mi straszna”. Wszystko jest prawdą, ale tylko z pozycji „ja”. A jeśli pamiętasz, że żyjesz w otoczeniu innych ludzi, to Twoje życie (lub śmierć) dotyczy nie tylko Ciebie. Zatem nie jest to tylko Twoje pytanie. Sinton działa w sferze moralności, a jego elementarną troską jest to, aby więcej przyzwoitych i odpowiedzialnych ludzi z niej wyszło, niż do niej weszło. Filozofia samorealizacji jako droga do wolności osobistej i pełni wyrażanie siebie jest bliskie Sintonowi, ale dla nas jest tylko środkiem, krokiem, a nie celem czy najwyższą wartością. Dlaczego będziesz wolny i bogaty, gdzie skierujesz swoją wolność i energię? Synton nie jest wolnością OD, jest wolnością DLA, aby życie wokół nas kwitło i nie umierało, aby ludzie nie gnili, ale stali się bogatsi - materialnie, psychicznie i duchowo. Sinton jest wartością życia człowieka. Sinton wierzy, że życie człowieka jak zdrowe zwierzę jest naturalne i normalne, ale istnieją wyższe cele i sposoby życia - dla człowieka. żyć jak Człowiek. Dbaj nie tylko o siebie i swoją trzodę, ale także o innych godnych siebie ludzi. Twórz, a nie tylko konsumuj; dawaj, nie zabieraj; budować, a nie niszczyć Synton jako kierunek psychologiczny Synton nie leczy ani nie jest psychoterapią. Jest wielu ludzi słabych i chorych, z poważnymi problemami psychosomatycznymi. Ci ludzie naprawdę potrzebują wykwalifikowanej pomocy medycznej i psychoterapeutycznej, ale to nie do końca jest nasz kontyngent. A jeśli skupimy takich ludzi w Sinton, Sinton wkrótce zamieni się z Sinton w szpital psychiatryczny. Główną część Syntonu stanowią ludzie zdrowi psychicznie (o ile jest to realne) i to oni tworzą środowisko Syntonu, w którym osoby potrzebujące poważnej pomocy i wsparcia psychicznego mogą się wtedy przydać. Jeśli chodzi o psychoterapię, to tak moment pracy, jako środek — terapia po drodze jest konieczna i możliwa, ale psychoterapia w Sinton nie może i nie powinna stać się główną treścią pracy. Co więcej, pracując z ludźmi z problemami psychicznymi, nie ucz ich, jak być chorym słaby. Jeśli w centrum swojej pracy postawisz pracę z problemami, uczysz ludzi: „Jeśli chcesz, żeby ludzie tu z tobą pracowali, musisz mieć problemy”. Synton nie zajmuje się hodowlą adaptacyjnych i wygodnych królików. Jest wśród nich wielu głupców ci, którzy przychodzą do Synton i jeśli powiemy razem z nimi z inteligentnym i pewnym siebie spojrzeniem i przeczytamy je na przykład wykłady naukowe, uwierzą Ci i będą chodzić przed Tobą (i przed kimkolwiek innym, kogo określisz) po swoich tylne nogi. I jeszcze bardziej odzwyczają się od myślenia, chociaż być może z twoją pomocą zaczną żyć bardziej dostosowani do rzeczywistości. Ludzie pozostaną głupcami, ale staną się głupcami przystosowanymi do życia. Wstawianie nowych przekonań w miejsce starych jest nie jest to trudne zadanie, ale nie jest zbyt wartościowe i nie należy do Syntona. Zadaniem Sintona jest odzwyczajenie człowieka od życia bezmyślnie zabranymi od kogoś przekonaniami i nauczenie go swobodnego, niezależnego i poważnego myślenia. Sinton to psychologia rozwoju osobistego, ale w Sinton to tylko krok, a nie szczyt pewien, że człowiek rozwija się i może w pełni realizować swoje osobiste potencjały, ale nie zawsze uważa to za dobro bezwarunkowe i na pewno nie szczytowe: nie jest oczywiste, że wszystkie potencjały są warte realizacji i coś warto rozwijać nie dlatego, że.