Nie jest tajemnicą, że dziś dwuletnie dzieci chętnie oglądają bajki na tablecie. Wydawać by się mogło, że nie ma w tym nic zaskakującego ani strasznego. Postęp! Ale pod warunkiem, że dziecko spędza bardzo mało czasu na ekranie tabletu, laptopa lub telewizora i oprócz gadżetów ma wiele innych zainteresowań i zajęć. A jeśli tak się nie dzieje, najpierw dziecko samodzielnie wyszukuje kreskówki na YouTube, podczas gdy mama jest zajęta obowiązkami domowymi lub „surfuje po Internecie” lub na portalach społecznościowych. Wtedy dziecko, dorastając, samodzielnie opanowuje sieci społecznościowe i gry komputerowe, a w okresie dojrzewania nie można go tak po prostu przywrócić do świata realnego z wirtualnego, jeśli przez cały wiek przedszkolny i szkolny nie mógł zająć się niczym innym Gdy tylko dzieci przekroczą próg 12 lat, znacznie trudniej jest je kontrolować. Muszą sobie radzić same, dlatego ważne jest, aby z wyprzedzeniem przyzwyczaić je do normy. Jeśli rodzice tego nie zrobią, sprawa obróci się przeciwko nim. Od okresu dojrzewania dzieci mogą być pozostawione same w domu lub udać się do domów przyjaciół, gdzie śledzenie ich poczynań staje się coraz trudniejsze. Ekrany stają się coraz ważniejszą częścią naszego codziennego życia. Duże ekrany zamieniają nasze salony w kina domowe, a małe, przenośne ekrany pozwalają nam robić prawie wszystko i wszędzie. I to oczywiście jest wspaniałe, ale druga strona medalu jest taka, że ​​coraz trudniej jest nam kontrolować konsumpcję gadżetów naszych dzieci. Jakie są negatywne konsekwencje grania w gry komputerowe? Nadmierna pasja do gier komputerowych może sprawić, że dziecko będzie wycofane, agresywne i oderwane od rzeczywistości. Najpopularniejsze gry komputerowe uczą dzieci zabijania potworów, ludzi, kosmitów itp. Takie gry nie tylko straszą dzieci, ale także je przyciągają. W emocjach związanych z grą dziecko lubi być silne i zabijać. Uważa się, że gry zawierające krwiożerczą treść mogą pobudzać agresywność u dzieci w wieku szkolnym w wieku 6-9 lat. Filmy, programy telewizyjne i reklamy zawierające elementy przemocy działają na dzieci w ten sam sposób. Staraj się chronić niestabilną psychikę małego dziecka w jak największym stopniu przed brutalnymi scenami w grach i filmach. Wchodząc w komputerową rzeczywistość, dziecko coraz bardziej odrzuca świat realny, w którym grożą mu błędy, niepowodzenia, negatywne oceny i potrzeba zmiany czegoś w sobie. Wejście w wirtualną „rzeczywistość” może spowodować psychiczne uzależnienie dziecka od komputera. Jest to szczególnie niebezpieczne w przypadku nieśmiałych dzieci, dla których prawdziwa komunikacja z innymi powoduje zbyt duży stres psycho-emocjonalny. Z tego powodu prawdziwą komunikację zastępuje się pseudokomunikacją – z komputerem. W wirtualnym świecie wszystko dzieje się tak, jak chce, może czuć się silniejszy i odważniejszy. Dlaczego więc miałby tam odejść. Jeśli chcesz, aby Twoje dziecko wróciło do realnego świata i pomogło mu przezwyciężyć nieśmiałość, to rozmawiaj z nim więcej, interesuj się jego uczuciami i wrażeniami. Podczas rozmów z dzieckiem skupiaj jego uwagę na pozytywnych emocjach związanych z wydarzeniami z prawdziwego życia. Jeśli rzeczywistość otaczająca Twoje dziecko jest dość naładowana emocjonalnie, jeśli będziesz mieć z nim ciepłą, pełną zaufania relację, nie będzie ono chciało uciekać do wirtualnego świata. Kolejnym niebezpieczeństwem jest konwencja „życia i śmierci” komputerowego bohatera, z którym dziecko mimowolnie zaczyna się identyfikować w miarę postępów w grze. Dla dziecka śmierć nie istnieje, ponieważ „umierając” możesz „wskrzesić”, mając kilka żyć w grze. Czy to jest przyczyną wzrostu samobójstw wśród dzieci? Czy dlatego nastolatki na przedmieściach Moskwy strzelają do niewinnych, zwykłych przechodniów na ulicy i w ramach kontynuacji tego horroru krzyczą: „Dogonić i wykończyć”? Istnieje pewne zagrożenie dla zdrowia psychicznego dziecka, gdy: dziecko przenosi się do wirtualnej rzeczywistości. Jednakże, ponieważ każde dziecko jest odbiciem lustrzanym.