Od autora: Esej na temat irracjonalnych przekonań, opublikowany przeze mnie na mojej stronie internetowej oraz w przestrzeni LiveJournal Kontynuuję wątek badań Alberta Ellisa w zakresie irracjonalnych przekonań człowieka zniekształcających rzeczywistość i zatruwają życie ludzi. Jeśli w dwóch ostatnich artykułach https://www.b17.ru/article/1445/ i https://www.b17.ru/article/1449/ mówiliśmy o tak szerokim pojęciu, jak stan niepewności, to to czas będzie temat bardziej konkretny - porażki w naszym życiu i to, jak sami je postrzegamy A jeszcze dokładniej porozmawiamy o innym irracjonalnym przekonaniu, charakterystycznym dla wielu, wielu z nas, które średnio brzmi mniej więcej tak: „. Czuję się jak porażka, bo często nie bardzo rozumiem sytuację i nie zawsze osiągam sukces.” Opiera się na pewnej idealnej idei, że wszystkie bez wyjątku sytuacje życiowe można zrozumieć równie dobrze, a sukces można osiągnąć zawsze, wszędzie i we wszystkim. Ale ludzie żyjący w uścisku tego przekonania z reguły nie myślą o tej podstawie. W moich myślach brzmi coś innego, co wyraża się znacznie prościej i dlatego jest straszniejsze. Jeśli chodzi o niepowodzenia, wielu z nas często i nawykowo myśli: „Co ze mnie za głupiec!”, „Dlaczego to zrobiłem?!”, „Takie sukcesy nie są dla mnie”, „Wstydzę się spójrz teraz na siebie w lustrze”, „Kto mnie teraz potrzebuje po tym, jak zostałem zwolniony”, „Nie jestem w stanie zainteresować naprawdę interesującej kobiety/mężczyzny”, „Moje wysiłki nadal nie przynoszą sukcesu, co oznacza, że ​​jestem przegrany.” Cóż, i tak dalej. Lepiej nie kontynuować, żeby nie wywołać sztucznej depresji. Najczęściej takie myśli, osądy i tego typu podejście do siebie są charakterystyczne dla mężczyzn. W społeczeństwie, w którym konkurencja społeczna jest niezwykle wyraźna, wiele, wiele osób po prostu całkowicie pozbawia się prawa do popełniania błędów. Każdy błąd w ludzkich umysłach stopniowo staje się równoznaczny z wyraźną przegraną w jakimś iluzorycznym wyścigu po ideały wymyślone i narzucone z zewnątrz. Co więcej, możesz nawet zrozumieć fałszywość ideałów, ale nadal żyć w ich mocy. Jeden z moich pacjentów okresowo wracał do tematu obaw, że koledzy z jego grupy mają lepsze samochody i większe domy od niego. Jednocześnie racjonalnie rozumiał, że wszystkie te samochody i domy zostały kupione za pieniądze rodziców jego przyjaciół i że jako jedyny w tej firmie osiągnął swój dobrobyt całkowicie samodzielnie. Ale nawet zdając sobie sprawę ze swojej dużej niezależności, przez jakiś czas nadal się tym martwił. Cała ta niekończąca się rywalizacja i wyścig w ten czy inny sposób prowadzi do strachu przed absolutnie każdym błędem i jakąkolwiek porażką. Porażka staje się czymś w rodzaju tabu. jeśli poniesiesz porażkę, automatycznie staniesz się porażką. Jednak rzeczywistość jest taka, że ​​niepowodzenia i błędy są nieuniknione. Mogą się zdarzyć w życiu i rzeczywiście się zdarzają. A jaki jest wynik? Wszystko kończy się ciągłym poczuciem niepokoju i winy. Co ludzie na co dzień nazywają depresją. A człowiek żyje w ciągłym oczekiwaniu na niepowodzenia, stara się ich całkowicie uniknąć, ale nie może ich całkowicie uniknąć, w wyniku czego dochodzi do tych myśli, których przykłady wymieniono powyżej, przywieszając na sobie etykietę przegranego warto się zastanowić, skąd to wszystko się bierze? Skąd ten facet ma w ogóle nogi? Irracjonalne przekonanie: „Czuję się jak porażka, bo często nie bardzo rozumiem sytuację i nie zawsze osiągam sukces” jest w istocie neurotyczne. A korzenie nerwic, jak wiemy, sięgają dzieciństwa. Wyobraźmy sobie małe dziecko leżące w łóżeczku. Bardzo często wszystkie swoje relacje ze światem buduje poprzez przejawy swojego niezadowolenia. No cóż, po prostu płacze i skomle. A kiedy to robi, przybiega mama, sprawdza pieluchę, pieluszki, karmi dziecko, daje jej smoczek, podnosi ją, kołysze – no cóż, czyli waży..