Od autorki: dla tych, którzy myślą o adopcji dziecka do rodziny Kiedy osoba lub małżeństwo decyduje się na adopcję dziecka, zostań rodzicem adopcyjnym czy opiekunowie (zwani dalej w tekście dla zwięzłości, bo będę ich wszystkich nazywać jednym określeniem – kandydaci na rodziców adopcyjnych) pojawia się wiele pytań, z którymi ludzie nigdy wcześniej się nie zetknęli. Znalezienie odpowiedzi na nie może być utrudnione przez brak informacji; jego fragmentaryczność i niespójność. Wszystko to nieuchronnie prowadzi do popełniania irytujących błędów – niepotrzebnego czasu, emocji i innych rzeczy. Błędy te stale obserwowałam i nadal obserwuję w swojej praktyce jako psycholog opiekujący się rodzinami zastępczymi. Niektóre z nich są mniej powszechne, inne częstsze. A ja chcę porozmawiać o tych, które zdarzały się częściej – czyli o typowych sytuacjach, w których kandydaci mają trudności. Moją ukrytą nadzieją w opracowaniu tego materiału jest to, że pomoże on przyszłym kandydatom na rodziców adopcyjnych uniknąć przynajmniej niektórych błędów i uratuje mnie od części pracy związanej z przezwyciężaniem ich konsekwencji. A to zawsze jest trudniejsze niż zapobieganie problemowi. Kierując się więc zasadą „najlepszym leczeniem jest profilaktyka” przyjrzyjmy się kilku najczęściej popełnianym błędom. Pierwszym z nich jest rozpoczęcie zbierania dokumentów bez omawiania decyzji z najbliższymi. Te. ludzie już zaczynają działać, ale nie mówią nic na ten temat bliskim, przyjaciołom, tym, z którymi bezpośrednio i stale się komunikują, a po urodzeniu dziecka też wejdą w interakcję. Powodem może być obawa, że ​​zostaną osądzeni, że nie zostaną zrozumiani, że zostaną odradzani itp. Jednak przygotowanie środowiska jest etapem integralnym i może być dość długie, ponieważ... dziecko nie tylko wejdzie do Twojego domu, ale stanie się częścią Twojej szerszej rodziny i środowiska. A ich gotowość na przyjęcie nowej osoby z pewnością wpłynie na to, jak zostanie ona przyjęta. Aby „zbadać nerkę”, aby dowiedzieć się mniej więcej, co krewni i przyjaciele sądzą o rodzicielstwie adopcyjnym i nie mówiąc już, że to Ty, istnieje jedna sprawdzona metoda. To dyskusja z nimi na temat filmu, w którym jednym z bohaterów jest adoptowane dziecko, rodzic, lub oglądanie programu, omawianie go, gdzie znowu mówimy o dzieciach adoptowanych. Na szczęście obecnie w telewizji jest ich mnóstwo. Drugim błędem jest „niewłaściwa motywacja”. Jest to ogólna nazwa umowna. Oto kilka konkretnych przykładów: przychodzi małżeństwo i mówi, że ich związek się ochłodził, nie robią już nic razem, a narodziny dziecka mogą ich zjednoczyć, sprawić, że związek znów będzie naprawdę bliski. Inną opcją jest to, że młoda matka mówi, że ważne jest, aby jej dziecko (biologiczne dziecko) miało brata lub siostrę, aby nauczyło się dzielić, bo inaczej wyrośnie na egoistę, często kapryśnego i nie pozwoli jej nigdzie odejść. Zawiera to, moim zdaniem, największe błędne wyobrażenia na temat przyszłych rodziców adopcyjnych. Faktem jest, że gdy pojawi się adoptowane dziecko, konflikty, nieporozumienia i trudności, które istniały już przed przybyciem dziecka, tylko się pogłębią, a cechy każdego członka rodziny staną się bardziej wyraźne. Jeśli więc jednemu z małżonków jest zimno, może stać się jeszcze zimniejszy, całkowicie zanurzyć się w wychowaniu dziecka i wyjść z domu. W przypadku „samolubnego dziecka”, które ma adoptowanego brata lub siostrę, jego egoizm tylko się pogłębi, a na pierwszy plan wyjdzie zazdrość. Próbując rozwiązać sytuację, biorąc pod uwagę interesy obojga dzieci, rodzic adopcyjny będzie zmuszony dosłownie być rozdarty między nimi. Dlatego niezależnie od tego, jak gorzko to zabrzmi, musisz przyznać, że posiadanie dziecka nie rozwiąże problemów rodzinnych. Istnieją prostsze metody rozwiązywania konfliktów i trudności rodzinnych, bez dodatkowego angażowania w nie małoletniego dziecka. Po trzecie, procedura gromadzenia dokumentów jest nieprawidłowa. Istnieje obowiązkowy pakiet dokumentów, który zbiera każdy kandydat na rodziców adopcyjnych. Każdy dokument, certyfikat zawarty w.