Po przeczytaniu tytułu artykułu zapewne wielu mimowolnie powraca do lat szkolnych, do wspomnień swojej pierwszej nauczycielki... Doskonale pamiętam obraz mojej pierwszej nauczycielki - pięknej młodej, dostojnej kobiety o dużych oczach, schludnej, wysokiej fryzurze ... Zewnętrznie ją lubiłem i być może potrafię określić swoje dziecięce uczucia wobec niej jako nauczycielki - były to mieszane uczucia szacunku, strachu, współczucia i urazy. Kiedy ja studiowałam, w szkołach nie było psychologów, w szkołach też ich nie było. Niedawno w rozmowie z jedną dziewczyną, pierwszoklasistką, której rodzice przyprowadzili mnie na konsultację z powodu problemów adaptacyjnych w szkole, usłyszałam jej opinię o swojej nauczycielce: - Marya Iwanowna to taki byt! - Skąd wiesz, że ona jest nikim? A czy znasz znaczenie tego słowa? - Ona tak krzyczy, krzyczy tak, że serce mi bije... - Czy ona krzyczy na ciebie? - Nie. U jednego chłopca... A kiedy go karci i krzyczy, wydaje nam się, że to my jesteśmy karcieni. - Co ten chłopak robi źle, że nauczyciel na niego krzyczy? - Jest taki niegrzeczny, że wszystkich znęca się ... Nikt się z nim nie przyjaźni. I ja też go nie lubię. Pierwsze zdanie wprawiło mnie w lekkie osłupienie, potem pomyślałem, że dziewczyna nie zna znaczenia tego słowa i użyła go niewłaściwie. Musiałam tej dziewczynie tłumaczyć, że pewnie nauczycielka przywykła do głośnego mówienia albo że była zmęczona zachowaniem tego chłopca, więc się wściekała, krzyczała na niego i musiała odpocząć… Na szczęście niedługo były wakacje. Podzieliłem się z dziewczyną jedną „magiczną” sztuczką psychologiczną, aby nie bała się krzyku nauczyciela. Poczułem sympatię do tego chłopca - nauczyciel krzyczy i już wyrobił sobie w klasie negatywny stosunek do niego, dzieci nie chcą się przyjaźnić i w rodzinie na pewno nie wszystko układa się gładko - tu masz gotowy -zrobiono z niego „kozła ofiarnego” lub „wyrzutka” i z perspektywy czasu potencjalnego klienta psychologów i psychoterapeutów. Nietrudno zgadnąć, jaką postawę te dzieci rozwiną w stosunku do pierwszego nauczyciela i nie będzie to miłość i szacunek. Mają prawo... Nauczycielkę też można zrozumieć - jest taką samą osobą jak my wszyscy, ze swoimi emocjami, nastrojem, problemami. Ale nauczyciel jest dla dziecka pierwszą znaczącą postacią społeczną i musi pamiętać o kruchości i wrażliwości psychiki dziecka, wrażliwości dzieci na niesprawiedliwość; nie wszystkie dzieci reagują spokojnie na płacz. Wiadomo, że każde dziecko przechodzi w szkole okres adaptacji i to, jak będzie on wyglądał w przypadku dziecka, zależy od dorosłych. A często zdarza się, że dziecko idzie dalej przez życie z kompleksami, etykietami i traumami psychicznymi. Ten „bagaż” nabyty w szkole często daje o sobie znać, tworząc problemy psychiczne i dyskomfort w dorosłym życiu. Co rodzice powinni zrobić w takich sytuacjach? Bądź jak najbardziej uważny na swoje dziecko, obserwując go, jego zachowanie, nastrój, komunikację z kolegami z klasy. Porozmawiaj z dzieckiem o życiu, wydarzeniach, zdarzeniach w klasie, o tym, jak zareagował na nie nauczyciel, ale bez dyskusji na temat nauczyciela i pokazywania swojego negatywnego stosunku do nauczyciela. Weź udział w przygotowaniu wydarzeń klasowych - pomoże Ci to zbliżyć się na tej podstawie, będziesz mógł sam wyjaśnić, jaka jest relacja między dziećmi a nauczycielem w szkole. Staraj się unikać skrajnych opcji reagowania na problemy dziecka w szkole (natychmiastowe starcia z nauczycielem i administracją, ignorowanie tych problemów i „uzbrój się w cierpliwość” do szkoły średniej. Staraj się słuchać dziecka, wyrażaj mu współczucie „Ja'). Bardzo mi przykro, że tak się stało, ale tak właśnie jest.” W życiu zdarza się, że nauczyciel może popełnić błąd i zachować się niesprawiedliwie – to też człowiek. Możesz porozmawiać ze szkolnym psychologiem, zapytać go o zdanie, jak może pomóc dziecku w tej sytuacji i czy może porozmawiać z nauczycielem. Jeżeli nauczyciel przekracza granice tego co dozwolone – poniża dziecko –.