Zakres zastosowania 3-fazowego modelu psychoterapii obejmuje Terapię różnego rodzaju traum. Autorka modelu trójfazowego, Judith Herman, przedstawia go w następujący sposób: 1. Faza stabilizacji i bezpieczeństwa. Na tym etapie budowany jest przymierze terapeutyczne; klient zostaje przeszkolony w zakresie różnych technik i umiejętności dbania o siebie i stabilizacji swojego stanu; klient dowiaduje się więcej o urazie w ogóle; tworzony i dostosowywany jest system pomocy społecznej. Ta faza jest bardzo ważna, ponieważ pomaga zapewnić klientowi bezpieczeństwo – uczy się on większej świadomości i zrozumienia tego, co się z nim dzieje, a także tego, jak sobie z tym poradzić. Faza ta ma także na celu zapewnienie bezpieczeństwa zewnętrznego – stworzenie odpowiednich warunków życia i wspierającego środowiska. To jest także główna zaleta tej fazy – klient staje się bardziej stabilny i czasami to wszystko, czego mu potrzeba od terapii jako całości.2. Faza konfrontacji lub pracy z materiałem traumatycznym. Faza ta obejmuje pracę z sytuacją traumatyczną. Jeśli w fazie 1 większą uwagę poświęciliśmy konsekwencjom traumy i temu, co dzieje się z daną osobą w chwili obecnej, to w fazie konfrontacji zagłębiamy się w przeżycie. Kontakt z nim następuje poprzez ekspozycję (wspomnienia, bolesne doznania), przepisywanie i odczulanie. Bardzo ważne jest także na tym etapie przywrócenie całego łańcucha zachodzących wydarzeń, czyli przywrócenie spójnej narracji. Ważne jest, aby w pracy z traumą ta faza nie zawsze występowała, a dzięki uważnemu podejściu do klienta i jego doświadczenia uwzględniliśmy jego gotowość do pracy z traumą. Można to również przypisać zaletom tego modelu.3. Faza konsolidacji i reintegracji. Ostatnia, trzecia faza ma na celu dalszą integrację osoby z życiem, z uwzględnieniem jej doświadczenia. Ważnymi elementami tego będzie budowanie relacji opartych na zaufaniu, rozwój osobisty i zawodowy, tworzenie planów i celów oraz ukończenie terapii. Na tym etapie, biorąc pod uwagę wszystkie nabyte umiejętności i nowe doświadczenia, klient buduje swoje życie, nie rezygnując z doświadczeń, których doświadczył. Wśród zalet tego modelu chciałbym także wskazać stopniowe przechodzenie w stronę traumy oraz możliwość niewchodzenia w szczegóły tego, co wydarzyło się w przypadku braku gotowości klienta, co sprawia, że ​​terapia jest ogólnie bezpieczniejsza. A wraz z kumulacją umiejętności stabilizacji i regulacji emocjonalnej wydaje się, że możliwe jest zmniejszenie prawdopodobieństwa ponownej traumatyzacji klienta. Ponadto model z jednej strony jest uniwersalny, z drugiej jednak strony jest dość elastyczny (nie ma wyraźnego podziału pomiędzy fazami i nie ma konieczności przeprowadzania wszystkich faz). Jeśli mówimy o zastosowaniu trójfazowego modelu terapii w ACT, to jest on całkowicie kompatybilny i harmonijnie zintegrowany z podejściem. Przede wszystkim moim zdaniem, gdyż w terapii akceptacji i odpowiedzialności dużą wagę przywiązuje się do takich procesów jak kontakt z chwilą obecną, separacja poznawcza. Osoba po traumatycznym doświadczeniu bardzo często „utknęła” w przeszłości lub przyszłości, co sprawia, że ​​kontakt z chwilą obecną będzie bardzo cenną umiejętnością, która przywróci klienta do rzeczywistości i pozwoli mu wejść w kontakt z tym, co się dzieje. go tu i teraz. Oddzielenie poznawcze pomaga oderwać się od myśli związanych z traumą i inaczej reagować na bodźce ze świata zewnętrznego. Aktywnie zauważamy te procesy i pracujemy z nimi już w pierwszej fazie terapii. W drugiej fazie terapii skupimy się bardziej na procesie akceptacji. Przepracowanie traumatycznego doświadczenia i ekspozycja na nie przyczyniają się do akceptacji tego, co przydarzyło się klientowi, umiejętności stawienia czoła temu doświadczeniu, a nie jego unikania. Wraz z akceptacją może zmienić się także wyobrażenie o sobie, przeszłości i teraźniejszości, biorąc pod uwagę kontekst wydarzeń. I wreszcie w trzeciej fazie szukamy kontaktu z naszymi wartościami i staramy się żyć zgodnie z nimi. Również w trakcie terapii, na każdym etapie