Konstelacje strukturalne są jedną z odmian metody konstelacji systemowych (rodzinnych). Układy konstrukcyjne powstały w latach 80-tych XX wieku. Za założycieli konstelacji strukturalnych uważa się Matthiasa Vargę von Kibeda i Inze Sparrera. Swoją metodę oparli na filozoficznych ideach postmodernizmu, teorii „gramatyki uniwersalnej” i niektórych zasadach terapii krótkoterminowej zorientowanej na rozwiązania. Sam Bert Hellinger nie praktykuje układów strukturalnych, tj. w ścisłym tego słowa znaczeniu tego typu konstelacji nie można nazwać „konstelacjami Hellingera”. Główna różnica między konstelacjami strukturalnymi a klasycznymi konstelacjami rodzinnymi jest następująca. Jeśli w konstelacjach rodzinnych zwyczajowo przedstawia się problem klienta poprzez interakcję członków jego rodziny, to w konstelacjach strukturalnych problem opisywany jest „bezpośrednio”, tj. Z opisu podanego przez klienta wyodrębnia się elementy i określa logicznie spójną interakcję pomiędzy nimi. Przykładowo jedną z najprostszych i najpopularniejszych konstrukcji jest układ tetralemów lub układ wyboru. Zadanie wyboru „A lub B” można przedstawić jako strukturę złożoną z 4 elementów (stąd słowo „tetralemma”): A, B, „zarówno A, jak i B”, „ani A, ani B”. W aranżacji udział wezmą te cztery postacie oraz tzw. „koncentracja” lub „czynnik wyboru”. Współczynnik selekcji pomaga ograniczyć zadanie selekcji tylko do odpowiedniego kontekstu, tj. w rzeczywistości umieszczamy „tę część klienta, która wybiera między A a B”, a nie całego klienta. Pozwala to uniknąć przejścia konstelacji do kontekstu osobistego lub rodzinnego, co może być niepożądane dla klienta. Zaletą konstelacji strukturalnych jest możliwość rozwiązania konkretnych problemów praktycznych wskazanych przez klienta bez przechodzenia w kontekst rodzinny. W szczególności sprawia to, że konstelacje strukturalne są popularne w środowisku biznesowym do rozwiązywania problemów związanych z pracą organizacji. Spójność logiczna i większa sterowność konstelacji strukturalnych sprawia, że ​​są one popularne także wśród klientów, psychoterapeutów i konsultantów, którzy nie są gotowi radzić sobie z nieprzewidywalnością. klasycznych układów rodzinnych, a zwłaszcza systemów duchowych. Konstelacje strukturalne sprawdzają się także w pracy indywidualnej (bez grupy), gdzie aranżer nie ma dodatkowych informacji od zastępców, a może sobie pomóc analizując konstelację pod kątem kompletności i spójności, logicznie odnajdując brakujące elementy. Popularnych jest dziesiątki i efektowne struktury stosowane w konstelacjach, dodatkowo każdy aranżer może kreatywnie tworzyć struktury pod konkretne historie klientów. Generalnie konstrukcje można podzielić na dwie główne grupy: 1) Struktury wewnętrzne. Struktury te opisują wewnętrzny świat człowieka i z reguły rozwijają się w innych metodach psychoterapii. Na przykład popularny jest podział świata wewnętrznego na „wewnętrznego rodzica”, „wewnętrzne dziecko” i „wewnętrznego dorosłego” (podział ten wywodzi się z analizy transakcyjnej). Często sam klient opisuje swój stan jako strukturę, np.: „jedna część mnie się boi, a druga pokonuje strach”. Inną popularną wersją wewnętrznej struktury jest „próbowanie stanu”. Na przykład „ja, kiedy się rozwiodę” i „ja, jeśli pozostanę w związku małżeńskim”. Do tych elementów możesz następnie dodać „co mi pomoże w przypadku rozwodu” (kilka czynników) lub „co jest dla mnie cenne w małżeństwie” (również kilka czynników). Klientka może w ten sposób zobaczyć obraz swojego wewnętrznego świata i podjąć bardziej świadomą decyzję o działaniu w sytuacji przed rozwodem Struktury wewnętrzne są szczególnie skuteczne w analizowaniu relacji, zarówno osobistych, jak i zawodowych, z różnych punktów widzenia i w różnych kontekstach. Następnie do początkowej konfiguracji dodawane są czynniki pomagające, utrudniające i inne elementy, umożliwiając uzyskanie głębokiej analizy i planu działania w celu naprawienia sytuacji. 2) Struktury zewnętrzne opisują interakcję człowieka ze światem zewnętrznym najpopularniejszą strukturą zewnętrzną jest wyznaczanie celów."