Kocham Cię od tak dawna „Osoba, której serce jest pełne ciszy, wcale nie jest taka sama jak ta, której serce jest pełna ciszy.” Trauma i kilka sposobów na życie. Według statystyk film ten cieszy się większą popularnością wśród kobiet niż mężczyzn. Być może dlatego, że cała historia rozgrywa się za pośrednictwem postaci kobiecych. Fabuła koncentruje się wokół dwóch sióstr, Lei i Juliette, które rozstały się wiele lat temu i spotkały się ponownie, od samego początku czujesz, że wydarzyło się coś strasznego, co zadecydowało o ich losach. Nie wiemy, czy tak było, czy tak jest silne napięcie między bohaterami, chociaż na ekranie nie dzieje się nic strasznego. Co zatem je tworzy? Prawdopodobnie najstraszniejszymi momentami tego filmu są momenty cichego napięcia, które daje się odczuć za każdym razem, gdy ktoś pyta Juliette lub inne postacie o nią i jej nieobecność Na przykład najstarsza córka Leah stale tak robi, gdy dziecko zadaje najprostsze pytanie i spotyka się z niewytłumaczalną reakcją, nieuzasadnioną złością, niepokojem lub odrzuceniem, po czym z czasem zaczyna uważać się za przyczynę tych uczuć i przestaje zadawać pytania. Kiedy sami rodzice nie są gotowi o czymś rozmawiać, unikać jakiegoś tematu i przez to odpychać swoje dzieci, wówczas w dziecku osadza się irracjonalne poczucie winy, z którym nie ma się do kogo zwrócić i które z nim pozostanie przez wiele lat. W ten sposób trauma rodziców przekazywana jest z pokolenia na pokolenie na dzieci, a one mogą nigdy nie dowiedzieć się, co było przyczyną niektórych ich problemów. Rodzicom może się to wydawać drobnostką, a ten film jest dobry, bo pokazuje, jaką krzywdę wyrządza im i kolejnym pokoleniom ich rodziny takie przemilczanie problemu. Widzimy trzy pokolenia tej rodziny, niektóre poznajemy lepsze, inne znamy głównie z opowieści bohaterek. Ale żeby zrozumieć, co się dzieje, musimy zacząć od początku. Ojciec sióstr zmarł kilka lat temu na raka. Jeśli chodzi o onkologię, to żaden lekarz nie da Ci dokładnej odpowiedzi, skąd się bierze, co ją spowodowało, jaka jest jej przyczyna. Często wiąże się to ze stresem, jakimś bólem, którego nie da się w pełni doświadczyć, czy też tendencją do ukrywania swoich uczuć. Matka staje się osobą z mocno uszkodzoną psychiką. To tak, jakby odcięła się od przeszłości, niczego nie pamięta i nikogo nie poznaje. Kiedyś postanowiła „zapomnieć” o córce, bo nie radziła sobie z bólem, wstydem, rozpaczą, teraz zapomniała o sobie i wszystkich, których kochała i którzy ją kochają. Nie znamy jej historii, ale możemy założyć, że jeśli wybrała tę metodę, to najwyraźniej ta obrona psychologiczna jest jej znana. Inna matka broniłaby swojego dziecka, nawet gdyby siedziało w więzieniu, i nigdy nie uwierzyłaby, że był w stanie zabić swoje dziecko, ale ta matka wierzyła. Podobno jeszcze przed tymi wydarzeniami nie było ze sobą blisko; to nie przypadek, że córka w ogóle nie informuje jej o chorobie syna. Gdy widz poznaje Juliette, obserwuje, jak komunikuje się ze swoimi siostrzenicami, rodziną i różnymi ludźmi, ma wrażenie, że nie mogła zabić swojego dziecka z zimną krwią lub w przypływie złości, że ta kobieta wie, jak kochać i współczuć . Widz nie może oprzeć się wrażeniu, że coś tu jest nie tak, nie mogła tego zrobić i widz okazuje się, że ma rację, więc dlaczego jej matka tego nie widziała, jednym słowem możemy się domyślić z hajem stopień prawdopodobieństwa, że ​​cała ta skłonność do wykreślania się z życia i milczenia pochodzi od ich matki, to można wytłumaczyć niezdrowe, destrukcyjne poczucie winy Juliette, przez które zamknęła się w sobie i ostatecznie zerwała po synu wszelkie relacje z rodziną czuć się chorym. Nie potrafiła sobie poradzić z poczuciem winy, okazała się bezsilna wobec tego uczucia. Ugruntowane od dzieciństwa poczucie, że nie da się uporać z winą i że nikt z jej bliskich nie może pomóc, prowadzi bohaterkę do samotności i więzienia. Od dzieciństwa Leah intuicyjnie czuje, że nie powinna zapominać, bez względu na to, jak trudne jest pamiętanie. Nie może niczego zmienić, więc po prostu codziennie zapisuje imię swojej siostry w zeszycie. Ona nie jest tylko.