Od autora: We współpracy z Ekateriną Moiseevą w wizualnej formie figuratywnej (z wykorzystaniem aktywnej wyobraźni i archetypowych technologii autorskich) głęboko nieświadome mechanizmy funkcjonowania współczesnego społeczeństwa i „społeczeństwa konsumpcyjnego”. ” ukazane są zombie młodych (i nie tylko młodych) ludzi – zasadniczo w obszar „śmierci za życia” (mówiąc w przenośni, dusza takich ludzi jest JUŻ po drugiej stronie Styksu), a także jak trudne droga odrodzenia i powrotu do Życia następuje w ciągu życia. Władysław Lebedko, Ekaterina Moiseeva „Uczenie się od archetypów: Charon i Matka Łada” Wprowadzenie Metodę Archetypowych Podróży odkryliśmy w 2006 roku. i opisane przeze mnie, E. Naidenova i M. Michajłowa w książce „Archetypowe podróże”, 2010, Penza „Złoty Sekcja”. W tej samej książce znalazła się osobna część, napisana wspólnie z E. Gilyachevą, „Praktyka u bogów”. Wszyscy uczymy się od nich w ten czy inny sposób, ale był to opis pierwszego przypadku celowego uczenia się od konkretnych bogów i zdobywania unikalnej wiedzy, stanów i wejścia na ścieżkę indywiduacji, gdzie zamiast analityka, Lider a sami bogowie współpracują, a wraz z doświadczeniem człowiek uczy się radzić sobie bez pomocy Przywódcy, kontynuując swoją archetypową ścieżkę indywiduacji sam na sam z bogami. Od tego czasu wiele osób powtórzyło doświadczenie Elmiry Gilyachevej i kontynuuje swoją drogę. W tym przypadku przedstawiamy opis jednej sesji analizy archetypowej Katyi, młodej kobiety, lat 26, która odbyła się w okresie od kwietnia do września 2011 roku. 12 sesji Archetypowych Podróży Studyjnych (Z Afrodytą, Ateną, Erosem, Apollem, Kronosem, Inaną, Charonem, Matką Ładą, Welesem, Nemezisem, Herą i Svarogiem). Początkowa prośba Katyi miała na celu radykalną zmianę jej życia, które początkowo, podobnie jak wielu naszych rówieśników, przebiegało zgodnie z pracą menedżera średniego szczebla i imprezami klubowymi. Katya poczuła fałszywość takiego życia, infantylizm, zależność od rodziców, od wizerunku, od opinii publicznej, od reklamy i mediów, od wszystkiego, co w kulturoznawstwie i filozofii nazywa się „społeczeństwem konsumpcyjnym” i od pierwszych sesji wyraził chęć rozpoczęcia drogi indywiduacji. Stało się to pod koniec pracy, która była trudna i wymagała nie tylko pracy na sesjach, ale także zdecydowanych kroków między nimi, aby wypełnić zadania bogów i zmienić sposób życia. Sesje z Charonem i Matką Ładą były decydujące – był to kryzys, podczas którego nastała świadomość bardzo globalna, którą można określić jako uniwersalną – dlatego publikujemy opis tej sesji. Po tym kryzysie Katii udało się zrzucić wiele kajdan swoich uzależnień i rozpocząć proces indywiduacji. Następnie oddaję głos samej uczennicy bogów V.L. Katya: Moja podróż z bogami rozpoczęła się w kwietniu. Podczas naszych spotkań otrzymywałem lekcje od różnych bogów, takich jak Atena, Svarog, Hera i Eros. Dzięki naszym podróżom odkryłam różną wiedzę o sobie, o relacjach z bliskimi wokół mnie, wobec domu i rodziców, nastąpiła przewartościowanie wartości Rozpoczynając tę ​​pracę, nie postawiłam sobie konkretnych celów, najważniejsze dla mnie było lepiej zrozumieć siebie, stać się szczęśliwszym, przemyśleć swoje działania i zobaczyć inny punkt widzenia. Teraz wszystkie dwanaście podróży zostało zakończonych, lekcje niektórych bogów natychmiast zaczęły ożywać, zacząłem odczuwać otaczający mnie świat. inaczej, aby łatwiej odnieść się do sytuacji, które wcześniej mogły boleć. Ale nauczyliśmy się też lekcji, które są bardzo trudne do przyjęcia i zaczynamy działać w oparciu o zdobytą wiedzę. Dlatego od wyciągniętych wniosków do ich wdrożenia może upłynąć dużo czasu. Jedno z ostatnich spotkań odbyło się z bogiem Charonem i matką Ładą. CHARON Przewoźnik, przewoźnik dusz zmarłych wzdłuż rzeki Styks - z tego świata do królestwa umarłych. Naturalnie królestwo umarłych wiąże się nie tylko ze śmiercią, ale także z pewnego rodzaju przemianą. Pojęcie śmierci sąsiaduje z pewnym odrodzeniem. Poczułem się, jakbym wpadał w głęboką dziurę, wokół mnie zbierała się ciemność, próbowałemWidzę, co kryje się za tą ciemnością i widzę słaby blask, wydaje się, że mruga. Widzę błyszczący płatek śniegu unoszący się obok mnie. P. – Co to symbolizuje w życiu Katii i w obecnej sytuacji jej życia K. – To zewnętrzny blask i pustka V. – Charon, czy możesz pokazać Katii coś innego, zamiast świata, w którym trochę utknęła? K.- Widzę, że ten płatek śniegu opadł z korony. A korona to wszystko, co otacza Katię. Pusty, wesoły, genialny świat. P. - Czy możesz, Charonie, udostępnić przestrzeń, aby Katya mogła gdzieś pójść? Do tych światów, które możesz jej pokazać? Gdzie jest coś innego niż to co jest teraz.K. – Pojawiła się elfka, skacząca po schodach. Zabawny nastrój. W takim stanie jest teraz Katino. V. – Dokąd prowadzą schody? K. – Schody są bardzo długie i prowadzą głęboko pod ziemię. Stopniowo światła jest coraz mniej, na ramionach pojawia się koc, a chodzenie w ciemności staje się coraz bardziej przerażające. Ściany wokół schodów zwężają się, tworząc lejek. Schodzę w absolutną ciemność, z której wyłania się kobieta ubrana w długą, jasną suknię. W jej rękach jest zwykłe pudełko, średniej wielkości, zapakowane jak prezent, wieczko pudełka jest lekko uchylone, a pod wieczkiem widzę coś świecącego. Kobieta mocno i czule bierze mnie za ramiona, a ja posłusznie podążam za nią. Kierujemy się do jej ogromnego gotyckiego zamku. Wchodzimy po schodach i wchodzimy do sali zamkowej, po czym kobieta wychodzi zająć się swoimi sprawami, a ja zostaje sam, podziwiając piękno wystroju wnętrza, i podchodzę do okna. Przez duże okna nic nie widać. Tylko czerń i mgła... V. - Charon, proszę powiedz mi, co ten zamek symbolizuje dla Katyi? Charon - Spokój. Pragnienie ukrycia.V. - Przed czym ona się teraz ukrywa? X. – Przez ciemność jest strasznie… ale zamek jest jasny i przyjazny.V. - Co symbolizuje ciemność? Kh.- Za murami zamku jest niebezpiecznie. I nie wiadomo, kto jeszcze może wypełznąć z tej mgły. Wspaniała kobieta może przyjść z prezentem - a może ktoś bardzo nieprzyjemny. Niebezpiecznie jest przebywać w tej ciemności. Pytanie: Co się teraz dzieje? Gdzie jesteś? - Jestem w zamku. Patrzę przez okno, na ogród przed zamkiem, na wysoki płot. Naprawdę nie chcę tam iść. Ciekawość jest patrzeć za bramę - ale jest wrażenie, że zostaniesz wciągnięty w ciemność, jak w horrorach. Pytanie - Co teraz radzi Charon? Mam wyjść i popatrzeć w ciemność? K. - Tak. Być może czeka tam na nas coś ciekawego. Wyszedłem z zamku... i nagle ogrodzenie i zamek zaczęły rosnąć. A przy nich jestem taki mały. Czuję, że nie mogę wyjść za bramę. To, że jestem w zamku, staje się przerażające i stało się to moją pułapką. V. - Charonie, co można zrobić, żeby polepszyć sytuację? X - Tak, tu zrobiło się niebezpiecznie, czy trzeba znaleźć wyjście, przejść przez płot lub wykopać dół? V.- Może powinniśmy poszukać w zamku czegoś, co pomoże nam wydostać się z tej pułapki. K.- Musimy odnaleźć pudełko, które trzymała kobieta. V.- Czy gdzieś je zostawiła? - Wiem, gdzie jest to pudełko. Boję się opuścić zamek, ale zrobiło się niebezpiecznie, ale ciemność też jest straszna. V.- Jednak... nie wiesz jeszcze, co jest w tym pudełku. Spróbuj go znaleźć i wydrukować.K. - Znalazłem. Istnieje klucz. V. - Charonie, czy potrafisz odkryć w obrazach głębsze znaczenie niż tylko „wyjście z zamku” H. - Za pomocą klucza możesz wydostać się z ciała elfa, pojawi się nowy wygląd , niezbyt jasny, dzięki czemu wyjdziesz na zakręt. V.- Czy w tej ciemnej przestrzeni konieczne jest stać się jednym z nas? H.- Tak, elf jest zbyt błyszczący. V. - Czy jesteś gotowy opuścić ciało elfa i eksplorować tę nową przestrzeń? K. - Przepraszam. Zastanawiam się jednak, co powoduje taki niepokój i taki strach? Odrodziłem się jako mały, ciemny człowiek i mogę jak najszybciej swobodnie przejść przez kraty płotu, uwalniając się od V. - Charonie, proszę, powiedz mi: co to za człowiek? X. - Ta część patrzy. Można powiedzieć odwrotnie. V. - Dlaczego wydaje się ciemna? H. - Bo nie jest pożądana w swoim życiu. Katya uważa, że ​​nikt nie potrzebuje tej części niej. Pytanie: Czy sama Katya tego teraz potrzebuje? W tej części jest najwięcej wartościKatya? H. - Oczywiście, że tego potrzebujemy. Ale... jak zawsze: trudno połączyć jedno i drugie. Pytanie - Co jest teraz? Przeszedłeś przez płot w ciele ciemnego mężczyzny... dokąd teraz idziesz? A co jest w okolicy? K.- Przede mną była biała ściana, gdy się do niej zbliżyłem, ona zaczęła schodzić pod ziemię i oddalała się tak, że pod stopami widziałem tylko biały prostokąt, za nią był kolejna ściana i co się z nią stało to samo, a tyle ścian zeszło pod ziemię, żeby utworzyć dla mnie przejście dla pieszych. Wokół jest kamienista ziemia. Widać, że to ziemia, piasek, kamienie. Minął mnie pociąg - chwytam się go laską, jadę z nim i wiszę. V.- Charon, proszę mi powiedzieć, co to za pociąg, dokąd jedzie? K.- Ten pociąg próbuje zmylić Katię, musimy szybko z niego wyskoczyć. K.- Tak, rozumiem, jedzie w koło. Podlatuje do mnie motyl, może pomóc mi skoczyć.V. - Czy coś się teraz zmieniło? Wyskoczyłeś z pociągu K.- Nie, już idę... i jednocześnie nie wiem czy wskoczyć do środka czy na zewnątrz... V.- Charon, co robić polecasz? Kh.- Na ringu .K.- Wyskoczyłem z pociągu i biegłem obok niego, jechaliśmy z nim w wyścigu. Pociąg zamienia się w węża. V. – Charon, co on symbolizuje – tę sytuację w życiu Katii. H. – Prędkość. Szybki upływ czasu. Uciekaj.V.-Co Katya musi zrobić?H.-Stop.V.-Czy coś ją powstrzymuje?K.-Teraz chciałem stawić czoła wężowi, szeroko otworzył paszczę. I już nie ścigam się z nią, ale biegnę w jej stronę, chcę na nią wpaść. Wpadam na latawiec i czuję, że zaczynam go kontrolować. Rozumiem, że możesz nim pokierować – wybrać kierunek – inaczej skończysz biegając wokół jego osi. Teraz zwolniliśmy tempo... tu musi być jakieś rozwiązanie - gdzie to wysłać? Żeby to bieganie było chociaż z celem, a nie tak - po okręgu V. - Czy da się otworzyć trajektorię koła? K. - Zanim to otworzymy, musimy zrozumieć, gdzie biegać i dlaczego. Uczucie biegania, biegania, biegania... Nagle wąż zwinął się w kłębek. Zobaczyłem wokół siebie nowy krajobraz. Po mojej lewej stronie pojawiło się pasmo górskie. Chcę pojechać w góry. Rozpocznij podróż i dotrzyj na szczyt. Poczucie pustki na to, co się dzieje... V. - Ja też mam wrażenie, że błędne koło. Związany z niektórymi twoimi lękami... Czego się boisz, Katyo? K. - Strach... żeby znów poczuć to poszukiwanie, stan niestabilności. Nieufność do ludzi, przekonanie, że sama o wszystkim zdecyduje, wszystko zrobi sama. Najczęściej ludzie Cię zawiodą, zdenerwują... W stosunku do ludzi trzymam wszystkich na dystans i nie wypuszczam nikogo. Tylko powierzchowna komunikacja. Pytanie: Dlaczego? K.- Bo każdy jest taki sam i przynosi cierpienie i smutek. V.- Skąd bierze się to przekonanie? K.- Z doświadczenia tego, co dzieje się w moim życiu. Nie da się nikomu zaufać ani uwierzyć. Bo każdy ma na łonie swoje kamienie V. - A gdyby tak rozłożyć swoje kamienie? co się stanie? K. - Wtedy inni będą rzucać kamieniami. V.- Kto? K. – Każdy ma swoją korzyść. V. - Prawdopodobnie jest to również wybór Katyi - spotykanie takich ludzi. Każdy rozumie, kto co robi. Kiedy komunikujesz się z niektórymi ludźmi, często spotykasz się z błędnym podejściem do nich. Z niemożnością ich zobaczenia. Niezdolność zrozumienia ludzi jest słuszna. Charonie, proszę, powiedz mi - kiedy Katya straciła tę umiejętność? – To wydarzyło się w szkole. Z wyborem przyjaciół. Czy wybierając firmę, z którą się komunikowała, V. - Charon, możesz przenieść Katyę do momentu, w którym nastąpił ten wybór - do utraty umiejętności rozumienia ludzi - i do sytuacji, która go poprzedziła - nieco wcześniej? Czy teraz coś widzisz lub czujesz? K. - Pojawiły się wspomnienia związane z najbardziej żywymi wrażeniami dotyczącymi wówczas przyjaciół - złego stosunku do rodziców. To tak, jakbym wybrał w tych momentach niewłaściwych ludzi.V. - Charonie, czy to ma związek z twoją siłą? Czy wykorzystano twoją moc? K. - Czuję coś poważnego, groźnego. V. - Mam wrażenie, że wtedy Katya zawarła porozumienie z Charonem - Katya przekroczyła z tobą Styks. T.N. metafora martwych dusz... zdecydowała, że ​​wszyscy umarli tam są. A żywe dusze pozostały po drugiej stronie -dotychczas prawie niedostępne. A świat martwych dusz rządzi się swoimi prawami. To takie uwarunkowane życie. Czy tak jest? – Widzę ocean przed burzą, stoję na jednym brzegu. A cały obraz – i wszystko, o co pytasz – twoje słowa – jest po drugiej stronie. Między nami jest szalejąca przestrzeń. Twoje słowa zakłócają zwykły spokój tego świata. V.- Mam wrażenie, że zbliżamy się do jakiejś traumy... tej samej, która zadecydowała o wyborze tego brzegu. Teraz jesteś dorosłą kobietą. Czy możesz spojrzeć na sytuację z drugiej strony, z pozycji dorosłej kobiety – i ponownie rozważyć swój wybór? K. – Ktoś dorosły, silny wziął mnie za rękę i poprowadził w głąb ciemnych jaskiń. Mówi mi, co mam robić: „nie odwracaj tam głowy” - nie patrz tam. Nie ma potrzeby słuchać tego, co mówisz! V. – Kto to jest? K. – To jest Charon. Nie pozwoli mi odejść. Tak i nie sprzeciwiam się mu zbytnio. Bo nie znam innego sposobu. Mam teraz takie wspomnienia... że każdy akt dobroci mnie szokuje. Jakikolwiek przejaw ciepła i uczestnictwa w stosunku do mnie wywołuje tylko łzy. Wszystko, co dzieje się w życiu, nie ma na mnie większego wpływu. V. - To teraz ciekawy wybór... naprawdę - pozostać na brzegu martwych dusz, albo wrócić do świata żywych, gdzie są łzy. Nie tylko łzy, ale i śmierć. I różne kolory... K. - Wydaje mi się, że w tym jest - jak zawsze - 5 kopiejek śmiechu i 5 tysięcy rubli łez. Właśnie tak. V.- Dlaczego? -Zawsze tak jest w życiu. Życie to wcale nie zabawa. P- Czy wiesz o czym mówisz z doświadczenia, w którym żyłeś? K.- Tak V.- Tam tak jest. Ale na innej ścieżce może być inaczej. Twoje przekonania są kształtowane przez styl życia, w którym się znajdujesz. I wylądowaliście właśnie na drugim brzegu... Na drugim brzegu wierzenia mogą być inne... i słoneczne, i radośniejsze. Real.K. - Wszystkie te radości są takie sztuczne i ostentacyjne. Bo jeśli zagłębisz się w duszę radosnego człowieka, natkniesz się na fakt, że wieczorami próbuje zawiązać sobie linę na szyi. I dotyczy to większości. Niektórzy ludzie – w złudzeniach – krzyczą, że świetnie się bawią i dobrze. A inni mówią, że nie ma nic dobrego. I rzeczywiście tak jest.V. - A dzieje się tak, ponieważ tak wiele osób przeniosło się już na drugą stronę Styksu. Ogromna liczba – większość tam pozostała. Masowy lot. K. - Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego oni wszyscy tam biegają? Widocznie na tym brzegu jest coś lepszego... V. - Tam nie jest lepiej. Tam można tylko uciec. K.- Ze szczęścia? V.- W tym ze szczęścia... z prawdy. Od światła prawdy. Dla wielu światło prawdy wydaje się nie do zniesienia. Nic innego nie wiedzą i się tego boją. K. - Teraz widzę, że rzeka Styks z małej rzeki zamieniła się w ogromne morze. V. - Zatem poszukiwacz prawdziwego szczęścia, poszukiwacz prawdy - z tego punktu widzenia taki lekkomyślny, odważny podróżnik, który wyrusza w nieznane.K. - Tak. V. - Anegdota. Miasto było pełne gówna. Wszyscy mają dość. Wszyscy stoją spokojnie, na palcach - a to oznacza... i jeden człowiek: musimy wyjść! muszę coś zrobić! Drugi, jeszcze bardziej wyciągając się na palcach: bądź cicho! nie rób fal! K.- Tak, tak, tak... spokojnie, nie machaj... nie wiem. Absolutnie nie wierzę, że mogłoby być inaczej. Że można czuć i działać inaczej, żyć inaczej. V. - No cóż. Przynajmniej masz okazję odbyć wewnętrzną podróż. Zobacz jak to jest. W końcu nadal masz wybór. Jeśli zapytasz Charona, zabierze cię na drugą stronę, gdzie pozostają żywi ludzie. K- Mam teraz nastrój jak Nastazja Filippovna z powieści „Idiota”. Mam ochotę zwariować i rzucić się na Cyganów! jeśli nie tutaj, to umrzyj tam. Kogo to obchodzi! Nie tutaj, ale tam. V. – Co się teraz dzieje z Charonem? K. – Nie wiem. Stojąc w pobliżu...V.- Czekasz na twoje instrukcje? Pływać? K-... Pływać, oczywiście. Ciekawe.V.- Zapytaj go.K.- Wypłynęliśmy, morze się uspokoiło. Nie widzę ludzi w żadnym z banków. I płyniemy od jednego nieznanego do drugiego. V. - Od razu chciałbym skomentować: stan, który jest tu bardziej znajomy, przypomina tego alegorycznego psa Cerbera. Co nikogo nie wytrąca z równowagikrólestwa. Bo żeby się odważyć, trzeba porzucić swoje nastawienie, którego człowiek zazwyczaj trzyma się bardzo mocno. „Ptak lepiej trzyma się w ręku” – jak mówią K. – Tak, wiem, że potrafię złapać dźwig. Ale tu trzeba się postarać... a tu jest cycek i nie ma potrzeby się wysilać. Pytanie - Czy ta pozycja sprawia przyjemność? K.- Uśmiechnij się i powiedz, że wszystko w porządku. Gdy tylko naprawdę zaczniesz kopać, nadchodzi fala i ponownie zalewa cię na oślep. Pływasz i wypływasz z tego stanu. Ale nagle znowu biją cię cyckami w rękach i mówią: „No dalej, usiądź!” A ty siedzisz. Myślisz: „Och, znowu przeleciał dźwig…”. V. - Dobrze znana pokusa. Mężczyzna chce uciec z więzienia, ale zaproponowano mu jeszcze lepszą celę.K. – Płyniemy już dłuższy czas i czuję, że nie możemy wylądować na brzegu, bo… coś mnie powstrzymuje, albo nie chcę, albo boję się go zobaczyć. Albo oba razem. V. – Co zostawiłeś po drugiej stronie? K. – Nie wiem, co zostawiłeś. V. – Charon, wiesz? – Widzę wspomnienia z dzieciństwa, spacery z tatą, a potem Katya dorosła i te bliskie relacje zniknęły. V. - Zamknij. Ale nie naprawdę. Co zniknęło wraz ze zniknięciem tej relacji? Z tego, że dziecko zostało nazwane dzieckiem boskim? K. – Straciłem wsparcie, doświadczenie osoby mądrzejszej ode mnie. To jest ciepła uwaga duszy człowieka. V.- Chcesz to zwrócić? K.- Tak. Często chciałem. V. - Czy chcę teraz? K.- Chciałbym, tak. Ale nie rozumiem już, jak można to zwrócić. V.- Ale nie trzeba już tego przywracać rodzicom? K.- Może. Ale nie widzę, nie ma obok mnie takich osób. V. - Jeśli chcesz, to się pojawią. K. - Mam jedną osobę, z którą mógłbym stworzyć takie ciepło. Ale chociaż dopiero zaczynamy się komunikować, jest to długa podróż. P. - Co się teraz dzieje? Gdzie jesteś? Płyniesz po morzu? K. - Jestem po drugiej stronie... W okolicy jest piaszczysta plaża. Wiele zapamiętałem z przeszłości. To dziwne – w sumie – z ostatnich emocji, tylko ta osoba wzbudziła jakieś uczucia, emocje, zainteresowanie. Chęć przeczytania i zrobienia czegoś. Spróbuj gdzieś.V.- Zbadaj głębiej ten brzeg. K.- Charona nie ma już przy mnie... Charon pozostał w łodzi. V.- Proponuję wypuścić Charona tutaj. K.- Tak, możesz. V.- Dziękuję, Charonie – za to, że jakimś cudem sprowadził Cię z powrotem na brzeg żywych. K. – Czuję się, jakby mnie właśnie wyrzucił z tej łodzi! "Chodźmy! Wynoś się stąd!" V.- Mam jeszcze jedno pytanie do Charona. Czy Katia ma jeszcze wobec Ciebie dług i czy jest w stanie go spłacić X. – Kiedy naprawdę zdecyduje się nie wracać, wtedy będzie mogła to oddać. Na razie nie! V.- To znaczy...? K.- No cóż, będzie na mnie jeszcze czekał na tym brzegu. V.- OK. Czy możemy już rozstać się z Charonem – a potem, jeśli zdecydujesz się zostać na tym brzegu, możemy się do niego zwrócić? K. – Tak. V. – Mam teraz przeczucie, że muszę porozmawiać z boginią – zastanawiam się, czy pojawi się rezonans? Bogini, która nie ma żadnego związku z tym brzegiem. Matka Łada. Dziękuję, Charonie. Jak się czujesz? K.- W tej podróży zobaczyłam otaczający mnie świat, był taki pusty... Nie rozumiem, dlaczego nie potrafiłam nad nim zapanować. Mam nadzieję, że wracając na brzeg żywych uda mi się zmienić sytuację, w moim życiu pojawią się inni ludzie, skończy się bieganie w kółko, a relacje z ludźmi, którzy kiedyś byli mi bardzo bliscy, zostaną przywrócone. Matka Łada - Bogini obfitości, dojrzewania zbiorów i płodności, bogini małżeństwa, czasu dojrzewania zbiorów. Dla wierzących - Orędownik przed bogami: chroni przed ich gniewem. V.- Charon dał Katii czas na podjęcie decyzji. Proszę, pokaż jej, co możesz pokazać. K- Stoję na brzegu wyspy (jakby to była bajkowa wyspa Buyan), otoczona rajskimi ogrodami, pięknymi zielonymi drzewami. Duży, biały ptak przeleciał nade mną i wylądował na wodzie. Jest bardzo lekki i chcesz wybrać bukiet kwiatów, duży bukiet. Otaczające piękno daje poczucie chciwości; chcesz zebrać wszystkie kwiaty. Jasne słońce świeci nade mną. V. - Dokąd idziesz, Katya? Czy jest jakiś cel? A może to tylko dla odmiany? K. - Tak, teraz jest to spacer,odpocząć po królestwie umarłych, ale ptak, który wylądował na wodzie, prześladuje mnie. V.- Przyjrzyj się uważnie K. - Ten ptak stale zmienia swój wygląd, staje się albo łagodnym łabędziem, albo wściekłym latawcem. Ptak mnie obserwuje. Kiedy staje się latawcem, ma się wrażenie, że jest zbędna na tej pięknej wyspie. V.- Mam przypuszczenie. Bardzo dobrze opisuje to wiersz Zabołockiego. Przybył do daczy. Piękno, motyle... życie jest dobre. Ale potem wychodzi nocą do ogrodu. I jest taka zwrotka: Lodeinikov słuchał. Nad ogrodem rozległ się niewyraźny szelest tysiąca śmierci. Natura, która zamieniła się w piekło, załatwiła swoje sprawy bez większego zamieszania. Chrząszcz zjadł trawę, ptak dziobał chrząszcza, fretka wypiła mózg z głowy ptaka, a zniekształcone twarze nocnych stworzeń spoglądały z trawy ze strachem. Odwieczna tłocznia natury zjednoczyła śmierć i istnienie w jedną kulę, lecz myśl nie była w stanie zjednoczyć swoich dwóch sakramentów. Matka Łada jest naturą. I te sprzeczności... niezrozumiałe połączenie życia i śmierci. Może zmusza ludzi do ucieczki na drugą stronę Styksu? Przecież nie ma tego bolesnego nerwu i tej zagadki. Czy Matka Łada może na to odpowiedzieć? Czy to przypuszczenie jest bliskie? K. - Matka Łada mi nie odpowiedziała. Ptak podleciał do mnie i objął mnie skrzydłami. Połączyliśmy się w jedną całość i nasz wygląd nadal przypomina latawiec lub łabędzia. V. - Myśl ludzka nie jest w stanie tego pojąć. Ona zwleka. A to prowadzi do tego, że ludzie rzucili się na drugą stronę... I nie musisz próbować rozwiązywać tego swoimi myślami - zagadki tego poziomu. Rozwiązuje je coś innego, coś wyższego.K. – Bardzo chcę wszystko zrozumieć, ale nie znajduję odpowiedzi. W tym stanie wznieśliśmy się ponad chmury i polecieliśmy. Przed nami pojawiło się małe, starożytne miasto, jest w nim mnóstwo ludzi, życie jest odpowiednio zorganizowane i miasto działa jak w zegarku, każdy jest na swoim miejscu. Ludzie zajmują się swoimi codziennymi zajęciami. Wydaje mi się, że niczym się nie różnią od ludzi z drugiej strony... V. - Masz ochotę z kimś porozmawiać? K. - Lecę nad miastem i widzę przed sobą wieżę, mieszka w nim starszy mężczyzna. Jego zadaniem jest monitorowanie wszystkich mieszkańców miasta. Wleciałem do jego wieży, on mnie przywitał i zastanawiałem się, czy cieszy się, że mnie widzi, czy jest mu obojętne, kto do niego przyleci. Miałem wrażenie, że moje ręce są przywiązane do ciała. V. - Matko Łada, proszę powiedz mi - z jakich powodów Katya nie chce zauważyć stanu otaczających ją osób? Co się stanie, jeśli nagle zauważy? M.L. – To, co zwykle, zostanie wstrząśnięte… wszystko znów się zmieni. Powstanie otwarte państwo światowe. Teraz łatwiej jest pozostać w zamkniętej przestrzeni. Ma się wrażenie, że Katya przyszła do nowego świata, w którym natura i człowiek współdziałają ze sobą, ale ona tego nie akceptuje, bo... stare nawyki przeszkadzają V. - Matka Łada. Co można zrobić na ten temat? K.- Stoję obok tego staruszka. Matka Łada podeszła i tchnęła w tył głowy... Pytanie - Co to oznacza? Pamiętać. Jak cię przywitał? Co w tym było żywego? K. - Kolory stały się jaśniejsze... To był żywy dotyk, objął mnie za ramiona. Podeszliśmy do okna i zaczęliśmy patrzeć na miasto, na to, jak żyją ludzie, jak ze sobą współdziałają. V. – Kim on jest? - Jest opiekunem. Badacz obserwuje, jak ludzie wchodzą w interakcje ze sobą w różnych sytuacjach. Teraz pokazuje mi grupę ludzi dyskutujących o czymś na jednej z ulic. Wydaje się, że sprzedaż niektórych rzeczy ma miejsce.V. - Co dokładnie chce podkreślić? We wszystkich tych pozornie codziennych sprawach? - Jest tylko jedno słowo: uczciwość. Pokazał mi, jak ludzie, którzy chcą oszukać, próbują robić swoje, ale potem decydują się na robienie interesów bez kłamstwa. To miasto żyje uczciwymi czynami. W tym mieście nie ma „francuskiej przebiegłości” XVIII wieku - intrygi. Ludzie dają sobie słowo, które staje się gwarancją ich związku. V. - Zapytaj tego mędrca, dzięki czemu w tym mieście zachowała się prawda i sumienie? Jak udało Ci się to uratować? - Dziwny. Każdy mieszkaniec miasta cenił te cechy. Terazludzie się zmienili, wszyscy dużo kłamią, nie mówią wystarczająco dużo – dlatego nie żyjemy w takim świecie. Pytanie – Jaki jest tego powód? Gdzie zszedłeś z tej ścieżki? Dlaczego to tutaj zostało? K. - Nie chcemy odpowiadać za złe czyny. V. - To też jest konsekwencja. Jak doszło do rozłamu? Samo złamanie...K. - W pewnym momencie każdy powiedział sobie: „No cóż, raz, nic wielkiego”. Złam wszystkie prawa... swoje, wewnętrzne. Od każdego takiego drobnego czynu zaczynał się ten łańcuch. V. - „Wystarczy raz się zdradzić, skłamać i nie będziesz mógł się wydostać”. A.P. Czechow... K. - Tak. Wtedy w każdym działaniu usprawiedliwiasz się: „jeszcze trochę i wyjdę”; „Jeszcze trochę i wyjdę.” V. - Jak to zapisać? Zapytaj tego starca. Jak zachować świadome tabu dotyczące zdrady własnej osoby? Nie strach, ale świadoma postawa... K. - Trzymaj się swoich zasad. Ale zastrzeżenie: jeśli dana osoba ma te zasady. Istnieją pewne „dos” i „nie”. A jeśli je przekroczysz... w ogóle nie można ich przekroczyć. Próbowałem tego spróbować na sobie i zarówno chcę, jak i nie chcę tego zrobić. V. - Czy coś przewyższa choć trochę K. – Czuję, że musi się coś wydarzyć, żeby była korzyść na korzyść którejś ze stron. V. – Czy starszy może mi coś doradzić? K. – Starszy mówi, że można zmienić sytuację, jeśli okaże się uczciwym w rozmowach nie używaj półpodpowiedzi, nie myśl o późniejszej reakcji człowieka. Teraz widzę, że starszy zaczyna się na mnie złościć i jest gotowy zrzucić mnie z tej wieży. V.- Zapytaj go, co spowodowało jego złość, co musisz zrobić, zdecyduj... K.- Chce, żebym podjął właściwą decyzję, żebym zaczął działać. Ale toczy się we mnie walka; wydaje mi się, że nie jestem jeszcze gotowy, aby w pełni podjąć ostateczną decyzję. V. - Zapytaj, czy musisz o tym decydować już teraz, czy jest jakiś termin, który może ci wyznaczyć? A może sprawa jest pilna? K. - Chce, żebym podjął decyzję już teraz. A nie chcę teraz podejmować takiej decyzji. V. - Matka Łada. Powiedz mi, proszę, co zrobić w takiej sytuacji? M.L. - Radzę Ci sporządzić umowę, kiedy Katya będzie mogła dokonać wyboru. K. - Proponowałem mu sporządzenie takiej umowy, ale odmówił. Ale nie chcę go zostawiać bez podjęcia decyzji. V. - Zadaj mu ważne pytanie. Co reprezentuje w Twoim wewnętrznym świecie? Jaka jest bardzo ważna część? K. - Jest sumieniem. Próbuję się z nią dogadać. Ale z sumieniem nie da się dojść do porozumienia... V. - Sytuacja nie jest najprzyjemniejsza, ale dla człowieka bardzo ważna. Przynajmniej co teraz wybierasz – zostać z nim czy odejść? K.- Chcę być z nią, swoim sumieniem... ale... muszę... dokonać wyboru. V.- Dalszy ciąg: wrócić z Charonem? albo zostać tutaj? K.- Oczywiście, że chcę iść dalej... V.- Jeśli dokonasz tego afirmującego życie wyboru, to życie, niczym kochający nauczyciel, cię pokona – jeśli nie dotrzymasz tej umowy. K.- Ty nie oszukam, prawda? V. .- Oczywiście, teraz możesz powiedzieć „wybieram”, ale życie tak nie pozwoli. K.- Tego się boję. V.- Natomiast jeśli zawsze pamięta się o sumieniu, o tym spotkaniu z sumieniem. Będziesz otoczony prawdziwie żywym życiem. Kiedy jeszcze to się dzieje? Zdarza się to może raz w życiu.K. - To strasznie trudne. Naprawdę nie chcę. Ale to chyba nie ma sensu inaczej. V. - Co się dzieje w organizmie. K. - Czuję się niekomfortowo. V.- Konkretnie? Co dokładnie? K. - Albo jest gorąco, albo zimno. Moje ramiona są bardzo niewygodne. Ciężar... ciężkość jest tutaj. Rozumiem, że wszystko, co się dzieje, jest generalnie złe. Więc tylko sobie utrudniam życie. Potrzebuję czasu, żeby to zaakceptować i przemyśleć. Nie chcę siebie oszukiwać. Decyzja jest bardzo trudna. V.- A jednak. Czy będziesz w tym czasie - w obliczu sumienia K. – Czuję, że mój stosunek do różnych sytuacji będzie się stopniowo zmieniał. Teraz nie jestem gotowy, aby cokolwiek radykalnie zmieniać. V.- Czyli teraz masz pełną świadomość kompletności i dramatyzmu chwili? K.- Chciałbym powiedzieć, że wszystko będzie dobrze. Ale na razie wydaje mi się, że nie będzie dobrze. Mogę powiedzieć, że teraz uznaję swoje sumienie,.