Taka osoba żyje. Zawsze i wszędzie się kłóci. Znajduje kontrargument na każde proste i zwyczajne stwierdzenie. On wie wszystko lepiej niż inni ludzie. Erudycja nie jest mu obca, to fakt. Encyklopedyczna wiedza i godna pozazdroszczenia pamięć. Co więcej, kiedy mówisz mu o tych zaletach, on również się sprzeciwia. Pomoc odrzucana jest najczęściej słowami: „Z jakiegoś powodu uważają, że dzięki temu poczuję się lepiej”. Wykorzystuje każdą sytuację, aby skazać osobę za: kłamstwa, hipokryzję, ignorancję. Regularnie organizuje dla otaczających go osób szkolenia na temat: „Zobaczymy, jak długo będziesz mnie tolerował”. Taka jest wszechstronna obrona ze strony całego świata. Tak zachowują się dzieci i młodzież w okresach kryzysów związanych z wiekiem. Dlaczego dorosły zachowuje się w ten sposób? Zjawisko to nazywane jest „negatywizmem” – tendencją do konfrontacji i przeciwstawiania się innym ludziom. Dzieci emancypują się w ten sposób od dorosłych i udowadniają swoją niezależność. A co z dorosłymi? Dlaczego dorosły musi udowadniać swoją niezależność? A może ma inne powody, żeby się tak zachowywać? Zdarzają się sytuacje życiowe u dorosłych, kiedy znajdują się w trudnej sytuacji życiowej. Utrata zdrowia o różnym stopniu nasilenia, dysfunkcja w rodzinie, podeszły wiek, trudności w znalezieniu pracy – we wszystkich tych sytuacjach człowiek stara się samodzielnie poradzić sobie z sytuacją. Dlaczego siebie? Dlaczego odmawia pomocy, bo jej przyjęcie wydaje się czymś naturalnym w tej sytuacji? Ponieważ człowiekowi bardzo trudno jest pogodzić się z tą sytuacją i naprawdę chce udowodnić przede wszystkim sobie, ale także innym, że sam jest w stanie wiele, bez względu na wszystko. W trudnej sytuacji życiowej człowiek czuje się bezradny, zagubiony i słaby. On się boi. Znalazł się w sytuacji, na którą był zupełnie nieprzygotowany. Nie wie jak sobie z tym problemem poradzić i nie wie jak. Jednocześnie wstydzi się okazać swoją bezsilność i słabość, dlatego odpycha wyciągniętą do niego pomocną dłoń. Przyjęcie pomocy jest dla niego potwierdzeniem jego słabości i bezradności. Odrzucenie pomocy to dla niego jedyna szansa, aby poczuć się silnym. Kiedy w życiu człowieka dzieje się coś, co niszczy jego ciało lub jego zwykłe środowisko, wówczas zaufanie światu wydaje się niemożliwe. Przywrócenie zaufania do świata zajmie trochę czasu. Ale czas nie zawsze leczy rany. Są chwile, kiedy musisz wykonać wewnętrzną pracę, aby postrzegać świat jako godny zaufania i gościnny. Jeśli ktoś żyje w strachu przed światem zewnętrznym i ludźmi i broni się, jest całkiem możliwe, że ma ku temu dobre powody. Stało się coś, że przestał ufać i wierzyć. Odbudowa utraconego zaufania i wiary może być dla niego bardzo trudna. Dlatego trudno przyjąć pomoc od drugiej osoby, trudno uwierzyć w dobrą wolę. Negatywizm jest sposobem zarówno ochrony przed światem, jak i autoafirmacji w nim. Bardzo trudno jest zbliżyć się do negatywnej osoby. Unika przywiązań i, co za tym idzie, relacji. Zbliżenie się do drugiego człowieka i przyjęcie pomocy jest dla negatywisty krokiem ryzykownym, gdyż doświadczył on zdrady świata. I ten krok naprzód jest bardzo ważny, aby poradzić sobie ze swoimi lękami i wydostać się z kręgu samotności.