Czy terapeuci są naprawdę aż tak normalni, czy też „wewnętrznym szaleńcem” terapeuty. W terapii zdarzają się zabawne przypadki, gdy klient widzi na przykład w terapeucie swoją szaloną matkę lub kogoś innego nie mniej wybitnego. I tę wizję konsekwentnie propaguje. W tym miejscu terapeuta ma trudności. Uznaj, że klient ma trochę racji, że terapeuta jest przedstawiony w taki sposób, że postrzega go jako szaloną matkę. Zaakceptuj swojego wewnętrznego szaleńca, który czy tego chcemy, czy nie, siedzi w każdym z nas. Zrób coś z tym, że terapeuta nie jest matką klienta i być może nie jest tak szalona jak jego matka (wspieraj przeniesienie lub walcz z przeniesieniem). Jeśli klient czuje coś do terapeuty i mówi mu o tym, to reakcja terapeuty może, bezpośrednio lub pośrednio, przekazać klientowi, że jego domysły są jego przewidywaniami. Tak naprawdę terapeuta mógł doświadczyć tego, co odkrył klient, ale nie mógł lub nie chciał wprowadzić tego do terapii (czyli na sesji ja, jako terapeuta, mogę się martwić, że kręci mi się w głowie od tego, co się dzieje, ale zaprzeczaj lub nie wyrażaj tego). Terapeuta robi wtedy z klientem mniej więcej to samo, co robiła z nim jego „szalona matka”: nie potwierdza słuszności swoich doświadczeń. Oznacza to, że WPROWADZA KLIENTA w szał. Powiedzenie „Widzę, że jesteś zły” nie jest tym samym, co potwierdzenie, że tak, klient jest zły, ponieważ terapeuta jest zamyślony lub wydaje się nieodpowiedni. Z jakiegoś powodu terapeuta może doświadczyć fałszywego zawstydzenia możliwością wniesienia do sesji momentów dyskusji na temat jego wkładu w proces, jego błędów lub niezrozumienia. Nie ma nic bardziej bolesnego dla klienta niż usłyszenie prostej rzeczy – „tego to twoja projekcja” lub „to jest twój osobisty nonsens”. Może to być bardzo ważny moment dla klienta, gdy może otrzymać informację zwrotną od terapeuty, że to, co czuje i myśli, nie jest tylko jego wyobraźnią. Czasami w najbardziej niesamowitych konstrukcjach klientów można odnaleźć to, co tworzy płótno rzeczywistości.