„Proszę, powiedz mi, co mam zrobić? Mój 5-letni syn ma agresywny charakter, jeśli go skarcę, puszcza. U dzieci Przedszkole też skarżyło się, że obraża słabsze dzieci…” „W rodzinie pojawiło się drugie dziecko i najstarsza dziewczynka (4 lata), mała szczerze ją denerwuje, sprytnie nauczyła się zrzucać winę na rodziców…” „ Małe dzieci są świetnymi manipulatorami i zręcznie siadają na karku rodzicom o słabej woli. Dziecko potrzebuje autorytetu – mężczyzny, ojca…” A takim prośbom nie ma końca. Ile razy mówiono światu, a w tym przypadku rodzicom: „Problem dziecka jest problemem dorosłego”. Nie przestawaj powtarzać: To nie jest problem malucha swoim zachowaniem, on reaguje na problem w Twojej rodzinie i na Twój stosunek do niego, nawet jeśli nie widzisz tego problemu. Istnieją tylko dwie przyczyny pozornie niewłaściwego zachowania dzieci - problemy w rodzinie czy choroby psychoneurologiczne (ale to fizjologia i jest znacznie mniej powszechne). -więcej o „manipulatorach”, gdyż zachowania dzieci bardzo często są błędnie uznawane za manipulacyjne i na tej podstawie budowane są destrukcyjne modele wychowania Czy jest to manipulacja w ogóle?” Manipulacja psychologiczna (z definicji) to rodzaj społecznego, psychologicznego wpływu, który reprezentuje próbę zmiany postrzegania lub zachowania innych za pomocą taktyk ukrytych, zwodniczych lub przymusowych. Ponieważ takie metody zazwyczaj służą interesom manipulatora, często kosztem innych osób, można je uznać za wyzysk, przemoc, nieuczciwość i nieetyczne.” Rozumiemy. Jeśli dziecko stara się działać we własnym interesie, oznacza to, że jego interesy nie są chronione przez tych, którzy mają obowiązek ich bronić i chronić (czyli przez matkę - przede wszystkim). Taki „psychologiczny nacisk na matkę” wywiera płacz (zrzędliwy, marudzący, drażliwy, uporczywy). , agresywne itp.) dziecko, próbujące „przebić się”, uzyskać od matki adekwatną odpowiedź na jej podstawowe potrzeby (jedzenie, ciepło, uczestnictwo, uwaga, pocieszenie, zrozumienie, miłość, ochrona – czyli wszystko to, co w psychologii). nazywa się „podstawowym bezpieczeństwem”) i bez tego niemożliwy jest harmonijny rozwój osobowości i zdrowia psychicznego człowieka w przyszłości, od czego więc zależy jakość jego życia w wieku dorosłym. Takie zachowanie jest nieodłącznie związane z naturą celem jest zachowanie i rozwój psychiki dziecka w okresie aktywnego rozwoju. OBOWIĄZKIEM rodzica jest działać w interesie dziecka, a jeśli tego nie zrobi, wówczas dzieckiem kieruje się instynkt samozachowawczy (i). nie poprzez przebiegłość lub oszustwo). Dotyczy to dzieci do czasu ukształtowania się podstaw ich osobowości (do 7. roku życia). Nieprzypadkowo tradycje religijne zalecają, aby dzieci do 7. roku życia przyjmowały komunię bez spowiedzi i pokuty (według żadnego prawa, aż do osiągnięcia wieku). w tym wieku dziecko nie jest nikomu nic winne i niczego nie można winić. Co do mężczyzny w domu, nie będę się kłócić, dziecko potrzebuje ojca, ale bynajmniej i jego obecność też nie jest jego (). odpowiedzialność dziecka). Podobnie jak narodziny drugiego dziecka w rodzinie. Jeśli rodzice nie są w stanie poświęcić pierworodnemu niezbędnej uwagi, to przynajmniej głupio jest dziwić się jego zazdrości i próbować „zwrócić” rodziców w całości, gdy pojawi się drugie dziecko, i obwiniać dziecko za egoizm a manipulacja zmienia się z obolałej głowy w zdrową (rodzicielskie zasoby miłości, uwagi itp. również nie są jego odpowiedzialnością; nie można go winić za to, że jego rodzice mają dla niego mniej energii i czasu, ponieważ Zdecydowali mieć kolejne dziecko). Niestety tak właśnie jest i najczęściej zdarza się, że starsze dziecko czuje się opuszczone, a krucha psychika zaczyna nabywać „obrony” – tj. oszukaj swoją świadomość, zabraniaj sobie odczuwać to, co czujesz („zakazane uczucia” - uraza, gorycz, wrogość, zazdrość zostają zastąpione „miłością pod ostrzałem”, aby zadowolić rodziców. Ale stłumione negatywne uczucia nie znikają z tego powodu, przestają być jedynie rozpoznawani