„Nie chcę żyć”, „chcę umrzeć” – niezależnie od tego, kto wypowiada te słowa – nastolatek, dorosły czy małoletnie dziecko, każdy z nich chce przekazać swoją informację otaczającym go osobom. Choć w tym zdaniu jest wiele sygnałów, jest też wiele bólu i niezrozumienia… a może nawet rozczarowania. Czasami rodzice i bliscy zaczynają rozumieć, że myśli samobójcze to nie tylko „”. działanie” lub „szantaż” – ale naprawdę świadome kroki w kierunku popełnienia działania. Do działania, które – jak się wydaje samobójstwu – rozwiąże wszystkie jego problemy i uwolni go od udręki psychicznej. Życie po prostu zamienia się w zimne, zamarznięte królestwo, które zabiera ostatnie krople czystego powietrza. Nikt nie wie, co jest poza linią życia… ale nawet nie wiedząc o tym, człowiek nie boi się „tam”, mając. Znalazłem siłę, aby pokonać ten strach przed niewiedzą i niepewnością, popełniając samobójstwo. Krewni i przyjaciele często nie wiedzą, jak się zachować w obecności osoby, która mówi o swoich planach popełnienia samobójstwa. Dla mnie, jako osoby i specjalisty od tego pracuje głównie z dziećmi, pojawia się temat samobójstwa nastolatków. Dlaczego nawet bardzo dzieci potrafią zdecydować się na tak desperacki i poważny krok – samobójstwo Poniżej znajdują się pytania, na które odpowiedziałem dziennikarzom redakcji „168 godzin” w Kineshmie. Chciałbym udostępnić ten materiał czytelnikom internetowym. Co najczęściej popycha nastolatki do samobójstwa Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie, ale główne powody są dwa i niezależnie od tego, jak banalnie to zabrzmi, są to: nieszczęśliwa miłość i trudności w życiu codziennym, tj. naruszenie relacji dziecko-rodzic, przy czym druga przyczyna nie wynika z problemów zewnętrznych (niski poziom materialny rodziny, niewystarczająco sprzyjające warunki życia), ale raczej relacji wewnątrzrodzinnych, zakłócenia komunikacji nastolatka z rodzicem, braku zrozumienie ze strony dorosłych, otwarta nieakceptacja jego działań. Oczywiście ważną rolę odgrywają także cechy osobowe nastolatka, tzw. jednostki „depresyjne” o wyraźnej sztywności poznawczej, tj. a nie umiejętność zaakceptowania nowego obrazu świata, sprzecznego ze starym. Połączenie tego wszystkiego tworzy sytuację beznadziejności, która może prowadzić do samobójstwa nastolatka. Jakie są pierwsze oznaki, że nastolatek znajduje się w SYTUACJI KRYZYSOWEJ? Co to może oznaczać? W sytuacji kryzysowej nie tylko nastolatki, ale także dorośli są bardziej bezbronni, a sytuacja kryzysowa nie może trwać długo, przybliżony przedział czasowy to od tygodnia do dwóch miesięcy, jest to szczyt, w którym człowiek nie widzi już sensu życia . W sytuacji kryzysowej problemy postrzegane są jako „kula śnieżna”, która staje się coraz większa, przez co wydaje się beznadziejna i nie do pokonania. Jak wyraża się ta sytuacja: - impulsywne zachowanie nastolatka, na zewnątrz nawet przypominające wzrost, jednak z przejawami. zamieszania i pośpiechu; - długotrwałe zaburzenia snu: nastolatka nawiedzają straszne sny przedstawiające kataklizmy, katastrofy, wypadki lub złowieszcze zwierzęta; - napięcie emocjonalne, okresowo rozładowywane przez zewnętrznie nieumotywowaną agresję; - depresja, apatia, milczenie: nastolatek jest powolny w ruchu, unika obowiązków, spędza czas bezsensownie, w zachowaniu widoczne jest odrętwienie i senność; - wyraźne poczucie porażki, winy, wstydu za siebie, wyraźny brak pewności siebie. Połączenie wszystkich tych objawów behawioralnych wskazuje, że nastolatek znajduje się w sytuacji kryzysowej. I oczywiście nie należy ufać mitowi „Jeśli ktoś mówi o samobójstwie, nigdy tego nie zrobi”, wszystko może się zdarzyć dokładnie odwrotnie. Jaki wpływ na to wszystko ma Internet i portale społecznościowe? Czy można powiedzieć, że wpływają one na zachowanie nastolatka? Oczywiście źródła te wpływają na zachowanie dziecka, ale wpływ ten jest dość sprzeczny. Przecież Internet, portale społecznościowe i media mogą pełnić nie tylko negatywną, ale w dużej mierze pozytywną rolę, rozwijając inteligencję nastolatka, poszerzając jego wiedzę..