„Każdego dnia kupuję butelkę wódki. Czy jestem zakupoholikiem?” Zakupoholizm to nieodparta, obsesyjna chęć robienia zakupów. Zakupoholiczka kupuje w sklepie konkretny przedmiot, ale płacąc za niego, nie chce świadomie otrzymać czegoś innego, ważnego i w żaden inny sposób dla niego niedostępnego. Co to mogło być? Albo sposób na uznanie od drugiego, potwierdzenie własnej ważności, poprzez możliwość nadmiernych wydatków, a może sposób na pozbycie się pieniędzy, albo ucieczka od pustki i samotności w jasny świat zapewnień, luster i iluzji władzę nad sprzedawcą, w krainę samooszukiwania się, gdzie można być kapryśnym, kupując uwagę i dodatkowo otrzymując w zamian rzeczy...usługi. Podstawą tego zjawiska jest mechanizm odgrywania ról. Acting out to zachowanie spowodowane nieświadomą potrzebą poradzenia sobie z lękiem, który pojawia się w odpowiedzi na pojawienie się jakichkolwiek zakazanych pragnień, uczuć, fantazji czy lęków i wspomnień. Odgrywając „przerażający scenariusz”, człowiek za każdym razem zamienia poczucie bezradności i strachu (lub czegoś, czego kiedyś naprawdę chciał, a co było niemożliwe, nieosiągalne, zakazane) w działanie... doświadczenie... siłę, nieważne jak bolesny dramat, który rozgrywa. W ten sposób następuje zastąpienie myśli działaniem. Dzieje się tak, jeśli urzeczywistniony impuls (zakazane pragnienia, uczucia, fantazje, lęki, wspomnienia) nigdy nie znalazł wyrazu werbalnego lub jest zbyt naładowany emocjonalnie, aby dana osoba mogła go wypowiedzieć lub być tego świadoma. Ponieważ psychoanaliza jest „terapią rozmową”, to w toku pracy, w przestrzeni nieoceniania i akceptacji tworzonej pomiędzy psychoanalitykiem a klientem, klient stopniowo ubiera w słowa swoje zakazane fantazje, uczucia, pragnienia, rozpoznając w ten sposób je i akceptując w sobie te negatywne uczucia, zaczyna widzieć przyczyny swoich działań, co pozwala mu znaleźć bardziej konstruktywne sposoby wyrażania swoich (niegdyś zakazanych) pragnień… fantazji… emocji.