Dziecko wpada w złość w miejscu publicznym, co stawia Cię w niezręcznej sytuacji. Jak zareagować na to, co się dzieje? Jesz kolację w restauracji na świeżym powietrzu, gra spokojna muzyka. A potem Twoje dziecko wychodzi na środek korytarza, kładzie się na podłodze i zaczyna krzyczeć. Może się to zdarzyć wszędzie – na ulicy, w supermarkecie, w kinie. Z pewnością nie raz spotkałeś się z podobną sytuacją. Ważne jest, aby odróżnić kaprysy od histerii. Kiedy dziecko jest kapryśne, świadomie kontroluje swój stan i w podobny sposób stara się osiągnąć to, czego chce. Na przykład, gdy jęczy: „Mamo, kup zabawkę!” W takim przypadku dziecko nadal jest w stanie poradzić sobie z emocjami, których doświadcza. Jeśli kaprys nie zostanie wysłuchany, może łatwo przerodzić się w histerię. Są to już silniejsze przeżycia emocjonalne i dziecku może być trudno samodzielnie poradzić sobie z emocjami. Co powinni zrobić rodzice w takich momentach? Zrozum przyczynę, jeśli zrozumiesz, że przeszkadza mu np. kłujący kapelusz , wtedy zdejmując go, natychmiast pokonasz histerię. Ponadto dziecko może mieć trudny okres, cechy układu nerwowego, może być zmęczone lub naśladować zachowanie bliskiej mu osoby. Odwróć uwagęJeśli dziecko nie wpadło jeszcze w histerię, a jedynie marudzi i jest kapryśne, możesz odwrócić jego uwagę czymś bardziej interesującym (magikiem, kwiatem, ptakiem lub zabawką). z pozytywnym nastawieniem i chwytaj chwilę w porę. Zachowaj spokój. Spokój, po prostu spokój. Wezwanie Carlsona jest tutaj bardzo odpowiednie. Bez względu na to, jak trudne jest to, zachowaj neutralność emocjonalną. To jest główny warunek. NIE krzycz na dziecko, nie irytuj się ani nawet go nie bij. Nie strasz go też, że jeśli się nie uspokoi, to ktoś go zabierze. W ten sposób łatwo możesz wywołać u niego uraz psychiczny i pogorszyć jego stan. Wszystkie słowa, które mówisz do dziecka, muszą być wypowiadane spokojnym i pewnym głosem, w przeciwnym razie dziecko może nadal stawiać własne warunki. Ignoruj ​​​​napad złości, ale nie dziecko. I co najważniejsze, zawsze pamiętaj: możesz zignorować histerię. ale nie samo dziecko. Pomóż dziecku zrozumieć i wytrzymać własne emocje Niezależnie od histerii, dziecko naprawdę doświadcza poważnych negatywnych uczuć. Rozpoznanie i powstrzymanie (wewnętrzna umiejętność przeciwstawiania się silnym emocjom) uczuć nieznośnych pomaga dziecku sobie z nimi poradzić. Zadawaj mu pytania: „Czy jesteś zmęczony?”, „Czy złościsz się, bo nie dano Ci...?” Zmniejsza to intensywność histerii, a także pozwala dziecku poczuć się akceptowanym, potrzebnym i kochanym. Nawiązać kontakt z dzieckiem. Kiedy jesteś obok dziecka w czasie jego histerii, ważne jest nie tylko siedzenie obok niego, ale także bycie przy nim. emocjonalny kontakt z nim. Spójrz w oczy, pogłaskaj po plecach, złap za rękę. Poczuj to samo połączenie. I niezależnie od tego, jak naiwnie to zabrzmi, prześlij mu promienie miłości i współczucia. Dzieci czują wszystko. Wysłuchaj dziecka, gdy się trochę uspokoi. Ważne jest, aby porozmawiać z dzieckiem, gdy się trochę uspokoi. Musimy dowiedzieć się, co go dręczy i wspólnie poszukać rozwiązań. Pociesz dziecko, jeśli nie da się osiągnąć tego, czego chce. Jeśli w ogóle się nie uspokoi, możesz powiedzieć: „Kiedy mówisz i płaczesz jednocześnie, nie rozumiem cię. Najpierw musisz się uspokoić, a potem powiedzieć mi wszystko.” Podziel się z dzieckiem swoimi uczuciami na temat tego, co się dzieje. Możesz powiedzieć: „Jestem teraz zły (lub zdenerwowany), ponieważ teraz mnie nie słuchasz”. Ważne jest, aby dziecko zrozumiało konsekwencje swojego zachowania, a także usłyszało, że nie jesteś na niego zły, ale swoim zachowaniem Wewnętrzny spokój, uwaga, cierpliwość i miłość pomogą Tobie i Twojemu dziecku przetrwać nieprzyjemne chwile. Ważne jest, aby zrozumieć, że każda histeria jest sygnałem o pomocy. Nie należy tego traktować jako kłótni z rodzicami. Wręcz przeciwnie, jest to szansa dla rodziców, aby nauczyć swoje dziecko, jak rozwiązywać złożone sytuacje konfliktowe, w tym