!. Moja mama jest doktorem nauk psychologicznych i przyprowadziła swoją siedmioletnią córkę. Moja córka boi się spać w ciemności i nawet przy świetle śpi tylko z mamą. Mama próbowała udzielić pomocy psychologicznej znanymi metodami, ale bez większego skutku. Lęki dziewczyny postępowały jak lawina, podobnie jak nerwice obsesyjno-kompulsyjne, by w ciągu miesiąca osiągnąć trzeci etap. Ze strachu dziewczyna zaczęła odczuwać skurcze mięśni, jakby miała udar. Matka bardzo się boi. Jako psycholog wszystko rozumie; ona i jej koledzy nie raz pomogli innym dzieciom, ale tutaj okazały się bezradne. Jednak jej wiedza i doświadczenie były bardzo przydatne w pomocy psychologicznej jej dziecku. Na jej oczach rozwinęła się choroba córki (tak, tak, niezależnie od tego, co mówią mi koledzy, ja określam te schorzenia jako chorobę i niestety nie na każdy przypadek można pomóc, wszystko zależy od dostarczenia pozytywnych emocji) i matka opowiedziała, jak rozwinęły się wydarzenia. Umożliwiło to zniszczenie lęków w zarodku podczas jednej sesji. Matka i córka mieszkały na drugim piętrze, a inteligentny dziadek mieszkał na pierwszym piętrze. Dziadek był bardzo miły i kiedy matka przyjechała z córką, po spotkaniu obdarował dziewczynę prezentami. Dziewczyna zawsze nie mogła się doczekać tych spotkań i związała się emocjonalnie ze starcem. Ale miesiąc temu wyszedł na klatkę schodową pijany, co nigdy mu się nie zdarzyło. Stan dziadka wywarł na dziewczynie takie wrażenie, że na kolejnym spotkaniu w normalnym stanie przestraszyła się go i nie przyjęła prezentu, co wywołało niepokój matki psychologa. Matka zaczęła udzielać pomocy psychologicznej i wszystko wydawało się być w porządku, jednak po pewnym czasie córka zaczęła bać się wychodzić z domu (a jest uczennicą): „A co jeśli dziadek znowu będzie tam pijany? Matka zastosowała takie techniki są zwykle stosowane w przypadku dzieci, które przeżyły silny stres i wszystko wydaje się być w porządku. Dziewczynka była wesoła i nie bała się już dziadka, ale kilka dni przed przyjazdem do mnie jej córka nagle zaczęła bać się ciemności i spać sama nawet w świetle. Układ przedsionkowy dziewczynki wydawał się napięty ze strachu. Zaczęła się poruszać, jak po udarze. Próby pomocy samej córce i apele do innych psychologów nie powiodły się. Moja mama przyszła do mnie przez wiadomość przekazywana ustnie przez znajomych (ponieważ przed tą stroną nie udzielałam nikomu prawie żadnych informacji o sobie i nie było innego sposobu, aby się do mnie dostać) niemal bez nadziei na pomoc. Przyznam, że pierwszy raz zobaczyłam dziecko w takim stanie i nie byłam pewna, czy udzielę znaczącej pomocy! Dziewczynce przez kilka godzin udzielano pomocy psychologicznej w obecności matki. Z przerwami na odpoczynek, herbatę i gry. Ustąpiło napięcie mięśniowe, lęki zniknęły, a dziewczyna po zakończeniu konsultacji wyglądała zdrowo. Podczas korekcji psychologicznej dziecka mama psychologa powtarzała mi, że już to robiła, ale to nie pomagało. Na ostatnim etapie nauczyłem dziewczynę samokorygowania swojego stanu. Dziewczynka, mimo że miała zaledwie siedem lat, okazała się bystra i szybko opanowała metodę samokorekty. Następnego dnia przestraszona mama przyszła do niej. „Co zrobiliście z moją córką? Przestała się bać i spała sama w swoim pokoju, bez światła.) Kiedy dziewczyna wróciła do domu, po prostu skonfrontowała wszystkich z faktem, że teraz będzie spać sama i bez światła odpowiedziała moja mama: „No, wszystko widziałaś…” „Ale zrobiłam to samo”, na co odpowiedziałam, ucz się od swojej córki, ona ci wszystko wyjaśni, a jej wiedza przyda się twojej zdrowie. Dzieci to wyjątkowe stworzenia, ich mózgi nie są zapchane autorytetami i szybko opanowują nowe rzeczy, które dla nas, dorosłych, są trudne. Można zaczerpnąć od dzieci pomysły, które nawet nie przyszłyby do głowy dorosłemu, bo dorosły o tym wie w zasadzie nie może się zdarzyć. Po tym wydarzeniu zdałem sobie sprawę, że być może jestem na dobrej drodze i zacząłem z powodzeniem stosować klasyczne metody korekcji psychologicznej, które ulepszyłem na dorosłych.