Czy myślisz, że gdybyś obudził się pewnego ranka i zdał sobie sprawę, że nie potrafisz mówić, jak zmieniłoby się Twoje życie? Aby było bardziej dramatycznie, wyobraźmy sobie, że nie możesz tego zrobić najlżejszy dźwięk, a także nie jesteś w stanie pisać. Jednocześnie w innych aspektach Twoje życie nie uległo zmianie: nadal musisz rozwiązywać problemy w pracy, wychowywać dzieci, pomagać rodzicom, komunikować się z przyjaciółmi i dogadywać się z drugą połówką. Tylko teraz bez słów. Jeśli Ty i Twoje otoczenie nie znacie języka migowego, prawdopodobnie będziecie musieli poszukać innych środków komunikacji. Nawiasem mówiąc, na tej zasadzie zbudowane są liczne gry pantomimiczne, takie jak „krokodyl”. Efekt komiczny w takiej grze osiąga się dzięki temu, że osoba musi przedstawić znaczenie, ale samego znaku (czyli słowa) nie można użyć. Pozostali uczestnicy gry muszą nazwać ukryte słowo, interpretując działania głównego gracza. Lub inna odmiana: wyjaśnij ukryte słowo lub frazę, używając innych słów o innym rdzeniu i podobnych wyrażeń. Granie w takie gry w dużych, zaprzyjaźnionych firmach to przyjemność. Ale w prawdziwym życiu, gdy ktoś znaczący nas nie rozumie, nie mamy już czasu na śmiech. I wiem dokładnie, o czym mówię. Przez prawie dziesięć lat uczyłam obcokrajowców języka rosyjskiego. Widziałem, z jakim pragnieniem wielu z nich chwyta każde słowo, bada wszystkie możliwe konteksty jego użycia i ze zdziwieniem odkrywa dziesiątki różnych interpretacji słowa, które dla nas, mówiących, nie jest niczym niezwykłym. Potrzebują tego, żeby zostać ZROZUMIAŁYM. Przecież bez tego nie mogą wygodnie zorganizować sobie życia w obcym kraju: kupić jedzenie, uzyskać opiekę medyczną, nawiązać przyjaźnie. Czasem, żeby się wytłumaczyć, trzeba się sporo napracować, ale jaka to radość, kiedy nagle rozumieją dowcip po rosyjsku. Już wcześniej, jako studentka, pisałam pracę magisterską na temat manipulacji mową. Zadziwiło mnie, jaki ogromny potencjał drzemie w formach i porządku słów, jakie głębokie znaczenia można przekazać za pomocą wyrażeń znanych z dzieciństwa. W trakcie pracy uświadomiłam sobie również, że język może być nie tylko potężnym narzędziem oddziaływania na drugiego, ale także prawdziwą bronią wyrządzającą krzywdę. Ta krótka wycieczka w moje dotychczasowe życie nie jest przypadkowa, bo opisując to wszystko , Myślę o teraźniejszości, o tym, co widzę i słyszę teraz, pracując z ludźmi w gabinecie psychologa. Mój zmysł językowy pozwala mi we właściwym czasie reagować na emocjonalnie istotne momenty w życiu klienta, które mi opisuje. Czasem na sesję „wprowadzane” są całe fragmenty rozmów, co wywołuje u wnioskodawcy oburzenie lub konsternację. Czasami ogarnia mnie uczucie głębokiego smutku i irytacji, gdy słyszę, co ludzie mówią sobie nawzajem. Przypomina to grę w krokodyla – tylko niestosowną i niezgrabną. Próbując przekazać znaczącej osobie prostą myśl - „kochaj mnie, nie rań mnie, zaakceptuj moje uczucia” - ludzie wybierają takie słowa, aby po pierwotnej intencji mowy nie pozostał ślad. Osoba „przedstawia” zimną ścianę zamiast mówić o miłości; pokazuje słowami, że wszystkie mosty spłonęły bezpowrotnie, choć w sercu ból wynikający ze zbliżającego się rozstania. Ale najgorsze jest to, gdy ludzie wyciągają wnioski na temat niemożności usłyszenia ich przez drugą osobę, mimo że sami nie mówią językiem dostępnym i zrozumiałym dla drugiej osoby. Oczywiście rozumiem, dlaczego tak się dzieje. W większości tych sytuacji za tą pozorną niemożnością wyrażenia siebie kryją się lęki: okazanie swojej wrażliwości, czy jak wielu mówi, „słabości”, ale też przekonanie, że drugi powinien mnie zrozumieć bez słów, wziąć pod uwagę to, co jest oczywiste tylko dla mnie. Na początku tego artykułu poprosiłem Cię, abyś wyobraził sobie, jak zmieniłoby się Twoje życie, gdybyś utracił umiejętność komunikowania się werbalnie i pisemnie. Nie spiesz się z rozczarowującymi przewidywaniami, ale zamiast tego spróbuj zagrać w grę. Musisz coś przekazać drugiej osobie. Informacje te są ważne dla utrzymania relacji..