Pisałem niedawno, że współczesny świat stracił nadzieję i naiwność, odwołując się do obrazów muzyki i kina, podając jako przykład inną epokę , w którym moim zdaniem jest dużo bardziej szczerze i pozytywnie. Dziś od ogólnych dyskusji przejdę do konkretów i... opowiem o dwóch filmach, które są podobne gatunkowo, ale tak różne w istocie. . Epokę lat 80. reprezentować będzie film „Klub Śniadaniowy” z 1985 r., a nowoczesność – film „Szaleństwo” z 2005 r. + na koniec jeszcze jeden film jako uzupełnienie całościowego obrazu. Porównam te filmy pod kilkoma względami, myślę, że kluczowa różnica będzie jasna. Obydwa filmy to dramaty młodzieżowe (dla nastolatków), oba, że ​​tak powiem, są klasyką swojego gatunku, w tym sensie, że nie są od nich wyjątkiem. reguła, ale jedna z wielu, a sposób opowiadania historii w nich odzwierciedla ogólny pogląd na czas, w którym zostały nakręcone. Wprowadzenie Akcja Klubu Śniadaniowego rozgrywa się w sobotę, kiedy w szkole zbiera się kilkoro ukaranych nastolatków. Nauczyciel daje im zadanie... napisania eseju o tym, jak każdy z nich widzi siebie. Fabuła „Krazy” polega na tym, że grupa nastolatków z zamożnej dzielnicy Los Angeles szuka sposobu na to, aby to osiągnąć. urozmaicaj to, co uważają za nudne życie, odwiedzając te dzielnice i spotykając się z ludźmi, z którymi nie powinieneś zadzierać. Rozwój fabuły W „Klubie śniadaniowym” główni bohaterowie początkowo są od siebie oddaleni, potem zaczynają się pierwsze próby dialogu i dochodzi do konfliktów. Wtedy konflikty znajdują wyjście w rozgrywce, gdzie następuje ujawnienie bohaterów, zbliżenie bohaterów poprzez ujawnienie emocji i wtedy jasne zakończenie, jednak... o dramatyzmu fabuły i zakończeniu – później W „Krazach” jest inaczej… nastolatki z bogatej okolicy postanawiają udać się do łacińskiego „getta”, kupić narkotyki. Pod wrażeniem tego pierwszego doświadczenia obaj przyjaciele wracają tam później ponownie. Tak rozwija się konflikt, który rozwija się poprzez zbiorowy gwałt, próbę samobójczą, zemstę i… finał, o którym również będzie mowa później. Aktorzy Chociaż w obu filmach jest kilka miniwątków, w istocie głównymi bohaterkami są postacie kobiece. Dlatego... zwróćcie uwagę na aktorki w rolach głównych. „Klub śniadaniowy” – Molly Ringold, „Krazy” – Anne Hathaway Wygląd, zachowanie i ogólny wizerunek nastolatki, która jest modelką i zajmuje czołowe miejsce w narracji, zmieniły się radykalnie. Obie główne bohaterki pochodzą z zamożnych rodzin , gwiazdy ich szkoły, są centrami swoich firm, mają wszystko i to, co najlepsze, ale jeśli wizerunek ucieleśniany przez Ringolda jest szczery, otwarty, miły, emocjonalnie ciepły. Obraz odgrywany przez Hathaway jest sztuczny, pusty, pozbawiony życia, zimny, odrażający. Jednemu współczujesz i rozumiesz, ale drugiego wcale nie jest ci żal. Dramat Ktoś mógłby powiedzieć, że Klub Śniadaniowy jest tak prosty, że nie ma w nim dramatyzmu, a jednak… wyraźnie ukazuje różnorodność typów nastolatków „sportowca”, będącego szkolną gwiazdą, poddawanego presji psychicznej swoich rodziców i nie umie się im przeciwstawić; „Pretty Girl” to główna szkolna gwiazda, ale w rzeczywistości… za tą całą uwagą kryje się ona tak samo samotna i niepewna siebie, jak większość nastolatków; „Zły” to chuligan, wagarowicz łamiący zakazy, ale w domu ma… biedę, ojciec, który go pije i bije, więc jego zachowanie w szkole to sposób, aby w jakiś sposób przeciwstawić się okolicznościom i poczuć, że żyje; „Wyrzutek” to niepozorna ekscentryczka, o którą nikt się nie troszczy ani w domu, ani w szkole, która nie ma przyjaciół, jest wycofana i samotna. „Smart Guy” to utalentowany, zdolny facet z bardzo zwyczajnej rodziny, który dostał złą ocenę i przyniósł do szkoły broń z myślą o popełnieniu samobójstwa. To więcej niż wystarczający dramat, prawda? Co więcej, dramat, który jest nadal aktualny. „Krazy” też mają swój dramat, ale jak każde współczesne Towarzystwo w moich oczach, ten dramat nie budzi prawdziwego współczucia, bo inaczej niż to bywa z bohaterami „Klubu Śniadaniowego”, tutaj akcje.