Od autora: Esej na temat irracjonalnych przekonań, opublikowany na mojej stronie internetowej oraz w przestrzeni LiveJournal. Szukacie szczęścia, wy troje, skuci. Znajdziesz szczęście, ale zrozumiesz, że to nie było to, czego szukałeś... Z filmu „Och, bracie, gdzie jesteś?” Pragnienie ideału to coś, co chyba częściej odnajduje się w ludzkich przekonaniach niż wiele innych rzeczy. Przekonania, które nami kierują, często zamiast korzyści przynoszą same problemy i rozczarowania, lecz wciąż na nowo kontynuujemy nasze bezowocne próby znalezienia dla nich potwierdzenia w prawdziwym życiu. Życia, które nie będzie i nie powinno odpowiadać wymogom jakichkolwiek przekonań. Kontynuując temat badań Alberta Ellisa, twórcy kierunku racjonalno-emocjonalnego w psychoterapii, temat irracjonalnych przekonań człowieka, tym razem warto poruszyć przekonania związane z nawykiem kontrolowania wszystkiego we własnym życiu i dążeniem do jakiegoś celu. idealne rozwiązania i przykłady czegokolwiek. To przekonanie, sformalizowane w jednym haśle, mogłoby brzmieć prawdopodobnie tak: „Zawsze powinien istnieć idealny sposób na rozwiązanie problemu. Trzeba do niego dążyć, aby mieć pewność siebie i mieć wszystko pod kontrolą”. poziomie spontanicznie powstających, to i materia, przemyślenia na ten temat, to przekonanie objawia się mniej więcej w ten sposób: „Zdecydowanie muszę znaleźć najlepszą drogę”, „Ale jak znaleźć tę najlepszą drogę?”, „W moim zdaniem nie jest to najlepszy sposób na rozwiązanie tego problemu”, „Jak trudno mi podjąć właściwą decyzję”, „Jeśli będę dalej szukać, to prawdopodobnie znajdę ten sposób”, „Nie znalazłem właściwej decyzji, czuję się tak niepewnie.” Jeśli zagłębić się w to miejsce, okaże się, że osoba kierująca się opisanym powyżej przekonaniem, za każdym razem napotykając pewne trudności życiowe, dochodzi do tej samej, powtarzającej się sekwencji. Raz po raz powraca myślami do przeszłości – Istniało idealne rozwiązanie, ale moje postępowanie było błędne! Nie udało mi się znaleźć tego idealnego rozwiązania, co oznacza, że ​​jestem osobą niepewną siebie, nie potrafię kontrolować swojego życia. Wielu psychologów zauważa utrwalony schemat myślenia, charakterystyczny dla niektórych często doświadczanych problematycznych emocji. Jeśli bolesne uczucie lęku bardziej charakteryzuje się ciągłymi myślami o możliwej przyszłości, wówczas myśli o przeszłości częściej powodują nastrój depresyjny. W każdym razie taka osoba nie żyje chwilą obecną, ale tak naprawdę całą swoją istotą znajduje się w przeszłości lub przyszłości. Wydaje się, że jeśli raz po raz dokładnie przemyślisz wszystko, możesz dojść do jakiejś idealnej opcji. Ale tak naprawdę po długim myśleniu często wpadasz w stan zmęczenia, pustki i zwątpienia. Brak wiary we własne siły i możliwości, poczucie winy za niespełnienie ideału może być wiele. Przychodzi mi teraz na myśl przykład rodzicielstwa. Rodzice, którzy mają problemy z nastoletnimi dziećmi, często zwracają się do psychoterapeutów. Nie jest tajemnicą, że wiele dzieci doświadcza nagłych zmian w zachowaniu w okresie dojrzewania. i często nie najlepiej. Można temu zaradzić na terapii, chociaż jest to nieco trudniejsze i trwa dłużej niż w niektórych innych przypadkach. No cóż, przynajmniej dlatego, że początkowo nastolatek zostaje doprowadzony na spotkanie wbrew swojej woli. A potem wszystko zależy od tego, jak dobrze rozwinie się jego osobisty kontakt z terapeutą. To właśnie ten kontakt terapeutyczny, normalne relacje międzyludzkie, są głównym czynnikiem operacyjnym w psychoterapii. Ale rodzice często przychodzą na przyjęcie w poszukiwaniu idealnego rozwiązania, idealnego,„złote standardy” wychowywania dzieci. To tak, jakby ich dzieci były jakąś przewidywalną maszyną, w którą można ułożyć przeciętny program rozwoju, odpowiedni dla każdego. Niedawno w jednym z towarzystw psychologicznych rozmawialiśmy z kolegami na ten temat i wciąż byłem zakłopotany, skąd to przekonanie temat „złotych standardów” zakorzenił się nawet wśród profesjonalistów „edukacji”. Chodziło także o to, że dziecko potrzebuje bezwarunkowej miłości, dziecko potrzebuje swojej matki, aby kochała je bez względu na jego warunkowo złe czy dobre uczynki, takim, jakim jest. Coś w stylu: „To, co zrobiłeś, było złe, ale nadal cię kocham”. I jest to z pewnością ważna i konieczna prawda. Ale czy zawsze jest to osiągalne? Raczej nie niż tak. W końcu popełnianie błędów leży w naturze człowieka. A sedno jest takie, że rodzice mają poczucie winy za to, że kiedyś wychowali swoje dzieci niedoskonale, nie dali im czegoś, nie starali się wystarczająco, nie byli wystarczająco tolerancyjni, kochający, akceptujący itp. Ale osobowość człowieka kształtuje się właśnie dzięki jego wyjątkowej historii życia osobistego. I często to, co musieliśmy przezwyciężyć w dzieciństwie, uczyniło nas tym, kim jesteśmy teraz. Ze wszystkimi minusami, ale i plusami, w tym podejściu do siebie i swojej przeszłości, swoich doświadczeń życiowych kryją się dwie warstwy. Pierwszym jest przekonanie, że istnieje idealne rozwiązanie i musimy je znaleźć. Drugim jest chęć ciągłego kontrolowania zmieniającej się sytuacji życiowej. W przypadku doświadczenia rodzicielskiego jest to chęć znalezienia idealnej drogi wychowania i kontroli, aby dzieci religijnie nią podążały. Ale sama natura popycha dzieci, aby opierały się nakazom rodziców. I nie da się całkowicie kontrolować swojego dziecka, aby stało się takie samo jak ty. W końcu on nie jest tobą. A dziecko zrobi coś po swojemu i pojawią się sytuacje, w których może na przykład zachować się źle. Ale dla rodzica żyjącego z tym przekonaniem: „Zawsze powinien istnieć idealny sposób na rozwiązanie problemu, musisz do niego dążyć, aby mieć pewność siebie i mieć wszystko pod kontrolą” – to automatycznie oznacza: Ponieważ mój dziecko źle się zachowuje, to znaczy, że jestem złym rodzicem! I wszystko sprowadza się do tego samego poczucia winy i osobistej nieadekwatności. W istocie jest to metoda wychowania takiego idealnego bohatera, który nie popełnia w życiu błędów i wszystko robi dobrze. I to pragnienie jest w rzeczywistości potężnym źródłem osiągnięć życiowych. Taki ładunek termojądrowy na początek i kontynuację. Problem tylko w tym, że taka osoba wciąż, patrząc wstecz na swoją ścieżkę życiową, czuje się niegodna własnych osiągnięć życiowych. Potrafi długo powstrzymywać to uczucie i pokonując je, dążyć do jeszcze większych wyżyn i osiągać je. Tyle że psychicznie nie jest w stanie cieszyć się efektem swoich wysiłków. Przecież nawet pamiętając swoje czyny, zawsze można znaleźć coś, co można zrobić lepiej, bliżej ideału – och, gdyby tylko można było cofnąć czas!! A dla wielu naprawdę odnoszących sukcesy ludzi to wewnętrzne uczucie jest tak charakterystyczne: „Gdyby tylko wszyscy wiedzieli, jak bardzo różnię się od tego pięknego obrazu, jaki widzą inni, gdy mnie podziwiają!”. W wielu psychologicznych systemach samorozwoju istnieje takie dobre podejście. Każda decyzja, którą przemyślaliśmy i podjęliśmy w przeszłości, jest dla nas idealna. Cóż, po prostu dlatego, że doprowadziło nas to do pewnych sukcesów w teraźniejszości. Często pożyteczne jest dążenie do ideałów. działania, które podejmujemy, aby osiągnąć ideał, są z pewnością dobre. Pragnienie ideału istnieje, ale sam ideał nie. Na początku brzmi to jak paradoks. Ale w życiu mniej więcej tak to wygląda. Wiem, czy zauważyłeś, czy nie, że wielu ludzi sukcesu opisuje swoje doświadczenia mniej więcej w ten sam sposób. Z reguły dużo pracują nad określonym problemem: myślą logicznie, zbierają wiele informacji, rozważają za i przeciw itp. Oznacza to, że używają inteligentnych głów. Ale oto jestem.