Tutaj chcę porozmawiać o umiejętnościach i zdolnościach specjalisty. Kiedy nabiera się doświadczenia w pracy ze zjawiskiem, okazuje się, że jest ono o wiele bardziej wieloaspektowe, niż się wydaje na pierwszy rzut oka. Kiedy mówię o tym, że trzeba umieć pracować z przemocą, zarówno indywidualnie, jak i w parach, bardzo często spotykam się z reakcją – czym ta praca różni się od innych próśb? Czy to czy inne podejście nie zapewnia rozwiązań do pracy z różnymi tematami? Co więcej, terapeuci par w dalszym ciągu pracują z przemocą w parach, wierząc, że są ku temu wszelkie możliwości, choć jest to praca skomplikowana i długotrwała, nie uważają tego za ograniczenie. Ale koledzy, nie bez powodu istnieje specjalizacja i specyfika pracy. Każdy inny klient, inny klient, ma swoją. Inaczej będziemy skupiać się na kliencie z zaburzeniami odżywiania, ze złożonym zespołem stresu pourazowego, z zespołem stresu pourazowego, z zaburzeniem osobowości typu borderline, z napadami paniki, z lękami w związkach, z „odkrywaniem siebie”, z poczucie winy, wstydu, obsesji itp. Wszędzie jest coś innego i całej różnorodności tych zawiłości nie można ująć w jeden schemat jednego protokołu lub podejścia. Sprawca przemocy może dopuścić się aktów przemocy z różnych powodów; mogą istnieć różne sfery i siła stosowania, różne rodzaje przemocy (co może nie być oczywiste, jeśli o nich nie wiesz). Autor przemocy zazwyczaj ma zewnętrzne umiejscowienie kontroli, a my skupiamy się na odpowiedzialności za swoje działania. Autor przemocy ma inną historię powstawania tego wzorca – i mogą to być różne konteksty, od traumy przedwerbalnej i identyfikacji z autorytatywnym autorem przemocy, po szeroki kontekst kultury i środowiska, normalizacja w mediach, subkultura uliczna, znęcanie się w szkole, gwałt. Może jedynie mgliście domyślać się, jaka jest jego podatność na pewne zdarzenia, które skłaniają go do aktów przemocy. Autor przemocy może w dłuższej perspektywie nie zdawać sobie sprawy z konsekwencji swoich działań – teraz to działa i jest dobrze, „pobili mnie – i nic, dorosłem jako mężczyzna”. Autor przemocy może nie rozumieć/wiedzieć/nie potrafić inaczej zareagować na bolesne uczucia, jak inaczej jest to możliwe, jaka może być alternatywa. Pracując z autorem przemocy, podchodzimy do tego kompleksowo, opierając się na pewnej logice proces. Ponadto bierzemy pod uwagę ryzyko dla pokrzywdzonego, z którym autor może nadal żyć. To wszystko, co musisz wiedzieć i umieć zrobić, rozpoczynając współpracę z autorem przemocy. Jeśli mówimy o pracy z parą, w której występuje przemoc, pojawia się tutaj wiele osobliwości, przede wszystkim ze względu na ryzyko. dla poszkodowanego. A najniebezpieczniejszym uczuciem w tym kontekście nie jest nawet złość, ale strach, wstyd i upokorzenie, gdy sytuacje, w których ktoś staje się bardzo bezbronny, są rozwiązywane warstwa po warstwie. Życie tymi uczuciami zajmuje trochę czasu, ale para nadal żyje razem, w tym samym kontekście, w którym żyli przez cały ten czas, będąc w swoich „negatywnych cyklach” i cyklach przemocy. Nawet przy spotkaniach dwa razy w tygodniu nie będzie możliwe szybkie zrozumienie wszystkich tych funkcji, wymaga to czasu. A strach, wstyd i poczucie winy mogą łatwo przekształcić się w nową falę przemocy. Zwłaszcza, gdy następuje przejście pomiędzy wzięciem odpowiedzialności za czyny, poczuciem niesprawiedliwości od faktu, że pokrzywdzony naprawdę mógł zrobić lub powiedzieć coś bolesnego, niekończącym się balansowaniem pomiędzy „Jestem potworem, to wszystko moja wina” a „To ty kto mnie do tego zmusił, to twoja wina, robisz mi krzywdę”, bezradność wynikająca z niezrozumienia, ale jak możesz to zrobić inaczej. Ten moment przejściowy jest najbardziej niebezpieczny dla pokrzywdzonego. Jak widać, chodzi tu o specyfikę pracy z konkretnym tematem przemocy w bliskich związkach. To jest jakiś inny wszechświat i tak po prostu, na pierwszy rzut oka skupiając się na swoich umiejętnościach i możliwościach, które mogą doskonale współpracować z innymi żądaniami, tutaj może to nie działać..