Od autora: Przemówienie na konferencji naukowo-praktycznej w MGOGI 22 października 2012. Konfrontacja rodziców w systemach społecznych. 1. Nadopiekuńczość rodziców źródłem stresu nauczycieli. Co kryje się za nadopiekuńczością rodziców? Ostre uczucie niepokoju. Niepokój o swoje dziecko wypuszczony w ten trudny świat zwany społeczeństwem. Czy naprawdę stał się bardziej okrutny, czy też jest to mit stworzony przez niespokojny umysł rodzica? A jeśli tak, to skąd bierze się ten niepokój, który sprawia, że ​​rodzice nie są przyjaciółmi szkoły, ale jej prześladowcami? Dlaczego niektórym rodzicom tak bardzo zależy na „ustawieniu nauczycieli na swoim miejscu”, „kontrolowaniu szkoły”, „pociągnięciu innych rodziców do odpowiedzialności?” Rozważmy to zjawisko z punktu widzenia jednego z praktycznych podejść psychologicznych - Gestalt. Kluczowym pojęciem jest tutaj tzw. „opór”, który, jeśli nie zostanie tak mocno wyrażony, będzie jedynie obroną psychologiczną. Potrzebujemy ochrony psychologicznej, aby zmniejszyć lęk. Ale kiedy jego nasilenie wzrasta, staje się już oporem. Opór przed czym? Proces interakcji lub „kontaktu”. Tak zwyczajowo w Gestai nazywa się interakcję nie w zwykłym znaczeniu tego słowa, ale interakcję z czyjąś potrzebą. W tym przypadku potrzeba kochania swojego dziecka. Uważa się, że na przykład prezenty są substytutem miłości. Nie tylko prezenty, ale także zachowania ochronne. Co się za tym kryje? Łączenie się ze swoim dzieckiem, przywłaszczanie sobie go jako swojej części. Uczynienie go bożkiem, obiektem służby i przedmiotem zaspokojenia własnej potrzeby miłości. Dlaczego to jest złe? Bo w prawdziwej miłości zawsze jest dar wolności dla dziecka. Wolność pójścia własną drogą, popełniania błędów, obrony siebie. Jest to niedopuszczalne w przypadku manipulującego rodzica. Musi przywłaszczyć sobie dziecko, uczynić je swoim i zyskać własne znaczenie, a co za tym idzie, zmniejszyć swój niepokój. Przez nadopiekuńczość nad nim. Kiedy konsekwencje takiego nadopiekuńczego zachowania dają o sobie znać, dziecko doświadcza trudności w socjalizacji, a rówieśnicy zaczynają je odrzucać. A ci z nich, którzy podobnie jak jego rodzice nie mają nic przeciwko podnoszeniu swojej samooceny jego kosztem (a został już wyszkolony, aby być obiektem dla tych, którzy tak potrzebują, aby stać się znaczącymi), po prostu zaczynają z niego kpić. Jest to coś, o czym rodzic powinien pomyśleć. Ale nie. Zaczyna szukać wroga nie w sobie, ale na zewnątrz. Aktywuje się nowy mechanizm oporu psychicznego – projekcja. Kim są jego wrogowie? Po pierwsze, nauczyciel, który nie opiekuje się swoim dzieckiem, nie wychowuje przestępców, nie współpracuje z innymi rodzicami, którzy źle wychowali tych przestępców. I zaczynają płynąć skargi, pisane są listy, nawet listy polecone adresowane do dyrektora. A biedny nauczyciel, zamiast sprawdzać zeszyty, pisze notatki wyjaśniające, jak nie zauważył, jak Masza ukradła Saszy 30 rubli, kupiła tabliczkę czekolady i zjadła ją na jego oczach. 2. Władza kontra miłość. W dobie komputeryzacji światopogląd człowieka w coraz większym stopniu podlega prawom logiki komputerowej. "Jeśli następnie..." Subtelne niuanse duszy dziecka są niwelowane przez zaprogramowane wychowanie rodziców. Próbują zredukować jego osobowość do pewnego standardu. (Nie bez powodu taką wagę przywiązuje się teraz do standardu). A kiedy subtelne, wrażliwe, bezbronne dziecko nie spełnia tego społecznego standardu zwycięzcy odważnie kroczącego przez życie, rodzice wpadają w rozpacz i doświadczają poczucia utraty swojego znaczenia. Jak pisał Jurij Wizbor: „Ten świat rozpadł się jak kreda, Który umiał żyć tylko słowami, Który zaczynał się na literę „l” Zakończył miękkim znakiem”… Erich Fromm w swoim bestsellerze „O miłości” pisze, że Główną potrzebą człowieka jest intymność z drugim człowiekiem. A apoteozą tej intymności jest miłość. Ale miłość to poświęcenie, to szacunek, to odpowiedzialność. Kiedy u infantylnej osoby te uczucia są dopiero w zarodku, pozostaje jedynie przywiązać je siłą. W infantylnej rodzinie dziecko staje się ofiarą sadomasochistycznych relacji, w których albo je tłumi, albo poddaje.. 2007