Dokąd prowadzi cierpliwość? Do psychosomatyki (ból głowy, wysokie ciśnienie krwi, ropne zapalenie wyrostka robaczkowego, ból dolnej części pleców i osteochondroza, a także do wszystkiego, co ma podłoże semantyczne - akumulacja, presja), a także do zaprzestania rozwoju osobowości, nieprzystosowania społecznego (wskutek ciągłego cierpliwość, a kiedy cierpliwość eksploduje w postaci wyniszczającej wściekłości), a także nuda i stagnacja w związkach, życiu. W tym przypadku porozmawiamy o tym, co tolerujemy, jak i dlaczego? Jaka dodatkowa korzyść wynika dla nas z tego uczucia i zachowania? A jak wpływa to na nas samych, na naszą twórczą adaptację do otaczającego nas świata? Co najczęściej znoszą ludzie? Irytacja, złość, którą odczuwają, ale nie dzielą się tymi dobrymi uczuciami z otaczającymi ich ludźmi. Jak to znoszą? Jak? - cicho. Cierpliwość milczy. Dlaczego? O, tutaj całe niezaorane pole! - żeby nie zrujnować związku - żeby nie wyjechać do innego - żeby nie zostać wyrzuconym z pracy - żeby oszczędzić nerwów - żeby nie było żeby nie wyglądać jak handlarka, histeryczka – żeby nikt nie dowiedział się o moich uczuciach – nie znoszę konfliktów i kłótni, bycia kochaną i tak dalej. Główny nacisk kładziony jest na relacje z kimś, na własny wizerunek , o niemożności twórczego przystosowania się. Wszystko wydaje się być jakąś skrajnością. No cóż, na przykład mówisz mężowi, że byłaś na niego zła, więc od razu odszedł. Co zatem trzymało go razem przez tyle lat? Pytanie! Lub inny przykład: wyglądaj jak kobieta na rynku. W jaki sposób? Albo po prostu usiądź tak, zacznij sprzedawać skarpetki i chusteczki na środku pokoju i krzycz! I tak całe nasze życie! Nie, wydaje się, że takie zachowanie nam nie zagraża. Moim zdaniem pierwszą rzeczą, która obejmuje cierpliwość u ludzi, jest pewnego rodzaju globalizacja (mechanizmem zniekształcenia percepcji jest uogólnienie), po prostu totalne zmiany, które! wybuchnie w ich życiu, jeśli przestaną tolerować. A mąż odejdzie, zostanie wyrzucony z pracy, wpadnie w histerię, będą konflikty i takie, że na pewno nie będziesz w stanie ich wytrzymać. Tak, czasami wyrażając irytację i złość na bliskich, ryzykujemy, wchodzimy strefa ryzyka, strefa kontaktu z nowym, ale nie w takim stopniu GLOBALNYM! Więc do czego doszliśmy! Strach jest głową wszystkiego! Wytrzymujemy, bo się boimy. Strach to emocja regulująca dystans zbliżania się i oddalania. Boimy się tego, czego chcemy. Albo przynajmniej boimy się tego, co już wyizolowaliśmy z tła, na tym skupiliśmy naszą energię, co nas interesuje, co już obdarzyliśmy dla siebie choć minimalnym znaczeniem i tak bez wchodzenia w kontakt nowe, bez ryzyka zbliżenia się, bez zaspokojenia naszego zainteresowania, Wytrzymujemy, a naszym głównym pomocnikiem w tym jest strach! Pokonaj strach – nie ma strachu, nie ma cierpliwości. Co napędza nasz strach? Nasze osobiste doświadczenia, doświadczenia osób, które są dla nas autorytatywne, których opinii słuchamy, pomysłów, fantazji Oczywiście, jeśli po mieszkaniu spaceruje tak duży, piękny tygrys, który naprawdę przyciąga naszą uwagę, nie możemy się obejść bez strachu. . W grę wchodzi archetypowy strach, którego doświadczali nasi przodkowie. A wtedy typowym sposobem naszego zachowania jest zamrożenie, ucieczka, uderzenie. Co wybierasz? Twoja strategia zachowania narzuca ci również element emocjonalny: Zamrożenie – cierpliwość, strach zamieniający się w przerażenie! Bieg – ten sam horror, który ma przyczepione nogi. Uderz – złość i wściekłość. Twoja strategia zachowania jest markerem. Najczęściej cierpliwość dotyczy tych, którzy zamarzają. Na początku cierpią ze strachu, potem z irytacji i złości. Dlaczego to robię? Nie ma w tym nic specjalnego. Zatem w toku refleksji chciałam dowiedzieć się więcej o cierpliwości i niektórych relacjach z nią związanych. Wnioski z refleksji: Cierpliwość najczęściej kojarzona jest ze strategią behawioralną „zamrożenia”. Człowiek zamarza ze strachu. Strach wiąże się z wcześniejszymi doświadczeniami, z istotnymi traumatycznymi wydarzeniami. Ten mechanizm generalizacji zostaje przeniesiony na obecną sytuację, a tym samym praktycznie eliminuje się możliwość nowych zachowań. Strach zmusza Cię do znoszenia okoliczności. Osoba działająca w ten sposób odnosi iluzoryczne i rzeczywiste korzyści wtórne – zachowanie własnego wizerunku, tła emocjonalnego i zachowanie