Kiedy mówię moim przyjaciołom – niepsychologom (tak, moi przyjaciele dzielą się na psychologów i niepsychologów) – że prowadzę psychodramę – przestraszyli się i współczuli. .. jakieś nieprzyjemne słowo... a mimo to ją kocham, już od kilku lat... kocham ją za to: Punkt 1: Na całe życie. Bardzo akceptowalna i bardzo eksperymentalna (w dobrym tego słowa znaczeniu) metoda. Kiedy wychodzę z grup treningowych, zawsze czuję się bardziej żywy, prawdziwy, bliżej siebie. To naprawdę sposób na poznanie siebie, wypróbowanie nowych ról i przeżycie wszystkiego na własnej skórze i w bezpiecznym środowisku. Punkt 2. Tu nie ma żadnych standardów i szablonów. Ze strony reżysera (lidera grupy, psychologa) nie ma takiego schematu oczekiwań, jaki powinien mieć klient. Nie ma obsesji na punkcie interpretacji ani dostosowywania teorii. Klient w procesie budowania dramatu tworzy własne zasady, buduje swój świat, eksploruje go, udoskonala. Punkt 3. Możesz działać! Pewnie tak działa mój mózg, nie lubię dużo mówić i często łatwiej mi to pokazać niż powiedzieć, więc psychodrama jest moim wybawieniem w tym zakresie. Można to stwierdzić na podstawie korpusu i innych dostępnych materiałów. Punkt 4. Jest na czym polegać. Klient prawie zawsze może polegać na psychologu, ale na czym może polegać psycholog? W przypadku psychodramy można polegać na samej metodzie, jest jasna struktura i kolejność działań (hura!), jest też system profesjonalnej superwizji. W ogóle trudno mówić o psychodramie, a jeśli czytacie o tym w książkach, też nie jest to zbyt jasne, dlatego zachęcam wszystkich do spróbowania, uwierzcie mi, że warto .