Publikuję na prośbę klientki. Natalia była mężatką od 15 lat. Wyszłam za mąż z miłości i była to świadoma decyzja. Pierwsze kilka lat w zasadzie wydawało jej się szczęśliwe: romans, nie mogli się sobą nacieszyć, byli razem prawie cały czas. Miało jednak wrażenie, że nigdy nie była sobą. Bała się być sobą. Mówiąc dokładniej, bała się okazywać swoje indywidualne uczucia, co mogłoby odstraszyć, zdenerwować partnera lub doprowadzić do kłótni. Zawsze nie była tym, czego potrzebował, wygodną: uległą żoną, zaglądającą w usta ukochanemu, zdmuchującą drobinki kurzu i czekającą w nocy, aż przyjdzie, przyniesie mu talerz barszczu i zrobi mu masaż . Złość, uraza, poczucie winy i rozczarowanie były dla niej zabronione. I w tych rzadkich chwilach, kiedy osiągnęła punkt wrzenia i zrzuciła wszystko na męża, spotykała się z potępieniem, wzmacniającym poczucie wstydu i winy. Natalia była zawsze piękną, wesołą i towarzyską kobietą, ale związek, w którym zniknęła do tego przestała nawiązywać przyjaźnie, a z tymi, którzy już je mieli, ograniczyła komunikację do zera. Wszyscy ich goście są wyłącznie przyjaciółmi męża alkoholika. Ciągłe kłótnie w rodzinie, uraza i odrzucenie. I ciągłe poczucie samotności i niezrozumienia. Z biegiem czasu przestała o siebie dbać. Porzuciła to, co lubiła, choć zawsze miała wiele zainteresowań i muszę przyznać, że była osobą bardzo kreatywną. Ostatni miesiąc przed terapią to było prawdziwe piekło: „Bałam się iść spać, bo nie chciałam rano obudzić się. Każdy poranek był jak mgła. Nie miałam ochoty na nic. ani nie wstaję z łóżka. Od kilku tygodni nic nie gotowałam, jadłam głównie czekoladę, bo cukier pomógł. Po prostu zmusiłam się do wyczołgania się z łóżka po kilku godzinach, żeby pójść się umyć i umyć zęby była w takim stanie, że mniej więcej mogłam zacząć pracować w piżamie, z brudnymi, rozczochranymi włosami. Na szczęście nie potrzebowałam nikogo w domu, nawet siebie.” Zapomniała o swoich snach i poszła dalej, nie wiedząc dokąd idzie. Nic nie sprawiło mi radości. Wszystko wydawało się bez sensu. Natalia przyszła na terapię z własnej woli. Nikt wokół niej nie miał pojęcia, co się z nią naprawdę wtedy działo. Nosiła maskę, że wszystko z nią w porządku. Nikt nie wiedział, jak bardzo była samotna i przerażona. Sama zdała sobie sprawę, że nie może już tego robić i naprawdę chciała wszystko zmienić. Natalia ukazała mi się na skraju załamania nerwowego. To jej pierwsze doświadczenie z psychoterapią. Nie wszystko poszło gładko. Oczywiście, było to dla niej trudne. I przerażające. „Czuję, że jestem beznadziejny. Nie mam już siły. Marnuję Twój czas. Jestem prawdopodobnie najbardziej nudnym i depresyjnym klientem. ciągle marudzę. Jestem dla siebie niemiła.” Kilka razy miałam ochotę rzucić wszystko i dalej żyć jak dawniej. „Może po prostu nie każdemu dane jest być szczęśliwym? Może w ogóle nie ma szczęścia?” – powiedziała Natalia. Ale znalazła siłę, aby pójść dalej i spróbować pracować nad sobą, zmienić swój krok w rzeczywistości krok po kroku. I wiecie, efekt jest niesamowity: 👍Zdecydowała, że ​​związek już dawno się skończył, czas zacząć nowy rozdział w jej książce i rozwiodła się. Z wdzięcznością za to doświadczenie.👍Wstąpiłam do Instytutu i teraz zdobywam kolejne wykształcenie👍Na razie przeprowadziłam się do wynajętego mieszkania, ale czystego i jasnego, takiego, jakie lubi, w którym czuje się swobodnie, budząc się każdego ranka z oczekiwaniem na nowy dzień 👍Porzuciła złe nawyki i zaczęła dbać o swoje zdrowie👍Zaczęła rozwijać się osobiście z jeszcze większym zapałem, stale poszerzając swoje horyzonty i próbując różnych aktywności👍Nawiązała nowe relacje. Nie wie, dokąd zaprowadzą. Ale teraz cieszy się każdym spotkaniem. Planuje podróż, na której nigdy nie była, ale o której marzyła (jak pamięta) od dzieciństwa. Natalia ma teraz nowe życie: +7 921 970 25 16