Po kompleksowej diagnostyce (z udziałem wszystkich niezbędnych specjalistów) (patrz artykuł „Terapia zaburzeń odżywiania krok 1”), znając i biorąc pod uwagę ewentualną diagnozę, przystępujemy do opracowania strategii pracy . Weźmy za podstawę fikcyjnego klienta, u którego zdiagnozowano zaburzenia odżywiania, choroba ma 3 miesiące, objawy istotne klinicznie – objadanie się 3-4 razy w tygodniu bez rekompensaty, a następnie palące poczucie winy i wstydu oraz próby przejęcia kontroli jedzenia i wagi. Osoba zachorowała niedawno; w czasie leczenia nie stwierdzono żadnych patologii somatycznych. Model postępowania terapeutycznego jest z jednej strony uniwersalny, z drugiej unikalny. Opiszę kroki, które podejmujemy niezależnie od rodzaju RPP. Jest jak podstawa, szkielet, pień drzewa. Oraz gałęzie duże i małe, pąki, liście, suche gałęzie, połamane itp. - to jest indywidualna praca, której nie da się ujednolicić i która zawsze opiera się na osobistej historii danej osoby. Zatem Krok 2. Świadomość problemu, j mechanizmy i wyzwalacze. Często zdarza się, że osoba zwracająca się o pomoc nie zawsze zdaje sobie sprawę ze skali problemu. Powiedzmy, że w powyższym przykładzie często spotykamy się z faktem, że dana osoba przychodzi po taką pomoc: jak przejąć kontrolę nad swoimi zachowaniami żywieniowymi. Czuje się winny, że nie potrafi zapanować nad swoimi impulsami i oczekuje, że specjalista pomoże mu wzmocnić jego wolę, nakierować ją na ograniczenia, aby uniknąć poczucia winy, wstydu i przestać czuć się źle. Jednocześnie jedzenie wydaje mu się zarówno wrogiem, zagrożeniem dla jego stanu psychicznego, jak i chwilową pociechą, gdy nie ma już sił, aby sobie poradzić. Zaburzenie odżywiania w swym klinicznym przejawie znacząco wpływa na funkcje poznawcze, zmniejsza krytykę choroby (szczególnie objawiającą się jadłowstrętem psychicznym) i utrzymuje w człowieku motywację do zachowań pogarszających jego stan, ale jednocześnie jest to zachowanie subiektywne postrzegane jako prawidłowe lub normalne. Przykładowo zaburzenia odżywiania mogą stworzyć tak potężny konstrukt poznawczy oparty na idei siły woli, zasad, poczucia winy i wstydu, że osoba, aby sobie z tym poradzić, zaczyna ograniczać się w odżywianiu, „pilnuj swojej diety”, głodować, co jest z jego punktu widzenia wizją prawidłowego zachowania, które często jest pozytywnie wzmacniane przez otoczenie, ale co nieuchronnie prowadzi do nasilenia objawów i nie przybliża go do zdrowia. Ważne jest, aby zrozumieć: zaburzenia odżywiania są chorobą . A osoba siedząca przed tobą ma pecha i ją dostaje. I nie on jest temu winny. Ważne jest, aby jasno zrozumieć, co klient robi, myśli i czuje w związku z chorobą. Specjalista musi stanąć po jego stronie, wspólnie przyjrzeć się tym przejawom i towarzyszyć mu na drodze do wyzdrowienia, cały czas rozróżniając między jego bolesnymi objawami, które pogarszają normalne życie, a tym, co i jak może zrobić na tym etapie dla swojego dobrego samopoczucia , stanowisko psychologa jest wystarczająco aktywne Zadajemy mnóstwo pytań, badamy chorobę pod różnymi kątami, niczym detektywi jej szukamy, jak się objawia, pod jakimi maskami się kryje, co i jakim głosem mówi osobie cierpiącej na zaburzenia odżywiania. Prowadzimy także dużo psychoedukacji, schematycznie, za pomocą tzw. konceptualizacji i innych środków technicznych, zbieramy wraz z klientem jego zaburzenie w zrozumiałe granice i terminy, w ramach których wyznaczamy wyzwalacze, nieefektywne zachowanie, kontekst wpływający na Czasami oczywiście, gdy choroba żyje w człowieku bardzo długo, przechodzi w stan przewlekły, to najprawdopodobniej osoba szukająca pomocy wie już o niej sporo, jednak sfera poznawcza, emocjonalna i życie tej osoby. również podlegały wpływom długotrwałym. Bolesne objawy stały się egosyntoniczne, gdy trudno jest oddzielić „ja” od choroby. Możliwe jest również, że zrobiono już coś, aby poradzić sobie z bolesnymi objawami. Ważne jest zbadanie dynamiki rozwoju choroby, jakie wysiłki podjęto, do czego doprowadziły i do czego: +37063379858