Rysowanie dla dzieci to cud. Rysowanie dla rodziców i wychowawców dziecka to rozwój małej motoryki, kreatywności, fantazji, wyobraźni i wyrażanie własnej wizji świata. W przeciwieństwie do dorosłego, któremu często brakuje pewności siebie, braku miłości do sztuki, zbyt wygórowanych wyobrażeń o tej właśnie sztuce, zawstydzenia i kompleksów, dziecko bardzo rzadko odmawia rysowania. Dla dzieci jest to tak naturalne, jak zabawa, rozmowa czy spanie... W ten sposób dziecko wie, jak wyrazić siebie. I nie robi tego dla nikogo, ale przede wszystkim dla siebie. To jeden ze sposobów rozumienia świata, otaczających go zjawisk, przedmiotów, działań. Rysunki charakteryzują przede wszystkim samo dziecko, a nie przedmiot, który rysuje, ponieważ obraz zawiera zarówno elementy emocjonalne, jak i poznawcze. To, co widzi dziecko i to, co widzimy my, nie jest tym samym. Z tego samego powodu dwie osoby patrzą na ten sam przedmiot, ale postrzegają go inaczej. Podobnie jak zdjęcie w magazynie przedstawiające spacerującą parę starszych osób. Podchodzi do nich atrakcyjna, dobrze ubrana dziewczyna. Przed mężem i żoną pojawiają się obrazy tego, co każde z nich widzi, patrząc na nią. Żona widzi sukienkę, a mąż dziewczynę bez sukienki. Na to, co widzimy – dotyczy to także dziecka – wpływa to, co już widzieliśmy, co w danej chwili pamiętamy oraz co o tym czujemy i myślimy. Dopiero gdy dziecko osiągnie wiek trzech lat, pojawia się tendencja do przedstawiania koła, która staje się coraz bardziej widoczna w dynamice jego rysunków. Na początku mogą być ciągłe, jak splątana kulka. Wkrótce zamieniają się w osobne kółka, a wtedy dziecko odkrywa, że ​​narysowało na przykład głowę. To duże osiągnięcie. Z rysunku kinestetycznego, radości z uchwycenia ruchu, stopniowo rodzi się coraz większa satysfakcja z tworzenia obrazów widzianych obiektów. Podobnie jak jego starożytni przodkowie, dziecko odkrywa, że ​​potrafi tworzyć obrazy. Corrado Ricci w artykule z 1885 roku zauważył, że dzieci rysowały to, o czym wiedziały, że istnieją, a nie to, co faktycznie widziały. Dziecko rysuje osobę w ten sam sposób, niezależnie od tego, czy stoi przed nim osoba, czy inny model, czy też rysuje z pamięci. Sztuka dziecięca odzwierciedla wewnętrzny realizm, niezbędny aspekt naszego myślenia, wskazując, że najważniejszym elementem wpływającym na prezentację i rysunki dziecka jest czynnik emocjonalny. (V. Wulf) Dzieci są ekspresjonistami, dla których przedmiot służy wyłącznie jako przewodnik lub katalizator. Wynik nie zależy od tego, czy dziecko czerpie z pamięci, czy kopiuje z próbki. Podsumowując, możemy powiedzieć, że badacze udzielają następujących odpowiedzi na pytanie „Co rysują dzieci?” Co jest dla nich ważne: ważne osoby, zwierzęta, domy, drzewa. Coś, ale nie wszystko, wiedzą na ten temat. Pomysł zabarwiony emocjami. Co widzą. Dzieci rysują. Wszyscy wiedzą, jak rysować. A słysząc kiedyś od swojego dziecka zdanie: „nie lubię rysować”, nie powinieneś podejmować ostatecznej decyzji, że nie zostanie na przykład artystą. Tyle, że w tej chwili nie mógł znaleźć bardziej zrozumiałych i akceptowalnych słów, aby wyjaśnić, że po prostu nie chce rysować TERAZ.