Ostatnio coraz częściej słychać skargi na zachowanie dzieci: są kapryśne, nie słuchają starszych, nie chcą się uczyć. Głównym problemem jest to, że bardzo często rodzice nie poświęcają dziecku należytej uwagi. „Tak, on ma wszystko. Jest dom pełen zabawek, nie ma gdzie postawić książek edukacyjnych” – mogą odpowiedzieć niektórzy rodzice. „Czego mu brakuje?” Niewątpliwie dziecko do harmonijnego rozwoju potrzebuje książeczek edukacyjnych i zabawek, ale przede wszystkim potrzebuje komunikacji z mamą, rodzicami i rówieśnikami. Dziecko bez takiego doświadczenia po otrzymaniu nowej książki czy zabawki nie wie, co z nią zrobić. Jeśli dziecko nie rozumie sensu używania przedmiotów, jego zainteresowanie szybko gaśnie; i po kilku minutach obracania książki w dłoniach, przeglądania zdjęć, szybko ją odkłada. Jeśli nie będziesz czytać dziecku książek, nie nauczy się ich kochać. Spróbuj odpowiedzieć na trudne pytanie: „Dlaczego ludzie rodzą dzieci?” Powodują wiele niedogodności, wymagają dużo wysiłku i czasu. Mimo to ludzie nadal rodzą. Zadaj sobie pytanie: „Po co to wszystko? Czy lubisz przebywać ze swoim dzieckiem, robić z nim kreatywne rzeczy, rozmawiać z nim?” Komunikowanie się z własnym rodzajem jest tak samo ważną potrzebą jak spanie i jedzenie, i od urodzenia. Dziecko należy uczyć zabawy i zajmowania się sobą, tak samo jak uczymy je ubierać, myć i używać sztućców. Można oczywiście zaprotestować: „Tak, o nas też nikt nie dbał, rodzice byli cały czas zajęci, a my się bawiliśmy”. Ale pamiętajcie, większość dzieci miała brata lub siostrę, było kilka oddzielnych mieszkań, a dzieci z sąsiedztwa mogły dotrzymywać towarzystwa, było też podwórko - cały transfer zaawansowanych doświadczeń komunikacyjnych, budowanie komunikacji, sztuka dziecięcej zabawy grać, miało miejsce w nim. Dziecko potrzebuje komunikacji z rodzicami, a jeśli komunikuje się z zainteresowaniem dla siebie, a jednocześnie rozwija się jako osoba poprzez zabawę, wówczas taka komunikacja przyniesie korzyści tylko obu stronom. Odrabiając zadania domowe lub rozwiązując zagadki, dorosły ma więcej doświadczenia niż dziecko. Ale gra to zupełnie inna sprawa! W grze dziecko może zostać liderem, zaproponować własne zasady, tutaj może tworzyć i fantazjować – jest wolne. Jeśli rodzice bawią się ze swoimi dziećmi, dziecko czeka na to ponownie z niecierpliwością i wdzięcznością. Oczywiście gra wymaga pewnego wysiłku od osoby dorosłej, ale to jest komunikacja z dzieckiem. Już niedługo zobaczysz, że zwróci się to do Ciebie stokrotnie, Twoje dziecko nabierze pewności siebie i będzie mogło doświadczyć radości z komunikacji. Musimy pamiętać, że w zabawie dzieci odgrywają swoje problemy, pragnienia i lęki – dla rodziców jest to jedna z dostępnych metod diagnozowania swojego dziecka. Nie oznacza to, że rodzice powinni porzucić wszystkie swoje sprawy i poświęcić swój czas wyłącznie zabawie i nie odmawiać tego swojemu dziecku. Są też spacery, rozmowy, wspólne prace domowe, wszystko, co pomoże Ci nawiązać kontakt z dzieckiem. Jeśli odmówisz dziecku komunikacji i zabawy, już wkrótce zrozumie, że jeśli będzie siedział cicho w kącie i bawił się, nikt nie zwróci na niego uwagi, ale jeśli będzie się źle zachowywał, będzie miał gwarancję uwagi rodziców. Oczywiście na początku dziecko robi drobne brudne sztuczki nie celowo, ale z ciekawości lub po prostu z niemożności. Ale dość szybko rozumie związek: złe zachowanie – uwaga rodziców. Okazuje się, że powstaje błędne koło: negatywne zachowanie dziecka – irytacja rodziców – negatywne zachowanie dziecka. Dziecko szybko orientuje się, jak przyciągnąć uwagę: tu zaczyna się „lot fantazji” dziecka. Jak myślisz, na ile sposobów można wkurzyć rodziców? Niewątpliwie zapracowanej matce dość trudno jest znaleźć czas na komunikację z dzieckiem: oprócz pracy kumulują się obowiązki domowe, których również nie można odłożyć na później. Co najważniejsze, pamiętaj: nawet najbardziej zapracowani rodzice nie powinni rozpaczać! Często dziecko nie wymaga specjalnych zajęć ani specjalnego czasu. Porozmawiaj z nim o czymś przyjemnym podczas kolacji, przeczytaj mu bajkę na dobranoc lub.