Od autora: Opublikowano 23.02.2012 na stronie Gdzie jesteś? - Tutaj. Kiedy ty? - Teraz kim jesteś? - Jestem w tej chwili (film „Pokojowy wojownik”) Opowiem Wam trochę o tym, jak doszło do mojego spotkania z tym kierunkiem psychoterapii. W pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że szukam w życiu życia. Czyli – w otaczającym nas świecie – teraźniejszość. Czym jest teraźniejszość? W stu procentach kompletne, pasjonujące, nie pozostawiające żadnych wątpliwości i zbędnych przemyśleń. Generalnie nie zostawiam miejsca na myśli, tylko na prawdziwe uczucia. Co to jest dla mnie? Proste jedzenie. Czysty smak. Czyste brzmienie jednego instrumentu. Prostota nie jest tym, co jest gorsze od kradzieży, ale tym, czego się poszukuje. Jak na przykład pomysłowy projekt – jest prosty i absolutny w tym sensie, że wszystkiego jest pod dostatkiem i nie ma w nim nic zbędnego. Pomimo dużej liczby liter – a trudno od razu je wymówić – kierunek egzystencjalny jest naprawdę prosty. Jak? Ponieważ nie ma tu żadnych zmyślonych historii ani założeń. Nie ma spiralnych myśli ani autohipnozy. Nie ma żadnych postaw i uprzedzeń. Jest żywa osoba, ja lub ktoś, kto jest w pobliżu. Między mną a otaczającymi mnie ludźmi istnieje prawdziwa relacja. Jest tylko wypowiedziane słowo - i nie ma wymyślonych zwrotów. Jednak nie jest tak łatwo naprawdę żyć – żyć tym, co dzieje się z człowiekiem teraz, co jest dla niego naprawdę ważne, co czuje i czego doświadcza. Często zapominałam o tym, co się działo i działałam automatycznie – to zdarza się każdemu : zamknij, drzwi zamykają się automatycznie, a potem w metrze gorączkowo przypominasz sobie, czy je zamknąłeś, czy nie. Lub okresowo mów rutynowe „hmm”, podczas gdy rozmówca dzieli się emocjami i uczuciami - i w tym momencie myślisz o tym, co będziesz robić dzisiejszego wieczoru. Albo daj się tak ponieść książce w metrze, że przegapisz właściwy przystanek i w rezultacie spóźnisz się do pracy. Albo dać się ponieść oglądaniu filmów tak bardzo, że zapomina się o własnym życiu, pozwalając wymyślonym postaciom żyć i marzyć za nas. To wszystko są zwykłe sytuacje, wydawałoby się, że każdy tak żyje. Ale jeśli dasz się za bardzo ponieść emocjom, możesz żyć na takiej maszynie do końca życia. I opamiętać się dopiero na samym końcu – albo nie opamiętać się. „Zawsze coś się dzieje” (film „Pokojowy wojownik”) Moja znajomość z psychoterapią egzystencjalną rozpoczęła się od książek Irvina Yaloma („Lek na miłość”, „Mama i sens życia” itp.). Poczucie „tego mi potrzeba” zmusiło mnie do przeszukania Internetu w celu znalezienia możliwości kontynuowania nauki w tym kierunku (moją pierwszą specjalizacją był psycholog edukacyjny). Tak trafiłam na MIEC (Międzynarodowy Instytut Poradnictwa Egzystencjalnego) i dowiedziałam się o grupach psychoterapeutycznych. Wszystko rutynowe, codzienne, internetowe i swojskie – tak często zaczynamy postrzegać swoje otoczenie i otaczających nas ludzi. Zwykli ludzie, codzienne sprawy. Na początku tak samo było w grupie, w której uczestniczyłem po raz pierwszy – zwykli ludzie, nic ciekawego. Ale w moim sposobie patrzenia na ludzi nie było nic interesującego. Do świata. Nawet tak nie jest – nie patrzyłem na zewnątrz, ale do środka. Cokolwiek jest złe. Nie jest źle, jeśli potrafisz rozglądać się wokół siebie w ten sam sposób. Także uważnie – zwracając uwagę, skupiając całą uwagę, świadomie postrzegając, a nie przelotnie. W tym przypadku zatraca się wyjątkowość własnego egoizmu, pojawia się natomiast umiejętność dania „codzienności” szansy i możliwości bycia odrobiną magii. Albo nie mały. Wszystko dzieje się zaskakująco i nieoczekiwanie – nie ma czegoś takiego, że myślenie zmienia się stopniowo od czasu do czasu. NIE. Podobnie jest z grupą psychoterapeutyczną, a raczej z moim stanem przed i po niej. To było jak w muzyce – nawarstwiło się, stawiało opór, było zakłopotane, obserwowane, odrywane – i w pewnym momencie NAGLE to zobaczyłem. Uduchowioną pracę. Życie. Grupa jest odbiciem społeczeństwa. Prawdziwi ludzie, prawdziwe doświadczenia, które dzieją się właśnie teraz. Wydawałoby się, że łatwiej byłoby zadać drugiej osobie palące pytanie? Najprostsze pytanie! Ale to trudne. Co łatwiej powiedzieć: „Lubię Cię” i się uśmiechnąć? To trudne, gdy osoba przeciwna jest tą prawdziwą. I.