Od autora: Artykuł ukazał się 15 kwietnia 2012 tutaj: Piękna osoba niekoniecznie ma odpowiednią samoocenę. Co więcej, żyjąc przez całe życie, może nawet nie wiedzieć, że był w swoim życiu piękną osobą. Następnie, przeglądając fotografie swoich przodków, nowe pokolenie (prawnuki, praprawnuki) pokaże i powie, że to moja prababcia lub praprababcia. Była bardzo piękna, ale ona sama o tym nie wiedziała... I to prawda, każdy człowiek jest piękny na swój sposób, ale nie każdemu człowiekowi od dzieciństwa, z tego czy innego powodu, udaje się zrozumieć, że on, osoba, jest odrębną osobą, która ma prawo być uważana za odrębność. Wręcz przeciwnie, opowiadają nam od kołyski, patrzą na Glaszę, jak je, i patrzą na Petyę, jak kopie łopatą w piaskownicy, i patrzą na Wowę, jak gryzie granit nauki... Itp. i tak dalej. A dorastając, dziecko patrzy na wszystkich, ale nie na siebie. Dziecko przestaje naprawdę czuć siebie, zaczyna się wycofywać, a piękno dane przez naturę ukrywa się przed małym człowiekiem w jego kompleksach Nie czując swojego ciała, nie słyszymy jego prawdziwego pragnienia. „Sen” zamienia się w „jedzenie”, „idź na spacer” zamienia się w „spać” lub „oglądać telewizję” itp. Ciało mówi: „Jestem zmęczony, chodźmy gdzieś odpocząć!” Mówimy: „Nie, kochane ciałko, żadnego mieszkania, żadnego samochodu, bądź cierpliwa!” A ciało wytrzymuje, wycieńczając. Spacerując ulicą, można spotkać wiele uroczych dziewczynek, dziewcząt, kobiet, na których stopach widać buty na wysokich obcasach, których (sądząc po ich chodzie) po prostu nie da się założyć. Po co im takie buty? Poza pewnymi sytuacjami lub wymagającymi przestrzegania zasad w organizacjach, buty na wysokim obcasie służą... do podniesienia poczucia własnej wartości!!!. A im wyżej chcą podnieść swoją samoocenę, tym wyższy obcas noszą. Ale poczucie własnej wartości dziewczyny kręcącej się w tych butach w żaden sposób nie wzrośnie; ona (poczucie własnej wartości) zostanie po prostu zapomniana. Ci, którzy kiedyś przeszli fizjoterapię, wiedzą, że im bardziej człowiek zna swoje ciało, tym lepiej! im dalej buty na obcasach stają się przeszłością. Po co piszę ten artykuł? To boli... Naprawdę chcę powiedzieć dziewczynom: „Spójrzcie, kochane stworzenia, jakie jesteście piękne! Bez wojennych barw, bez butów na ogromnych obcasach, takie jakie są!” Drodzy Rodzice! Gdy dziecko rośnie, ważne są dla niego pochwały za jego działania ze strony osób, które kocha. Kiedy mama i tata odpowiednio reagują na jego zachowanie i w pewnych momentach nie szczędzą pochwał, wypowiadając słowo „brawo”, jednocześnie klaszcząc w dłonie, głaszcząc go po głowie (w grę wchodzą prawie wszystkie modalności) i wypowiadając ulubione słowa : „Kocham Cię, kochanie, za to, że jesteś!”, dziecko nabierze odpowiedniej pewności, że da radę, że jest wspaniałe! W pewnym momencie zniknie potrzeba pochwalenia dziecka, ono już to robi: klaszcze w dłonie i gładzi się po główce. I takie dziecko, stopniowo wkraczając w dorosłość, nie będzie już potrzebować niczyich ocen ani niczyich pochwał: jest przekonany, że jest piękny, ma pewność, że postawiwszy sobie prawdziwy cel, będzie w stanie go osiągnąć , jest po prostu PEWNY SIEBIE! I to jest najważniejsze!