Dobry czas. Chciałbym przedstawić Państwu moją dwuletnią pracę nad badaniem zwycięskich zachowań kobiet. SO: Traumatycznego doświadczenia nie można integrować z codziennymi algorytmami ludzkiego zachowania. Mówimy o sytuacjach, w których doszło do zagrożenia życia, bezpieczeństwa fizycznego lub psychicznego człowieka, a także naruszono podstawowe instynkty. Subiektywny wpływ psychologiczny zdarzenia traumatycznego wiąże się ze stopniem, w jakim wydarzenie to narusza podstawowe przekonania osoby na temat świata i samej siebie. Traumatyczne przeżycie, czymkolwiek by nie było, pozostawia poważny ślad w życiu każdego człowieka, a czasem radykalnie je zmienia. Przemoc jest wydarzeniem wykraczającym poza zakres zwykłego ludzkiego doświadczenia. Konfrontacja z przemocą wobec siebie powoduje w człowieku potężny kryzys psychiczny, którego skutki utrzymują się przez wiele lat. Trafność badania tego problemu determinowana jest wymogami praktyki wsparcia psychologicznego dla osoby, która z różnych powodów Z przyczyn traumatycznych została narażona na działanie czynników traumatycznych, w szczególności przemocy. Celem badania jest określenie psychologicznych konsekwencji traumatycznego doświadczenia przemocy przez kobietę. Przedmiotem badań jest traumatyczne doświadczenie przemocy jako punktu zwrotnego w życiu Przedmiotem badania jest skłonność do zachowań wiktymizacyjnych, nasilenie objawów psychopatologicznych, dystres objawowy oraz postawa kobiet, które mają traumatyczne doświadczenie przemocy. Hipotezy badawcze: tendencja do zachowań ofiarnych u kobiet, które mają za sobą traumatyczne przeżycie traumatyczne doświadczenie przemocy charakteryzuje się jako wysokie – u kobiet, które mają traumatyczne doświadczenie przemocy, wysoki poziom nasilenia objawów i objawowego dystresu – samoocena kobiet, które mają traumatyczne doświadczenie przemocy, jest negatywna; próba to 52 kobiety w wieku od 21 do 49 lat. Średni wiek to 34 lata. Próbę tworzą dwie grupy: 1 grupa – 30 kobiet, które mają w swoim życiu traumatyczne doświadczenie przemocy; 2 grupa – 22 kobiety, które nie mają traumatycznego doświadczenia przemocy. W pracy wykorzystano następujące metody: skalę M. Horowitza do oceny skutków zdarzenia traumatycznego; kwestionariusz M.A. Odintsova, N.P. Radchikova „Rodzaj wiktymizacji roli”; kwestionariusz objawów SCL-90-R; metodologia badania postawy wobec siebie S.R. Panteleev (MIS). Obecnie nie ma jednej definicji pojęcia traumy psychicznej i nie ma jednoznacznych kryteriów, według których można odróżnić traumę psychiczną od innych szkodliwych czynników. Przez termin „trauma psychiczna” w tym badaniu rozumiemy, że w życiu jednostki miało miejsce jakieś traumatyczne wydarzenie lub na osobowość wpływają czynniki zewnętrzne lub wewnętrzne, które szkodzą zdrowiu psychicznemu lub pozbawiają go równowagi psychicznej empiryczna część badania Stwierdzono, że kobiety, które doświadczyły przemocy, są dość emocjonalnie zaangażowane w zaistniałą sytuację, mają negatywny stosunek do tego, co dzieje się z nimi w teraźniejszości, są skłonne do samoobwiniania się, w efekcie przeżywają emocjonalne dyskomfort. Ich samooskarżenia łączą się z oskarżeniami innych ludzi i doświadczeniem użalania się nad sobą. Jednocześnie mają tendencję do okazywania irytacji i agresji, które są skierowane na innych. Generalnie ich własne emocje są praktycznie niekontrolowane, kobiety te mają tendencję do unikania problemów, godzą się z sytuacją i nie chcą się zmieniać. czegokolwiek, ponieważ uważają, że wszelkiego rodzaju próby zmiany czegokolwiek są daremne. Rodzaje wiktymizacji opartej na odgrywaniu ról są prezentowane w równym stopniu, zarówno w grach, jak i w mediach społecznościowych. Oznacza to, że kobiety, które mają traumatyczne doświadczenie przemocy, wykazują tendencję do infantylizmu w relacjach z innymi, demonstrowania swoich nieszczęść i cierpień (rola odgrywania roli) oraz skłonności do samooskarżeń, obwiniania innych osób za własne nieszczęścia (rola społeczna). To jest,!