Prawie każdy z nas ma w swoim życiu doświadczenie jakiegoś osiągnięcia. Już od dzieciństwa wysiłkiem i pracą uzyskujemy rezultaty, które cieszą i/lub mile zaskakują naszych bliskich i nas samych. Pierwsze kroki, złożony zestaw konstrukcyjny, rysunek, grzeczny gest wobec nieznajomych dorosłych, piątka, sukces w szkole muzycznej lub sekcji judo, olimpiada, zawody… tak można wymieniać bez końca. Miło jest wspominać takie chwile, opowiadać o nich znajomym, a czasami przypominać sobie „wow, zrobiłem to wszystko”. Na razie jest w porządku. Jaki może być tutaj problem? Są osiągnięcia, są wspomnienia, czasem jest radość, czasem nie. Przypisywanie wyniku swoich osiągnięć...? Co to jest? „Jest mądra, ładna, szyje, robi na drutach, gotuje… z jakiegoś powodu tylko bez mężczyzny. Koniecznie? Nie, ale ona chce związku i czeka na niego. Może czegoś w nim brakuje?” „Jest erudytą, z wyróżnieniem, pracoholikiem, zawstydzonym pochwałami i przekierowującym je (pochwały) na cały zespół, choć większość pracy wykonał sam.” „Samotnie wychowywała wspaniałe dzieci, inwestując w nie to, co bardzo im się przydało w późniejszym życiu. Kiedy dorosną, czuje się pusta, a nie spełniona ich obecnością w jej życiu. "On nie rozumie…. Po co? Po co robić cokolwiek poza tym, co pomaga utrzymać się na powierzchni? Ale jednocześnie od czasu do czasu bardzo się denerwuje, że „ze swoimi zasobami” mógłby żyć inaczej. Nie aż tak bogatszy, chociaż to też się kwalifikuje. Ale jakoś, na swój sposób czy coś, opierając się na czymś ważnym w sobie, co nie zostało jeszcze odkryte. Ale to coś zdecydowanie prowadzi do poczucia pełnego szczęścia, które nie dotyczy tylko pieniędzy. „Jest mądra, ma rodzinę i ma wszystko, co zaleca „opinia publiczna”, ale nie ma pewności siebie. Ta pewność siebie, która pomogłaby jej głośno zadeklarować rolę, jaką pełni w życiu swojej rodziny, zespołu i innych społeczności, w których objawiała się jako „inspiratorka pomysłów” lub „rozwiązująca problemy”, „oferta, odbiorca, kolekcjoner”, ogólnie organizator czegoś.” Pewność siebie jest wewnętrzną siłą jednostki. Jeśli jest ich niewiele lub nie ma ich wcale, wówczas osoba jest dewaluowana do poziomu funkcji. Zrób to.. pomóż.. przynieś to.. wiesz jak! Jeśli możesz, to możesz. Jeśli możesz, to należy do nas! Dla nas, nie dla Ciebie!!!! W destrukcyjnych relacjach rodzinnych to, co robi dziecko, może należeć do rodzica. Nie, nie samo dziecko, ale rodzic lub wszyscy dorośli w rodzinie. Albo cały system rodzinny. Ale nie dla samego dziecka. Nie może przywłaszczyć sobie owoców swoich zwycięstw, osiągnięć, dobrych wyników. On (dziecko) jest funkcjonalny, a to może być przydatne dla rodziny! A dla dziecka? A dla dorosłego, jakim później się stanie? „Wiele wie i potrafi, robi wiele pożytecznych rzeczy dla swoich starszych rodziców, przyjaciół, znajomych znajomych… i lubi to! Ale ona nie łączy swojej mocy ze sobą. Nie przywłaszcza sobie rezultatu swojego sukcesu, który ma od wszystkich wokół niej z wyjątkiem siebie. W swoim otoczeniu może być najbardziej zaradna, ale nie dodaje jej to radości. Dlaczego? Ponieważ ten zasób nie jest jej własnością, jest przeznaczony do użytku publicznego. Jej cechy, zdolności, umiejętności, wiedza są potrzebne tylko po to, aby być bardziej funkcjonalną w otaczającym ją środowisku. Aby być użyteczną, niezbędną, stabilną, odpowiednią, proaktywną, rozumiejącą złożone i mniej złożone problemy itp.”. „Robi to, wie jak i dlaczego, nie zadaje niepotrzebnych pytań i stale odpowiada na pytania innych. Nie jednoczy się z sukcesem, który wyniknął z jego pracy. Po prostu robił to, co umiał, co lubił, co budziło zainteresowanie. Tak, to było trudne. Ale okazało się... jakoś to jest oczywiste... po prostu... nie zrobiłem nic specjalnego... z tym wynikiem nie mam nic wspólnego.. nie mam nic wspólnego z moim sukcesem! To nie jest mój sukces! Należy do innych ludzi.” Małe dzieci mają wielką wiarę w swoich rodziców. Za swoich ukochanych rodziców, bo po prostu nie mogą mieć innych. Jeśli mama powie, że „ty: 8(921)9467328