Od autorki: Opublikowano na osobistej stronie internetowej „...Byłam dzieckiem posłusznym, ciągle myślałam o tym, jak nie złamać jakiejś zasady...Pamiętam, że ciągle bałam się: Bałam się, że będę zła i zostanę ukarana. Wiedziałam, że muszę być czuła, dorosłym się to podobało. Że nie musiałam mówić, co myślę, nie podobało im się to. Poczułam się, jakbym ciągle zdawała test predyspozycji: akceptacja dorosłych mówiła mi, że mam prawo do życia. Tak, nie przesadzam… każda dezaprobata sprawiała, że ​​chciałam zniknąć, złączyć się z… cóż , na przykład ze ścianą... było dotkliwe poczucie własnej bezwartościowości... Więc ja i żyłem: inni decydowali, co mam robić, czego powinienem chcieć, co powinienem czuć... ale tak było wygodnie : brak odpowiedzialności - zgodnie z prawem dziecka, to prawda, że ​​zawsze muszę się mieć na baczności, ale dobrze sobie z tym radziłem. Właśnie sobie przypomniałem: najważniejsze jest mniej chcieć, więcej milczeć, a nie zawracać rodzicom głowę swoimi pragnieniami... A potem jakoś wszystko się zmieniło: zaczęli mi zarzucać, że niczego nie chcę, że nie podejmuję żadnych decyzji. Okazało się, że jestem już dorosła i muszę się dostosować... Tylko do czego mam się dostosować? Nie umiem nic zrobić, umiem tylko być posłuszna... Tak, byłam posłuszną dziewczyną. I to, jak teraz rozumiem, jest moją tragedią.” (Z opisu jednej sesji psychoterapeutycznej) Bardzo często słyszę od dorosłych definicję: „On jest dobrym chłopcem (ona jest grzeczną dziewczynką).” Wydaje się to wręcz wspaniałe : dziecko było chwalone, mówią o nim dobrze Tylko poza nawiasem zawsze jest warunek lub, jeśli chcesz, wyjaśnienie tej „dobroci” - „słucha dorosłych, nie jest kapryśny…” Nawet. w kartkach okolicznościowych podpisywanych dla dziecka często można spotkać chęć „posłuszeństwa mamie i tacie” – jakby to był sens życia dziecka. Najcenniejszą cechą jest posłuszeństwo, a to, co tradycyjnie kryje się za tym pojęciem, jest niekwestionowane przestrzegania poleceń rodziców? I nikt w tym przypadku nie myśli, że te same polecenia mogą nie uwzględniać stanu dziecka i jego potrzeb. A wtedy cena posłuszeństwa staje się moim zdaniem wygórowana. Jeśli jednak zaistnieje sytuacja wykraczająca poza ustalone zasady, staje się on bezradny, niezdolny do twórczej adaptacji. W rezultacie doznaje kontuzji. Przecież najczęściej dziecko skłonne do absolutnego posłuszeństwa jest z natury bardzo bezbronne. Początkowo ma wyższy próg wrażliwości i mniejszą siłę, aby znosić bolesne doświadczenia. Aby tego dokonać, w większym stopniu potrzebuje wsparcia i zrozumienia ze strony rodziców. A jeśli rodzice nie są w stanie jej zapewnić, dziecko stara się otrzymać miłość w sposób sztuczny – spełniając oczekiwania dorosłych. Rośnie wówczas w warunkach deprecjacji własnych potrzeb. Dąży do zaspokojenia potrzeb innych. To coś, czego dobrze się nauczył. I z tego w dzieciństwie otrzymuje korzyści: pochwały, poczucie własnej poprawności, wszelkiego rodzaju premie i ustępstwa. Z takim bagażem posłuszne dziecko wkracza w dorosłość. I są nowe, nieznane mu zasady. Tam, żeby odnieść sukces, trzeba wiedzieć, czego się chce, umieć wyznaczać cele i umieć wyrażać siebie. I, co nie mniej ważne, móc samodzielnie i odpowiednio analizować siebie. Wszystko to jest niedostępne dla dorosłego, który właśnie wrócił z wygodnego dzieciństwa. Musi przede wszystkim przyznać się do tego przed samym sobą, a następnie świadomie rozwijać brakujące umiejętności. A potem czasami ma własne dzieci. Jako rodzic masz wybór: wychowaj je na posłuszeństwo lub odwrotnie, na proaktywność i niezależność..