Wybrałem temat nie najprzyjemniejszy, ale ważny i aktualny. Nawet jeśli jesteś młody i masz wielu przyjaciół, nie ma gwarancji, że nie będziesz musiał mierzyć się z tymi nieprzyjemnymi uczuciami. Nawet dzieci czasami spotykają się z takimi doświadczeniami i odczuwają je bardzo boleśnie. Niektórzy dorośli są odważni i mówią, że „nie ma nic złego w byciu samemu, nawet o tym marzę”. Ale gdy tylko staniesz twarzą w twarz z tym uczuciem, cała twoja odwaga gdzieś wyparowuje. Człowiek jest istotą społeczną. Wcześniej było to konieczne do przetrwania: człowiek był zbyt słaby w porównaniu ze światem zewnętrznym. Nawet teraz doświadczeni myśliwi, przyzwyczajeni do długiego przebywania w lesie samotnie, twierdzą, że nieprzygotowany człowiek nie wytrzyma tam długo: nie ma umiejętności przetrwania. Większe prawdopodobieństwo przeżycia ma grupa, choć też nie jest ona 100% – wszystko zależy od sytuacji. A pierwszym doświadczeniem, z jakim spotyka się człowiek, gdy znajdzie się w sytuacji, w której nikogo nie ma w pobliżu, jest strach. Najwyraźniej w naszych genach jest „wpisane” to, że samotność i śmierć są bardzo blisko, dlatego aktywuje się ten strach. Zmusza także do szukania wyjścia z sytuacji, dążenia do ludzi. Jednak takie ekstremalne sytuacje są rzadkie. Jednak „samotność w tłumie” jest zjawiskiem znacznie częstszym. Człowiek wydaje się żyć w społeczeństwie, ma pewien krąg przyjaciół, nawet rodzinę, ale czasami może odczuwać to nieprzyjemne ukłucie, a nawet dokuczliwe, długotrwałe poczucie, że w pobliżu nie ma nikogo, kto rozumie wszystko, co dzieje się w jego życiu. dusza. Powody Jest wiele takich samotności.1. Brak umiejętności komunikacyjnych. Z powodu dysfunkcjonalnego dzieciństwa lub zaburzeń osobowości. Komunikacja to bardzo subtelny proces, który obejmuje nie tylko wymianę informacji. Obejmuje to wsparcie emocjonalne, humor, kontakt fizyczny, wspólne tematy, charyzmę, szczere zainteresowanie rozmówcą, umiejętność ustalania priorytetów i granic. To jest twoja samoocena! Jeżeli którykolwiek element „opada”, dana osoba może czuć się „nie na miejscu” podczas komunikowania się, a jednocześnie chcieć komunikować się i unikać komunikacji.2. Brak akceptacji siebie. Tak, dokładnie. Czasami człowiek tak bardzo boi się być sam ze sobą, że stara się wypełnić każdą minutę jakąś komunikacją, nawet jeśli nie jest ona najlepszej jakości. Ale tu pojawia się pytanie: co jest złego w spędzaniu czasu ze sobą? W tym momencie z jakiegoś powodu pojawia się niejasny niepokój, złość lub strach. Jeśli dana osoba jest tak nieprzyjemna w przebywaniu ze sobą, to co z innymi? To paradoks, ale żeby nie być samemu, trzeba umieć być samemu. Być dla siebie wygodnym, przytulnym i miłym rozmówcą, przyjacielem, towarzyszem.3. Niska samoocena, kompleks niższości. „Jestem nudną, nieciekawą, trudną osobą”, „Nie ma nawet o czym ze mną rozmawiać”, „Nie wiem, co mogłoby być we mnie interesującego dla innych”, „Tak mało osiągnęłam w życiu, Otaczają mnie ludzie, którzy odnoszą znacznie większe sukcesy. Jak mogę być dla nich dobrym rozmówcą?” - wszystkie te myśli, zamiast popychać człowieka do kontaktu z innymi, zabierają go w ciszę własnego domu, gdzie nadal cierpi.4. Złe środowisko. To też się zdarza, nie przejmuj się. Czasami człowiek naprawdę otacza się ludźmi, z którymi sam może czuć się niekomfortowo lub nieciekawie. Na przykład osoba tak bardzo bała się samotności, że zgodziła się komunikować z kimkolwiek, nie wybierając firmy. Ale możesz to wybrać! Znajdź ludzi, którzy są naprawdę interesującymi, głębokimi i myślącymi ludźmi.5. Podejrzliwość i nieufność. Co może objawiać się nawet krewnym, nie mówiąc już o bardziej odległym kręgu przyjaciół. Oczywiście takich nieruchomości nie można nabyć w zamożnym środowisku. Jeśli dziecko żyło w oczekiwaniu na realne niebezpieczeństwo, które czasem się zdarzało, jeśli miały miejsce jakieś traumatyczne zdarzenia (ciało i/lub dusza), to trudno jest pozostać otwartym i ufnym na świat.6. Strach przed głębokim kontaktem. Nasz kontakt z innymi!