Od autora: Opublikowane na forum "Podróż do Szmaragdowego Miasta" - ukazał się "Kot w Butach", który od razu stał się powodem do ożywionej dyskusji Oczywiście bezwzględna większość głosów należy do dorosłej części społeczeństwa, w swoich opiniach, często negatywnych lub bardzo krytycznych, szczerze dodała opinie swoich dzieci - i dziecku naprawdę się to podobało spróbuj zrozumieć przyczyny różnicy między reakcjami dorosłych i dzieci oraz dlaczego i dla kogo tak naprawdę każdy może, wpisując odpowiednie słowa kluczowe w pasku wyszukiwania swojej przeglądarki internetowej, dowiedzieć się wielu różnych opinie – zarówno zawodowych krytyków filmowych, jak i zwykłych konsumentów wytworu kultury. Spróbuję zatem w bardzo krótkim skrócie opisać pewną kwintesencję opinii dorosłych, a następnie przeanalizować znaczenie „Kota” dla świata dzieci ważne, że główny bohater – Kot w Butach – bardzo przypomina aktora, który swoim głosem tchnął w niego życie, Antonio Banderasa, swoją manierą i oczywiście od razu przywołuje na myśl jedną ze słynnych ról aktora, Zorro . Kto z pokolenia lat sześćdziesiątych nie pamięta Zorro w wykonaniu olśniewającego Alaina Delona i Antonio Banderasa w filmie z kontynuacją? Nie boję się powiedzieć, że wpływ tej bohatersko-romantycznej postaci na umysły i serca naszych wówczas dzieci był kolosalny. Wystarczy przypomnieć, że na płotach i wejściach dominowały wówczas trzy słowa – „Fantômas”, „Zorro” (w dokładnie takim tłumaczeniu) i jeszcze jedno słowo „x”, które przez wieki nie było cenzurowane. Nie będziemy teraz omawiać przyczyn popularności Fantomasa i współczynnika „x” – to osobne tematy. Ale za to właśnie kochali Zorro – był przystojny, odważny, szlachetny i, co najważniejsze, odnosił sukcesy we wszystkich swoich przedsięwzięciach. Było to odrodzone marzenie o pięknie, romansie, najlepszych ludzkich uczuciach u szczytu rozwoju. W sumie chciałem przynajmniej chłonąć ten obraz i w miarę możliwości pobawić się nim, jeśli nie da się go w pełni dorównać. Zorro zastąpił bohaterów Wojny Domowej i Wielkiej Wojny Ojczyźnianej ich wysokim stopniem tragizmu i zbyt małym dystansem w stosunku do naszego prawdziwego życia. Ciekawie było oglądać wojnę, ale było to zbyt bolesne, ponieważ prawie każda rodzina doświadczyła bólu po stracie dziadka, ojca lub brata... Zorro był znacznie dalej od naszej rzeczywistości i nie mógł sprawić takiego bólu jak przypomnienie prawdziwe wydarzenie. Twórcom „Kota” zarzucano frywolne podejście do fabuły braci Grimm, pochopną próbę odbicia się na fali popularności „Shrka”, protoplasty filmowej wersji historii „Kota” ", amerykański styl toaletowego humoru i hiperseksualność głosu Kitty Softpaws, głosu, który według niektórych wypowiedzi może leczyć impotencję. Wciąż było wiele obwiniania i karcenia. Nadszedł czas, aby spojrzeć na Kota oczami dziecka, dla którego w istocie przeznaczone są bajki i sposób na ożywienie baśni za pomocą animacji. Pomoże nam w tym uważne spojrzenie na niektóre aspekty filmu, które nie są od razu widoczne. Oto odpowiedź sześcioletniego chłopca na pytanie, dlaczego tak bardzo spodobał mu się Kot z nowego filmu: „No cóż. jest mądry, miękki...” i z jakiegoś powodu nieśmiało dodał: „i dziwny”. Kot jest dziwny i dlaczego dziecko może go polubić? To oczywiście tylko jedna opinia, ale z niej, jak z pieca, można dalej tańczyć. A dzieci, proszę powiedzcie, czy nie wydają się nam obce na każdym kroku? I niezrozumiałe, i wpychające nas w niezliczone ślepe zaułki swoimi pytaniami lub odwrotnie, uporczywym milczeniem. Oczywiście każde dziecko jest dziwną istotą, wędrowcem z definicji, łatwo (w przeciwieństwie do nas, dorosłych) podróżującym do światów Lustra i wszelkich światów w ogóle. Nasze dorosłe doświadczenia przypalania galaretką i dmuchania na wodę często przykuwają nas do starannie pielęgnowanego i najbezpieczniejszego obrazu świata, przez co ostro zawężają naszą świadomość i pole percepcji. Próbujemy poszerzyć naszą świadomość, nie powiem czym, ale skąd jesteśmy z jakimkolwiek dzieckiemjego świeże i chętne postrzeganie nowości. Spójrzcie na tego Kota, ma mnóstwo epitetów – Diablo Cato, puszysty Don Juan, Chupacabra, Czerwony Zabójca. Ma bardzo bogaty potencjał, który nie zawsze jest właściwie rozumiany. Jak każde z dzieci. On jest wyjęty spod prawa. A które z dzieci jest w stanie w ogóle zrozumieć to nasze prawo? Kot nieustannie narażony jest na niesprawiedliwość, a sam pozostaje (dodam, że człowiekiem) dobrym przyjacielem, wiernym towarzyszem i wspaniałym miłośnikiem życia, a także oczywiście poszukiwaczem przygód. Odrobina przygody, zawrotna przygoda to nieodzowny atrybut każdego superbohatera w dziecięcej kulturze masowej. Pomaga mu to wyzbyć się przestarzałych stereotypów strategii społecznych i wyjść z kokonu przejściowych okresów rozwoju. Co więcej, odejść zgodnie z klasycznym scenariuszem heroicznej ścieżki, czy to mitów, folkloru, czy współczesnej kultury masowej, nie czołgając się ani nie chodząc, ale w locie. Umiejętność latania to nieodzowny atrybut superbohatera, tęsknota duszy za prawdziwą wolnością we wszystkim, łącznie z ruchem w przestrzeni, czasie i między wymiarami. To, czy ci bohaterowie latają samodzielnie, czy na magicznym dywanie, czy przy pomocy siedmiomilowych butów, wbudowanych cybermechanizmów, cech nabytych w procesie mutacji lub ewolucji, czy też w sieci, nie jest już tak istotne. Kot leci! Leci z dachu na dach w ognistych tańcach latynoamerykańskich, na cudownych chmurach, które przenoszą go do sal magicznej Gęsi znoszącej złote jajka. Dzieje się tak, z wyjątkiem przerażająco szybkiego startu w niebo na kolosalnej łodydze wyrosłej z magicznej fasoli. Lot superbohatera to całkowicie bezproblemowy trik, który sprawi dziecku radość. Dorosły często zbyt boi się upadku, by marzyć o lataniu. Co więcej, jest także gotowy sarkastycznie sarkastycznie latać. Oczywiście z zazdrości i własnej bezsilności. Epizod wznoszenia się w rozrzedzonych sferach niebieskich, w którym głosy bohaterów stają się piskliwe (właściwie dziecinne), przywołuje na myśl aluzję do rozdziału z „Mary Poppins” o urodzinach wujka Marii, na którym wszyscy przełknęli śmiech i polecieli do sufit. To jeden z najbardziej ekscytujących i radosnych odcinków tej wspaniałej książki. Sposób osiągnięcia sukcesu bohatera również nie jest ostatnią szprychą w kole. Nie jest olbrzymem, nie jest obdarzony siłą ani żadnymi supermocami, poza hipnotycznym spojrzeniem. Ale czy czyste spojrzenie dziecka nie zachęca do zanurzenia się na samo dno i zapomnienia o wszystkim na świecie? W ten sposób Kot powinien pozytywnie różnić się w naszych dorosłych poglądach od superbohaterów, takich jak mutanty i cyborgi, po prostu przywołuje naszą naturę, miękkość i puszystość naszego pochodzenia. Dorośli krytycy, a nawet zwykli widzowie uznali wizerunek Humpty'ego Alexandra Dumpty'ego za praktycznie niezrozumiały. Z pewnością dopełnia wizerunek głównego bohatera, jednak jeśli Kot reprezentuje archetyp, który od czasów C.G. Jung nazywany jest Dzieckiem, a Humpty’ego można uznać za archetyp Wiecznego Płodu. Jest jajkiem i ta esencja czyni go przedmiotem kpin i przyczyną własnego kompleksu niższości. Jajko to czysty potencjał, niezamanifestowana esencja, sekret siedmiu pieczęci, a oto niektórzy z nas, którzy w dzieciństwie nie mieli szczęścia otrzymać carte blanche za darmowy i niepowtarzalny rozwój, dlatego powstał zwyczaj ubierania naszego jajka w towarzyskie stroje i maski, nawet nie podejrzewając, że w środku wcale nie są zgniłe, jak twierdzi złośliwa teraźniejszość, ale wręcz przeciwnie, zawierają serce ze złota godne spełnienia marzenia Humpty'ego o niebie. Aby odsłonić to złote serce i pomóc mu wznieść się, musisz mieć szerokość duszy i zdolność kochania Kota. Jeszcze kilka słów o złotych jajach, którymi Kot i Humpty pobłogosławili mieszkańców swojego miasta San Ricardo. Nie widzieliśmy, żeby komukolwiek udało się wzbogacić finansowo na zakupie tych jajek, a wyglądają jak ziarenka niebiańskiej radości... Ostatni punkt może być naciągany. Ciągną też za uszy na urodziny i możemy po prostu pogratulować dziecku narodzin nowego uroczego i.