Różne metody terapeutyczne odmiennie postrzegają cele pracy psychoterapeutycznej. Psychoterapia psychoanalityczna ma na celu zwiększenie stopnia szczęścia i satysfakcji z życia i siebie w nim. Czym jest satysfakcja z życia? Radość, poczucie, że to, co istnieje i co dzieje się w życiu, jest dobre i słuszne. Dotyczy to samoświadomości, relacji, działań, realizacji i ogólnego porozumienia ze sobą, innymi i światem. Można też powiedzieć, że celem psychoterapii jest umiejętność organizowania i przeżywania, bez obawy przed karą, takich przyjemności, które dają. uczucie szczęścia i radości, które można osiągnąć samemu i z kimś, dotyczą różnych obszarów życia: ciała, emocji, duchowości, aktywności, fantazji, kreatywności. Przyjemność sama w sobie nie jest celem psychoterapii. Ale praca w dużej mierze opiera się na przyjemnościach – możliwych i niemożliwych, seksualnych i agresywnych, fizycznych i psychicznych, zrealizowanych i nie, akceptowalnych i nie, zabronionych i dozwolonych, dzieci i dorosłych. zrozumieć i zaakceptować siebie, swoje motywy, zainteresowania i ograniczenia. Naucz się żyć i rozwijać w niepewności, własnej wrażliwości i nieprzewidywalności. Pozwól sobie na przeżywanie różnych uczuć, a jednocześnie zachowaj umiejętność wyciszenia się. Bądź w kontakcie z uczuciami i znaczeniami. To jest dorosłość i spełnienie w życiu. Wszystko to tak naprawdę dotyczy tego samego, ale z różnych stron. Takie są cele psychoterapeuty i klienta i co do tego można dojść do porozumienia. Cele można osiągnąć poprzez realizację zadań, jednak zadania, czyli zrozumienie sposobu osiągnięcia celów, są zwykle różne dla terapeuty i klienta. Zadania i znaczenie pracy terapeutycznej są bezpośrednio związane z realizacją potrzeb : o wolność, miłość, szacunek, akceptację, rozwój, spełnienie, przyjemność itp. Różne struktury osobowości mają różne potrzeby, które dominują i zanikają. Są różne poziomy potrzeb. Mogą nie zostać rozpoznane i zaakceptowane, a nawet wejść ze sobą w konflikt (jeśli zostały źle zrozumiane i zniekształcone na skutek braku satysfakcji). Dlatego potrzeby jednostki, a nie jej pragnienia i prośby determinują zadania psychoterapii. Dla każdej osoby będą one miały indywidualną, niepowtarzalną treść. Można wyróżnić następujące zadania pracy psychoterapeutycznej: Wzmacnianie i poszerzanie siebie. Zrozumienie i określenie swojej tożsamości: kim jestem, czym jestem. Zrozum siebie i stwórz swój własny całościowy obraz, integruj różne części, nawet te nieprzyjemne i sprzeczne. Akceptuj i przywłaszczaj sobie pragnienia, fantazje, lęki, przyjemności dziecka. Znajdź/utwórz wewnętrzne wsparcie. Naucz się doceniać, szanować i chronić siebie i swoje. Naucz się rozumieć siebie i innych. Wyeliminuj zaprzeczanie i podział. Zostań niezależną osobą. Reinterpretacja przeszłości. Zrozum ukryte znaczenie, znaczenie, powiązania między wydarzeniami, emocjami, myślami w teraźniejszości i przeszłości. Zinterpretuj doświadczenia z przeszłości i teraźniejszości bliżej rzeczywistości. Nie ma jednego prawidłowego znaczenia, ono ciągle się zmienia. Aby dokonać reinterpretacji, należy urzeczywistnić i odczuć przeszłą interpretację. Przypomnij sobie, co zostało stłumione, aby to zintegrować. Należy zauważyć, że psychoanaliza nie działa na przeszłość. Jeśli coś naprawdę należy do przeszłości, nie ma to wpływu na teraźniejszość. Bądź świadomy swoich projekcji. Zobacz, zrozum znaczenie, swoje pragnienia i obawy w tym, co jest projektowane. Zauważ, wyróżnij, weź pod uwagę, nazwij to, czego człowiek nie zauważa w sobie i otoczeniu. Wyzwolenie od złego dziedzictwa międzypokoleniowego. Wolność od niepotrzebnych i obcych – identyfikacji, projekcji, traumatycznych doświadczeń. Zrealizuj nieadekwatne scenariusze i przestań je powtarzać, w których uczestniczysz ich . Zastąp nieodpowiednie decyzje i pomysły z dzieciństwa dorosłymi. Odrzuć to, co niemożliwe i zgódź się na to, co legalne i możliwe. Otwórz się na nowe, rozpocznij własną drogę. Dowiedz się, jak może być inaczej. Dowiedz się nowych rzeczy o sobie, o innych, o świecie. Odkryj nowe przyjemności".