Czasami zagrożenie zewnętrzne, niezależne od niego i poza jego kontrolą, ingeruje w życie człowieka, naruszając jego granice i całościowe postrzeganie siebie. W rezultacie traci zdolność kontrolowania nie tylko zachodzących wydarzeń, ale także własnych działań, przestaje ufać sobie, swojemu ciału i otaczającemu go światu. Takie sytuacje nazywamy traumatycznymi. A każde uszkodzenie, moim zdaniem, ma charakter psychologiczny, niezależnie od tego, czy dana osoba doznała krzywdy fizycznej, czy nie. Sytuację traumatyczną można podzielić na kilka etapów: 🔹 Okres bezpośrednio poprzedzający rozpoczęcie niebezpiecznej sytuacji. Bardzo często osoba po traumie pamięta, co mu się przydarzyło i rozumie, że jeszcze nic się nie wydarzyło, ale coś się już zmieniło, ale albo nie chciała tego zauważyć, albo nie miała czasu na reakcję często towarzyszy zamęt, gdyż pojawia się wiele wielokierunkowych emocji, decyzji, impulsów, działań i przystanków.🔹 Oraz okres po kontuzji. Kiedy osoba, wciąż pogrążona w nieprzeżytych doświadczeniach i zamęcie, zaczyna kontaktować się z innymi. Dla najbliższych jest to najczęściej trudne – widok osoby po traumie powoduje w niej wiele doświadczeń, z którymi nie zawsze chcą się zmierzyć. Dlatego najczęstszą reakcją na osobę, która przeżyła traumę, jest odwrócenie jej uwagi, kibicowanie lub pocieszenie. Aby stał się taki sam jak wcześniej. Jest to jednak niemożliwe. Tak naprawdę proces przeżywania traumy to proces przeżywania straty, który obejmuje wszystkie etapy przeżywania żałoby: szok, zaprzeczenie, złość, smutek. A dla osoby traumatyczna sytuacja kończy się utworzeniem nowego obrazu świata i nowych zasad życia, biorąc pod uwagę to, co mu się przydarzyło. To, jak dana osoba doświadczy traumy, zależy także od jej cech osobowości – im lepiej jest ona w stanie znieść stres, przystosować się do zmieniających się warunków i nawiązać kontakt ze swoimi uczuciami, tym mniej konsekwencji psychologicznych będzie w stanie przetrwać traumatyczną sytuację. I od tego, ile ma wystarczających zasobów – sił i czasu, aby przetworzyć zdobyte doświadczenia i zbudować nowy obraz świata. Jeśli ma negatywne tło życiowe, jest obciążony dużą liczbą problemów lub znajduje się w niewspierającym środowisku, to z dużym prawdopodobieństwem sytuacja zostanie zarejestrowana w psychice tej osoby jako traumatyczna, nawet jeśli sama zakończyła się stosunkowo dobrze w rezultacie okazuje się, że sama traumatyczna sytuacja może z czasem zostać zakończona, ale cała powstała energia emocjonalna zostaje zachowana i objawia się w pewnych sytuacjach, dezorientując osobę i komplikując jej życie tutaj i. Teraz. Ponieważ nieprzetworzona i nieprzeżyta trauma nie jest tylko niezamkniętym gestaltem, ale plątaniną wielu niezamkniętych gestaltów, z których każdy dąży do uzupełnienia. Jakie mogą być konsekwencje traumy? 🔹 Najprostsza opcja dla samej osoby, dla otaczających ją osób i do pracy w psychoterapii: gdy osoba zdaje sobie sprawę, że zmiany, które zaszły w jej charakterze, reakcjach, spostrzeżeniach są powiązane z konkretnym wydarzeniem. Pamięta traumatyczną sytuację, co się wydarzyło, kto zareagował, jak i na co oraz swoje doświadczenia z tym wszystkim związane. Dlatego często opisuje swoje doświadczenia w ten sposób: „Reaguję w ten sposób, gdy widzę/słyszę/czuję coś, co przypomina mi o tym, co się wtedy wydarzyło.”🔹 Bardziej złożoną opcją jest sytuacja, gdy konsekwencje traumy pojawiają się okresowo, a dana osoba po prostu przypisuje je cechom swojego charakteru („No cóż, to mój charakter!”) lub jako niezrozumiałe dla siebie, ale znajome reakcje. Oznacza to, że w większości przypadków zachowuje się całkiem adekwatnie do rzeczywistej sytuacji, ale czasami nagle reaguje dziwnie, na przykład bardziej emocjonalnie, niż powinien. Opisuje to mniej więcej tak: „Generalnie jestem normalny, ale czasami mi się to zdarza.”🔹 A najtrudniejsza opcja jest wtedy, gdy zmiany, które zaszły, są wbudowane w strukturę osobowości. Na przykład, gdy zachowanie danej osoby +7-916-48-2-48-33