Od autora: Czasami terminologia psychologiczna „boli” ucho, zwłaszcza jeśli chodzi o typologię osobowości, dlatego postaram się wyznaczyć kategorię osobowości, która jest powszechnie nazywany w kręgach psychologicznych symbolicznie „schizoidalnym”, zgodnie z istniejącymi podobieństwami w zachowaniu w świecie zwierząt - Ślimak Są sytuacje, których przeżycie zmusza nas do wycofania się, ukrycia się w naszej „skorupie”, aby ponownie przemyśleć to, co się wydarzyło, uspokoić. uspokój się, podejmij decyzję, „mope”, zachoruj. Czasami chcesz pobyć sam, aby nabrać sił, zasmucić swój smutek i ponownie wyjść do życia, do ludzi, do pracy... Samotność może być procesem całkowicie uzdrawiającym, jeśli nie niszczy zwykłego sposobu życia, połączeń z znaczących osób i nie pozbawia całkowicie komunikacji i postrzegania rzeczywistości jako całości, jako niezmiennie dobrego świata i swojego w nim życia. Jednak nie każdy jest w stanie ten proces zanurzenia przekształcić w normalne wyjście do aktywnego życia; dla niektórych opuszczenie społeczeństwa jest trwałą i jedyną formą samoobrony przed strachem przed porażką, uzależnieniem od związków, konfliktami i kryzysami. towarzyszące pełnemu życiu, doświadczeniom emocjonalnym o dowolnym stopniu wyrazu. Najbardziej zauważalnymi objawami u osób określanych jako schizoidalne lub introwertyczne są: chłód, dystans, izolacja, nieśmiałość, brak gadatliwości, samowystarczalność, upodobanie do samotności, przebywanie w domu lub na łonie natury, ograniczony kontakt z innymi, pozostawanie w marzeniach, własny świat fantazji Człowiek może być obecny obok ludzi, ale nie być z nimi emocjonalnie, sprawia wrażenie całkowicie oderwanego, choć w środku mogą szaleć burze emocji i cierpienia; To tak, jakby miał na sobie kapelusz-niewidkę, zachowuje się tak, jakby go tu nie było, nie żyje, ale obserwuje życie z zewnątrz, nie angażując się w nie, a jedynie o nim fantazjując. Głównym wewnętrznym przekonaniem Ślimaka jest to, że wyrażanie jakichkolwiek uczuć jest niebezpieczne, dlatego najważniejsze jest zachowanie dystansu, nie okazywanie niczego, nie miłości, nie nienawiści, aby niechcący się nie zdradzić. Zamyka się więc w swoim „więzieniu” fizycznie (mieszkanie, dacza, biuro) i psychicznie (nieuczestniczenie w działaniach zespołu, rodziny, wyobcowanie emocjonalne, cisza, pasja dla swojej idei, nauki, sztuki), ustanawiając, „domyślnie” zakaz relacji, zaufania, współpracy, uczuć, przyjaźni, miłości... Jednak człowiek jest zaprojektowany w taki sposób, że potrzebuje ludzkiego społeczeństwa, a Człowiek-Ślimak prędzej czy później nadal próbuje się wyróżnić swojej skorupy, gdy odczuwa pilną potrzebę ludzkiego ciepła. Jest całkiem zdolny do nawiązywania relacji, zawarcia związku małżeńskiego, znalezienia partnera, ale już pierwszy konflikt powoduje typowy wzór zachowania: wycofanie się w siebie i odejście. Psychoanalityk Harry Guntrip nazywa ten wzorzec relacji „teraz w środku, teraz na zewnątrz”; w związkach powstaje rodzaj „huśtawki”, kiedy osoba albo opuszcza związek, albo powraca, nie próbując ustanowić równowagi ani stabilności. Relacje wydają się być stale niestabilne, kruche i zawodne. Penetracja drugiego człowieka w jego przestrzeń osobistą jest zbyt bolesna i dlatego prawie niemożliwa. Osobowość schizoidalna absolutnie nie toleruje doświadczenia własnego „złego”, braku sukcesu, nie ma innego psychologicznego mechanizmu obronnego, który pozwalałby sobie poradzić z lękiem, wstydem, umiejętnością odwrócenia uwagi w kryzysie, odprężenia w czasie stresu, poza unikaniem kontaktów i odmawianiem znajomości. W każdym drobnym przejawie sporu, konfliktu czy sprzeciwu partnera widzi odrzucenie, które wywołuje strach i nienawiść do obiektu uczuć lub, jak to ujmuje Guntrip, powstaje problem „gniewnej miłości”, który rozwija się w depresyjne poczucie winy, utrata zaufania i oskarżycielska postawa samoobrony. W związku małżeńskim taki partner nigdy nie zbliża się do siebie jako pierwszy; może milczeć miesiącami, dąsając się do współmałżonka.