Niewidzialna trauma to forma emocjonalnej traumy, która jest ukryta przed światem zewnętrznym i często nie jest widoczna dla innych. Ta trauma może mieć różne przyczyny i może mieć poważny wpływ na nasze samopoczucie fizyczne i psychiczne. Po pierwsze, przyczyną niewidzialnej traumy mogą być traumatyczne wydarzenia z dzieciństwa lub przeszłości, które pozostawiły głębokie emocjonalne blizny. Może to być przemoc fizyczna, emocjonalna lub seksualna, utrata bliskiej osoby lub bycie świadkiem przemocy domowej. Drugim ważnym źródłem niewidzialnej traumy są negatywne przekonania i samokrytyka, które kształtują się w naszych umysłach przez lata. Te przekonania mogą mieć wpływ na naszą samoocenę i obraz samego siebie. To te same zwroty, które mogliśmy usłyszeć w dzieciństwie: „zejdź mi z oczu”, „moje oczy cię nie widziały”, „zgiń”, „jeśli będziesz się źle zachowywać, nikt cię nie pokocha”, „kto cię poślubi w ten sposób?”, „nie spuszczaj głowy”, „siedź cicho” i tak dalej. W życiu trauma bycia widocznym może objawiać się na wiele różnych sposobów. Nie jesteśmy zauważani. Jesteś jak niewidzialna osoba. Na przykład w pracy jesteś dobrym specjalistą, ale ktoś inny dostaje awans. Albo na temat związków, niektóre wspaniałe, piękne dziewczyny biorące udział w moich konsultacjach powiedziały sobie: „To tak, jakby nikt mnie nie widział”, „Nie zauważały mnie”, „To tak, jakby mnie przeglądały”, „To jakby mnie ignorowali i wybierali sobie dziewczyny”. Możemy czuć się nieszczęśliwi, samotni i nieadekwatni. Interakcja z innymi ludźmi może stać się trudna i powodować niepokój, a nawet panikę. Wiele osób cierpiących na traumę niewidzialności ma tendencję do izolowania się i unikania wydarzeń towarzyskich. Trauma ta może również objawiać się objawami psychosomatycznymi, takimi jak chroniczne zmęczenie, bóle ciała czy problemy ze snem. Niewidzialna maska ​​ogranicza nas w wielu aspektach życia. Powoduje, że tłumimy i ukrywamy emocje, których się boimy być osądzanym lub odrzucanym. Powoduje to, że nie jesteśmy w stanie wyrazić swoich prawdziwych uczuć i potrzeb, co z kolei wpływa na nasze relacje z innymi ludźmi. Możemy też wpaść w taki schemat zachowań, że stale dążymy do bycia idealnym i jesteśmy przekonani, że tylko wtedy będziemy akceptowani i kochani. Jak wyrwać się z traumy bycia niewidzianym? Uznaj swoją traumę: Pierwszym krokiem jest rozpoznanie i uznanie swojej traumy. Rozpocznij proces gojenia od uznania swojego bólu i jego wpływu na Twoje życie. Możesz zobaczyć swoje lęki, przyczynę bólu lub spotkać się z nieprzyjemnymi wspomnieniami. Ale czasami nie można się bez tego obejść. Pamiętaj – nie jesteś traumą, jesteś czymś więcej, to tylko niewielka część Twojego życia. Aby coś zmienić, musisz to zobaczyć. Okaż sobie miłość i współczucie: niezależnie od tego, jak banalnie to zabrzmi, bez tego nie ma mowy. Musisz nauczyć się kochać i akceptować siebie takim, jakim jesteś. Daj sobie pozwolenie na bycie bezbronnym i pozwól sobie na doświadczanie i wyrażanie swoich emocji. Pamiętaj, aby zadbać o swój dobrostan fizyczny i emocjonalny. Obejmij się zdrowym stylem życia - właściwym odżywianiem, aktywnością fizyczną, medytacją, komunikacją z bliskimi. Skontaktuj się ze specjalistą: Nie wahaj się i skontaktuj się ze specjalistą, który pomoże Ci odkryć i zgłębić Twoją traumę. Psychoterapia lub terapia traumy mogą być przydatnymi narzędziami uzdrawiania. Jeśli doświadczysz niewidzialnej traumy, radzę zwrócić się o pomoc do specjalisty. Samodzielna praca z nią jest bardzo trudna. Zbadaj swoje przekonania: Otwórz się na swoje negatywne przekonania i samokrytykę. krytyka, która blokuje Twoje uzdrowienie, zadaj sobie pytanie, która z nich jest prawdziwa, a która wynika z Twojej traumy. I tutaj oczywiście pomogą Ci zarówno praktyki pamiętnika, jak i introspekcja. Rozpoznaj swoje emocje: Pozwól sobie na odczuwanie i wyrażanie swoich emocji. Może to być szczególnie trudne dla osób cierpiących na traumę niewidzialności, ale proces rozpoznawania i wyrażania emocji jest bardzo ważny w procesie zdrowienia