Zmiana to nie nowy początek. Kiedy zapomnisz o wszystkim, co się wydarzyło, o wszystkim, co Cię dręczyło i raniło. Często myślimy, że jeśli odrzucimy wszystko, co boli, zmienimy się; Kiedy już o tym zapomnimy, zmienimy się. Ale z jakiegoś powodu „to wszystko” nie zostaje zapomniane, z jakiegoś powodu nie odchodzi, ale nadal napiera, nadal boli. Wszystkie skargi, wszystkie rzeczy, które nie zostały powiedziane, nie zostały nikomu wyrażone. A jak czasem masz ochotę dokończyć i odpowiedzieć!.. Jeśli zmiana nie jest początkiem od zera, to czym jest? Kiedy możliwa jest zmiana, w jakich warunkach nastąpi zmiana? Jeśli odpokutujesz, czy nastąpi zmiana? Czy jeśli przebaczysz sprawcy, nastąpi zmiana? Ale możemy odpokutować i powtórzyć te same czyny jeszcze raz. Potrafimy przebaczyć, choć czasami jest to trudne, i znów postępować tak, jak wcześniej. Czy się zmieniamy? Jest mało prawdopodobne, żebyśmy nadal żyli i postępowali jak wcześniej. W takim razie JAK NIE żyć dalej jak wcześniej, ale zacząć żyć inaczej? Mówią: zmień. Ale czym jest zmiana? I znowu - ten sam zakres pytań, od samego początku... Czym więc jest prawdziwa zmiana - zmiana, która NIE cofnie się? Etap pierwszy: Samoakceptacja Niezależnie od tego, jak paradoksalnie może to zabrzmieć, każda zmiana zaczyna się od akceptacji . Podobnie jak pokuta, tak jak przebaczenie, wszystko zaczyna się od AKCEPTACJI. Z wewnętrznego uczucia, a nie z zewnętrznego „poddania się sytuacji”. Kiedy zaczynamy akceptować, zaczynamy odczuwać to, co się wydarzyło, jako takie, jakie jest, jako dane, ale nie poddajemy się temu danemu jako nieuniknionemu losowi, który jest silniejszy od nas, po prostu zaczynamy z tym żyć w pokoju (przyjdź się z tym pogodzić). Na przykład, jeśli od urodzenia moja ręka nie działa dobrze, mam dwa sposoby: pierwszy to przeciwstawić się temu, co już mam, krzyczeć i przeklinać, a nawet obrażać się albo na lekarzy w szpitalu położniczym, albo na moją rodziców, a nawet samego Boga za to, co mam; a drugim jest zaakceptowanie tego i życie z tym w pokoju. Jest nawet całkiem możliwe, że w ciągu swojego życia rozwiniesz rękę tak, że prawie nie będzie się różnić od innej, która działa dobrze. Jest to zrozumiałe, ale jak możesz zaakceptować sytuację z urazą. Zastanów się, czy poczułeś się urażony. W końcu uraza to niewyrażony gniew - z twojej strony - na tę osobę. W takim razie - z jakiego powodu jesteś na niego zły? I z jakich powodów – dla siebie? To samo tyczy się obelg – zastanów się, kto kogo obraża i czy ta „obraza” dotyczy konkretnie Ciebie. Przyjrzyj się uważniej swojemu wnętrzu, bo o wiele łatwiej jest powiedzieć lub pomyśleć: „Hej, to nie dla mnie!” czy „Pierdol się!”, ale znacznie trudniej jest wyczuć, co Cię dotyczy, a co jest „wzorami na wodzie”, bo druga osoba jest po prostu w „złym humorze”. Ale czasami osoba specjalnie chce ci „wstrzyknąć” - wtedy spójrz, co w jego zastrzyku konkretnie cię dotyczy, tj. co w jego „kutasie” wskazuje na twoje ukryte (przed własnymi oczami i doznaniami) cechy, a co cię nie dotyczy. Spróbuj oddzielić ziarno od plew. I całkiem możliwe, że ten przestępca lepiej widzi te twoje ukryte cechy, których nie akceptujesz - i po prostu o nich mówi. A kiedy zaakceptujesz te cechy jako swoje („jest”), będziesz mógł spokojnie i bezpośrednio reagować na „sprawcę”, ale już nie z „poczucia urazy”, ale z innego ja, a w tym „innym ja” nie będzie już miejsca na stłumioną złość, która wylewa się niespodziewanie i rozpoczyna konfliktu, w tym „innym ja” będzie po prostu jasne i jasne postrzeganie tego, co jest „moje”, a co „nie moje”, a w twojej odpowiedzi nie będzie nic poza tym jasnym postrzeganiem. To zaakceptowanie siebie takim, jakim jesteś, i pierwszy krok w kierunku zmiany Drugi etap: Śmierć starego Wszyscy umrzemy i nie jest to dla nikogo tajemnicą... Wszystko umiera: stare domy się walą, stare rzeczy się psują... Również w Każdego dnia i co sekundę stare komórki obumierają, dając początek życiu nowym komórkom. Tylko pozwalając staremu umrzeć, można zbudować coś nowego. Czy na wpół zgniły dom nadal będzie stał, jeśli wymienimy tam na przykład „kilka bali”? Tak, będzie to trwało jakiś czas, ale jak długo? A jeśli w tym miejscu zburzymy ten na wpół zgniły budynek